Na vier jaar (of misschien zelfs wel langer) heb ik vandaag eindelijk mijn fiets naar de fietsenmaker gebracht. En ik hoor jullie al bijna denken: ja, en?? Maar voor mij is dit een big deal.
Ik heb namelijk 'drempelvrees'. Voordat deze fietsenmaker (de enige in mijn buurt) zijn winkel ging verbouwen, en een prachtige elektrische deur in zijn pand zette, had hij (in mijn herinnering) een deur met een dranger erop. Die deur ging in mijn ogen dus heel erg moeilijk open en als je tegelijkertijd ook nog je fiets naar binnen moest duwen, dan was dat best ingewikkeld. Nachtmerries had ik ervan!
Wanneer mijn fiets weer eens stuk was, dan lag ik dus letterlijk wakker van het idee dat ik hem naar de fietsenmaker moest brengen. En als ik al in slaap viel dan had ik nachtmerries over allerlei stuntelige dingen: ik die over mijn fiets de winkel in struikelde, ik die de deur niet open kreeg, ik die met fiets en al weer de straat op geduwd werd door de deur omdat ik niet snel genoeg die fiets naar binnen duwde en de deur weer dichtviel....enz.
Kortom, ik was een beetje bang voor die fietsenwinkel.
En nu kan ik natuurlijk vol blijven houden dat dit DE reden was dat ik mijn fiets zo lang niet heb aangeraakt, maar dan zou ik niet helemaal eerlijk zijn.
Sinds ik in Maastricht woon, en niet meer geheel afhankelijk ben van mijn fiets omdat er voldoende en redelijk betrouwbaar OV beschikbaar is, zijn mijn fiets en ik niet meer de beste maatjes.
Zoals ik altijd op mijn Postcrossing kaarten schrijf naar mensen in het buitenland: "I live in the hilliest part of my country" (ik woon in het meest 'bergachtige' deel van mijn land). En dat is ook zo. We noemen het dan wel heuvels, maar als ik moet fietsen, dan voelen ze voor mij nog altijd als bergen!
Het spreekwoord zegt: what goes up, must come down (wat omhoog gaat moet ook weer naar beneden gaan), maar daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet van overtuigd. Voor mijn gevoel, komt er nooit een einde aan de heuvels en het bergop fietsen. En met een duidelijk dalende conditie, werd fietsen dus niet echt meer mijn hobby en zo kwam het dat ik mijn kapotte fiets in een hoek smeet en hem daar liet liggen...
Tot vandaag dus.
Een aantal weken geleden werd ik geopereerd. Vóór die periode deed ik mijn best om mijn conditie weer een beetje omhoog te krijgen en dat was al redelijk gelukt. Maar nu, na die operatie voel ik me alsof ik de conditie heb van een oud, bedlegerig opaatje, die nog maar een halve long over heeft. Kortom: niet best!
En dus wil ik daar graag weer verandering in brengen en probeer ik regelmatig weer wat te wandelen. Maar het lijkt niet echt veel verandering te brengen. Na een kilometer ongeveer (soms iets meer) krijg ik weer pijn en moet ik rusten en daar baal ik van!
Gelukkig zijn er dan wel mensen om me heen die me helpen om te zien dat ik wel degelijk vooruitgang boek, want drie weken geleden kon ik nog niet eens tot het einde van de straat, maar toch. Mijn hoofd wil sneller, verder, beter!
Wat omhoog gaat, gaat ook wel weer een keer omlaag.... Ja, dat heb ik qua conditie wel gemerkt. Maar waar ik een beetje (veel) bang voor ben is dat het omgekeerde niet waar blijkt te zijn: what went down, will go up again....
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik doodsbang ben, dat mijn lijf nooit meer gaat functioneren zoals het deed voor de operatie. Dat mijn conditie nooit meer terugkomt op een voor mij acceptabel niveau (en ik ben daarin best snel tevreden, ik hoef echt geen topsport meer te kunnen bedrijven). Dat ik langzaam ga weg vegeteren en dat ik daadwerkelijk verander in dat oude, bedlegerige opaatje, dat ik me nu voel. Vooruit met twee hele longen, maar toch.
Morgenmiddag word ik weer herenigd met mijn fiets. Ik hoop dat we nu weer vriendjes kunnen worden en dat hij me gaat helpen om mijn conditie weer wat omhoog te brengen, want verder dan dit, wil ik echt niet zakken!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?