Ik woon in een wijk waar altijd wel wat te doen is. En dan heb ik het niet over leuke, gezellige activiteiten, maar er broeit hier altijd wel iets. Een burenruzie, huiselijk geweld, kwetsbare mensen die 'doordraaien': er speelt altijd wel iets.
En hoewel ik vaak mopper op alle gedoe en de herrie die dat met zich meebrengt, moet ik ook eerlijk zeggen dat ik ergens ook geniet van al dat gedoe. Ik zou in ieder geval nergens anders willen wonen.... (nou ja, behalve in Sydney, Australië dan, maar dromen moet kunnen).
Zaterdagmiddag dus, eind van de middag om precies te zijn en een paar uur geleden was er weer 'gedoe'.
Ik heb een heel leuk overbuurjongetje, jaar of zes gok ik, blonde haartjes, snel afgeleid en vreselijk druk! Maar ik moet erg vaak lachen om hem... als hij bijvoorbeeld weer eens uit de tuin van zijn huis gerend komt, al rennend de broek van zijn kont trekt, tegen de dikke boom tegenover mijn raam gaat staan pissen en vervolgens weer de tuin in rent om verder te gaan waar hij mee bezig was.
Het hoort natuurlijk niet, maar ik vind het best vermakelijk, al hoop ik dat hij dit niet de rest van zijn leven blijft doen.
Dit jongetje is erg ondernemend en gaat er vaak vandoor. Hij is nieuwsgierig en zoekt vermaak bij alle kinderen uit de straat, maar ook de omliggende straten. Wanneer zijn moeder vindt dat hij thuis moet komen, dan gaat ze in de achtertuin staan en schreeuwt, met een volume waar een misthoorn niks bij is, zijn naam. Niet één keer, maar wel honderd keer. En soms hoort hij het, maar meestal niet.
Zaterdag rond het middaguur ging dit niet anders. Moeder stond wel een kwartier zijn naam te loeien in de tuin, maar zoonlief was in een andere straat aan het spelen en hoorde het niet (of vertikte het om zich als een hond te laten roepen, dat kan ook).
Toen hij na een half uur of zo, zich van geen kwaad bewust, aangeslenterd kwam, vloog zijn moeder de tuin uit, greep hem bij zijn arm en begon hem mee te trekken. Het jochie spartelde hevig tegen. Moeder gilde dat ze NU naar de dokter gingen en het jochie gaf zijn verzet even op, waardoor moeder hem losliet en hij vroeg verbaasd: "waarom dan?".
Wat moeder vervolgens zei, deed mijn hart ineenkrimpen. "Zodat de dokter jouw oren eraf kan snijden, want je gebruikt ze toch niet."
En wij als volwassenen weten misschien best dat dit een loos dreigement is, uitgesproken uit onmacht, en dat een dokter nooit zijn oren eraf zou snijden, maar dit jochie heeft die kennis nog niet!
Hij raakte helemaal in paniek, begon te huilen, legde zijn handen over zijn oren en riep "nee mama, nee!" en mijn hart brak nog een stukje meer...
Mama pakte zijn armpje weer beet, maar hij zette in eerste instantie zijn hakken in het zand en vervolgens schopte hij haar tegen haar schenen. Moeder liet van schrik los en het jochie ging er vandoor.
Drie uur lang was hij 'spoorloos' en moeder liep huilend over de stoep heen en weer, in paniek omdat haar zoontje weggelopen was....
Tja, en ik zie haar paniek en haar verdriet, maar ik kan het even niet opbrengen om medelijden met haar te hebben. Het enige dat ik kan denken is: ja, zo voelde je zoontje zich net ook toen je hem dreigde zijn oren af te laten snijden... voel maar eens even hoe dat voelt.
En ik weet het, dat is gemeen van me, maar ik snap gewoon niet wat ouders bezielt om zo met hun kinderen om te gaan. En ik weet ook dat ik makkelijk praten heb, ik heb namelijk geen (externe) kinderen, dus weet ik ook niet waar ik het over heb en heb geen verstand van opvoeden, maar als je dit soort dingen tegen je kind roept, dan heb je zelf misschien ook niet zoveel verstand van opvoeden.
Met het jochie was alles prima. Ik zag hem vanaf m'n balkon in de 'schep' van de bulldozer op de hoek zitten, maar kon het niet over m'n hart verkrijgen om dat tegen moeder te zeggen (fout, ik weet het).
En toen hij zich weer durfde te vertonen, liep hij vijf minuten later alweer met een familiezak chips en 1,5 liter fles cola over straat te slenteren...
Zo was het schuldgevoel ook weer afgekocht.
 |
| foto: internet (www.movisie.nl) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?