Zoals je hier kon lezen, gaat het even niet zo makkelijk hier en heb ik last van flashbacks en dingen zien die er niet echt zijn. In dit geval heb ik het dan even over bloed van de muren af zien druipen en dat soort feestelijke dingen.
De vorige keer dat dit me overkwam, werd ik daar zó door overweldigd (zelfs al was dat echt niet de eerste keer dat het gebeurde) dat ik een paar weken uit de running was en niet veel anders kon dan op de bank liggen en 'proberen te dealen met wat er was', wat me dus letterlijk al mijn energie kostte.
Misschien is het zinvol om uit te leggen, dat ik op zo'n moment met heel veel dingen moet dealen en niet 'alleen maar' met datgene dat ik zie en hoor. De kern is dat er iets in mij getriggerd is geraakt en dat IK zelf op dat moment heel erg bang ben. Maar ik ben nog steeds niet zo goed in dingen voelen, dus uit die angst zich, naast de beelden en flashbacks uiteraard, in een compleet hysterisch jongste stemmetje. Zij is ontroostbaar en moet eerst gekalmeerd worden voor ik als het ware voorbij haar kan kijken naar mijn eigen (volwassen?) angst.
Maar tegelijkertijd mag ik niet bang zijn (want dat is kinderachtig) en het feit dat ik dat klaarblijkelijk wel ben, triggert de jongste puberstem, die zijn boosheid afreageert op de jongste stem, op mij en mijn huis. Dus ook dat heeft eerst wat (lees: een boel) aandacht (en energie) nodig, voordat ik (voor mijn gevoel) aan mezelf toe kom. En ja ik weet, al die delen in mij, zijn mij, maar zo voelt het nog steeds niet altijd.
Als ik van die vorige keer één ding geleerd heb, dan is het wel dat ik het een volgende keer anders wilde. Ik wist niet hoe, maar dat ik het anders aan zou pakken stond voor mij vast. Ik zou me niet wéér zó gek laten krijgen door de demonen van mijn verleden.
Anyway....
Terug naar waar ik mee begon: dat ik soms trots ben op mezelf. En vandaag was zo'n dag.
Vandaag kreeg ik het eindelijk weer voor elkaar om die metershoge drempel van het lokale zwembad over te klimmen. Ik wilde al heel lang gaan, maar toen het vanmorgen om 9u al 29 graden hier binnen was, werd de nood wel heel hoog.
En dus vertrok ik naar het bad. Maar toen ik eenmaal de ruimte van het wedstrijdbad inliep, kreeg ik de schrik van m'n leven: het normaal zo mooie 'blauwe', heldere zwemwater waar ik zoveel van hou, was nu niet mooi blauw, maar het zwembad was gevuld met bloed.
En meteen barst dan de paniek los en wil ik eigenlijk alleen nog maar heel hard wegrennen (bij wijze van spreken, want ik ren nog steeds niet...nooit). Maar ik deed het niet.
Het was geen kwestie van niet weg kunnen, want ik was wel in staat om een stap achteruit te doen en tegen de muur tot rust komen.
Rustig ademhalen en om me heen kijken, observeren wat anderen doen, hoe zij reageren. Het was druk en er waren dus heel veel mensen in dit bloedbad aan het zwemmen. Als zij dat konden, en het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld vonden, dan zou ik dat toch ook moeten kunnen???
En dus ging ik in de herkansing... Liep terug naar de rand van het bad, haalde diep adem en dook er in. In het begin had ik het moeilijk, hyperventileren en zwemmen is niet zo'n heel goede combinatie, maar na twee baantjes werd ik rustiger. Het water bleef rood en de geur en smaak van bloed verdween ook niet compleet, maar het werd wel minder.
Uiteindelijk heb ik het anderhalf uur volgehouden, en daar ben ik best heel trots op.
Dat ik daarna écht geen energie meer over had voor de rest van de dag en eenmaal thuis heel lang geslapen heb, dat vertellen we er even niet bij. Maar ik heb mijn cape aangetrokken vandaag en ben van plan dat te blijven doen....
 |
| foto: getekend door een goede vriendin |
Ik kan mij hier helemaal niets bij voorstellen, maar ik begrijp dat jij een heel grote angst overwonnen hebt... je mag met recht trots zijn... heel trots. Ben ik ook op je:)
BeantwoordenVerwijderen