Nou heb je natuurlijk 'mis' in verschillende gradaties, maar waar ik het nu over heb is 'echt mis', zodanig mis dat mijn leven er tijdelijk niet eenvoudiger op wordt.
De laatste keer dat het 'heel erg mis' was, is inmiddels geloof ik een jaar geleden. Ik ging toen op controle bij de tandarts en daar gebeurde iets waardoor alles in mij getriggerd werd. Het gevolg was, dat ik ruim 4 weken 'uit de running' was en niks anders kon, dan op m'n bank liggen en vechten tegen alles wat ik hoorde, zag, rook en proefde.
Het was heftig en als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik zelf ook behoorlijk schrok van de heftigheid en er momenten waren dat ik dacht dat ik er niet meer uit zou komen en dat het nooit op zou houden.
Maar goed, net als al die keren ervoor, hield het wel op en kwam ik er wel doorheen.
Je zou kunnen denken: als dit om de zoveel tijd gebeurt, dan moet je er toch inmiddels aan gewend zijn? Maar dat is het lastige, en misschien voor de buitenstaander ook wel het onbegrijpelijke: het went nooit!
Afgelopen week zat ik thuis op de bank een film te kijken, zoals ik dat wel vaker doe. Op zich niks aan de hand dus. Het was niet de meest vrolijke film, maar ook niet de meest erge die ik ooit gezien heb.
Tot het moment dat er out of the blue een hond werd doodgetrapt.....
Ik kon het niet voorspellen, ik kon het niet voorkomen en baf, ik zat er weer midden in: hallo flashbacks!
Spontaan ga ik dan hondengejank horen. Na een tijdje komt mijn eigen (dode) hond in mijn kamer liggen (en dat klinkt vast een stuk schattiger dan het daadwerkelijk voor mij is). Ik ruik en proef alleen nog maar bloed, dus eten en drinken is even niet zo mijn hobby (dat is gunstig).
Ik zie bloed van de muren afdruipen, het komt uit het plafond en ik voel de druppels op me vallen. En met wat pech, (nu nog niet het geval) ga ik ook nog het beeld zien van een persoon in mijn kamer die ik liever niet wil zien.
Ik ken het klappen van de zweep. Het is niet m'n eerste keer en het zal ook niet mijn laatste keer zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik gewoon weer opnieuw tegen m'n eeuwige demonen moet vechten. Dat ik al m'n energie nodig heb om m'n dag door te komen. Dat alle input van buiten (inclusief goedbedoelende mensen) teveel is, er niet meer bij kan. Want ik vecht niet alleen mijn eigen strijd, ik heb ook nog een binnenwereld waar ik voor moet zorgen op zo'n moment.
Aangezien de trauma's voor het grootste deel voortkomen uit m'n jeugd, raken ook de kinderstemmen in mij ontregeld. Zij zijn er namelijk mede door deze trauma's gekomen, dus daar moet ik voor zorgen vóórdat ik überhaupt aan mezelf toekom.
Kortom, ik vind het knap ingewikkeld. En op heldere momenten, zoals nu, WEET ik best dat alles wat ik waarneem er niet daadwerkelijk is. Dat mijn brein stomme trucjes met me uithaalt, maar als de vermoeidheid toeslaat, of de stress groter wordt (bijvoorbeeld door nog meer geluid van buitenaf) dan 'vergeet' ik dat en is alles levensecht en ben ik echt weer bang.
Ik baal ervan en ik ben steeds weer opnieuw bang dat die beelden, geluiden, geuren en smaken nooit meer weg gaan. En ja ik weet dat ik er tot nu toe altijd doorheen ben gekomen, maar wat als me dat dit keer niet gaat lukken? Energie is ook niet oneindig toch? En ik weet wel dat ik zo niet moet denken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Nou kun je natuurlijk zeggen: waarom kijk je dan nog naar films, als je weet dat het je kan triggeren?
Het antwoord is zowel ingewikkeld als heel simpel: ik wil m'n leven niet laten bepalen door m'n trauma's (terwijl dat in zekere zin toch echt wel dagelijks aan de orde is). Ik kan niet alle triggers vermijden en voorkomen, want alles, maar dan ook alles, kan een trigger zijn en de boel in gang zetten. Dan zou ik geen leven meer over hebben. En dat is niet de bedoeling, in ieder geval niet MIJN bedoeling.
Dus hallo flashbacks, dank je wel dat jullie er weer even zijn. Ik weet dat jullie een functie hebben, al zie ik dat nu even niet. Maar dank je wel dat jullie me in ieder geval weer even laten zien wat ik al doorstaan heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?