7 mei 2017

Van imaginaire vrienden naar politieagenten....

Het is zondagavond en ik kijk naar de tv. De film 'Bogus' is erop en ik heb me er de hele week op verheugd. Het is één van m'n favoriete films (maar daar heb ik er nogal veel van) en dus ben ik al gauw overgeschakeld van de tv naar m'n oude vertrouwde videorecorder.

Bogus gaat over een jongetje, Albert, die zijn moeder verliest en bij zijn tante (Whoopi Goldberg) moet gaan wonen. Zijn tante heeft echter absoluut geen verstand van kinderen en is eigenlijk altijd bezig met werken. Albert voelt zich dus erg eenzaam en mist zijn moeder. Om daarmee te kunnen dealen, heeft hij een imaginaire vriend: Bogus en dat levert leuke en minder leuke situaties op.

Ik zal hier niet de hele film gaan bespreken, mocht je hem willen zien, dan kun je hem vast wel ergens vinden. Maar er zit één stukje in dat me onmiddellijk terug naar het verleden brengt.

Zijn tante vindt dat Albert te oud is voor een imaginaire vriend en vindt dat Bogus moet gaan, omdat Albert hem niet meer nodig heeft. Ze gaat dan ook met Bogus in gesprek, terwijl ze hem niet kan zien of horen en wijst hem de deur. Albert (en Bogus zelf ook) kijkt toe hoe ze dat aanpakt, ziet het aan en ziet dat zijn tante geen idee heeft waar Bogus is, hoe groot hij is enz. En dus praat ze de verkeerde kant op....

Een boel jaren geleden zag ik met regelmaat dingen die andere mensen niet konden zien. Meestal waren dat personen die het op mij voorzien hadden en me wat aan wilden doen. Dat maakte me vaak ontzettend bang en in mijn angst belde ik dan de politie. De politie kwam dan langs, maar zag niemand op de plek die ik beschreef en dat leverde steeds verschillende reacties op. Meestal waren de (ongeduldige en soms ook boze) reacties ongeveer in de trant van 'stel je niet aan, er is daar niemand'. Maar dat werkte voor mij alleen maar averechts, ik zag die persoon namelijk wel degelijk en ook mijn angst was niet gespeeld. Ik WAS doodsbang en vreesde voor m'n leven. 

Maar op een zekere dag, trof ik een ander soort agent aan. Ik weet nog dat ik de deur open deed met een keukenmes in mijn handen, klaar om in de aanval te gaan, als de persoon in kwestie toe zou slaan. Maar dat werd me al gauw afgenomen door de agenten (en terecht). Maar zodra we in mijn kamer waren, vond ik wel weer een ander verdedigingswapen, dat één voor één werd afgepakt. Omdat ik ook nog een aantal huisgenoten had, die, in mijn 'verwarring' misschien niet helemaal veilig waren, werd besloten dat ik zou gaan logeren in het crisiscentrum. Daar was ik al vaker geweest en daar voelde ik me veilig. 
Maar ik durfde er niet naartoe te gaan, omdat ik zeker wist dat die persoon kon verschijnselen en daar zou zijn voordat ik er was. En dus werd ik in de politieauto daar naartoe gebracht. 

Maar eenmaal op locatie, was datgene gebeurd wat ik voorspeld had: de persoon was verschijnseld en stond nu recht voor de ingang van het crisiscentrum. En dus durfde ik de auto niet uit...
Vervolgens werd ik uit de auto gehaald door de agent die een denkbeeldige persoon aan de kant duwde (op totaal de verkeerde plek, de persoon stond aan de andere kant namelijk) onder het luid roepen van: "aan de kant, Mick moet hier naar binnen, aan de kant!" 

Ik kan me nog herinneren dat ik de agent heel raar aan keek, maar ergens ook wel blij was dat hij zijn best deed en niet zei dat ik me niet aan moest stellen.

Uiteindelijk ben ik veilig binnen gekomen en na een paar dagen verdween de persoon weer in het niets, net zoals hij ook 'uit het niets' gekomen was. (Al is dat laatste niet helemaal waar, hij kwam altijd voort uit mijn angst voor bepaalde dingen/personen)

Het is helaas één van de weinige positieve ervaringen die ik heb met de politie in mijn woonplaats, maar het blijft wel leuk dat een klein film fragmentje me even doet grinniken en terug doet denken aan de situatie van toen en deze grappige, geduldige agent!

foto: internet (film Bogus)

1 opmerking:

  1. Mooi geschreven Mick, en wat een fijne agent was dat die je serieus nam op het moment dat jij het nodig had. Goud waard!

    BeantwoordenVerwijderen

Babbel je mee?