Nou gebeurt dat wel vaker, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat het chronisch aan het worden is. En daar baal ik van. Niet een beetje, maar heel erg.
En Mick zou Mick niet zijn als ik niet zou proberen een verklaring voor dit gevoel te vinden, want al van jongs af aan zit er bij mij ingebakken dat als ik dingen maar kan verklaren, dat de dingen ook onder mijn controle zijn. Dat dat bullshit is, weet ik inmiddels ook wel. Sommige dingen, zijn nooit onder controle te krijgen, hoeveel (goede) verklaringen je er ook voor hebt.
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik heel sterk het gevoel heb dat ik mijn plek in de wereld kwijt ben. En dat maakt me erg verdrietig.
Ik kan niet goed uitleggen wat nou precies maakt dat ik dit gevoel heb, maar ik ga een poging doen.
Sinds een aantal jaar heb ik geen baan meer. En hoewel ik daar normaal gesproken wel vrede mee heb, merk ik wel steeds meer de gevolgen daarvan. Zo is mijn wereld een stuk kleiner geworden en merk ik dat het aantal mensen dat ik (bij wijze van spreken) kan bellen om iets te doen, erg minimaal geworden is.
Ook lijkt (of voelt) het of ik niet meer meetel, omdat ik niet aan een organisatie verbonden ben, of een eigen bedrijf heb. Alsof met het opgeven van die baan (want ja, ik heb zelf ontslag genomen en dus in de ogen van sommige anderen 'gewoon opgegeven' of 'gebrek aan doorzettingsvermogen') ook mijn talenten verdwenen zijn.
En ik geef toe: hoe langer ik geen werk heb en geconfronteerd word met bovenstaande opmerkingen van (ex) collega's, hoe meer ik er zelf van overtuigd aan het raken ben, dat ik ook daadwerkelijk geen talenten heb.
Het zelfde met dromen. Ik heb geen dromen meer. Niet op het gebied van werk, maar ook niet in het dagelijks leven. De doelen (of dromen) die ik had, heb ik gerealiseerd. Ik wilde altijd een boek uitbrengen en dat heb ik in maart 2016 gerealiseerd. En ook mijn reisdromen zijn vervuld.
Ik borduur veel, heb daar ook wel veel plezier in, maar het voelt tegelijkertijd alsof ik mezelf 'naar het einde toe aan het borduren ben'. En het is niet dat ik me verveel of zo, integendeel, ik vind het wel best zo.
Maar op de een of andere manier, voel ik me vaak onzichtbaar omdat iedereen om me heen het druk lijkt te hebben, overvolle agenda's, te weinig uren in een dag. Een baan, een gezin, een verenigingsleven dat tijd opslokt. Kortom, ze hebben een leven. En hoewel ik ook wel weet dat een aantal van die mensen 'jaloers' zijn op mijn vrijwel lege agenda en gebrek aan een leven, maakt dit wel dat het gevoel van 'geen plek hebben in de wereld' versterkt wordt.
We leven, in mijn ogen, in een prestatiemaatschappij, waar het lijkt of je er alleen maar mag zijn, of meetelt op het moment dat je presteert. Of doet alsof je iets presteert, want als je maar hard genoeg brult, schijnt het ook mee te tellen, maar zo zit ik niet in elkaar.
Kijk maar eens om je heen. Bedenk maar eens wat er zoal gevraagd wordt wanneer je iemand leert kennen. Één van die vragen is steevast wat je doet in het dagelijks leven....
Sorry als dit allemaal wel erg negatief wordt, dat was zeker niet m'n bedoeling. Maar ik kan het momenteel niet mooier maken dan dit. Dit is hoe het voelt, dit is wat het is. Ik weet heel goed, dat ik zelf het hoofdaandeel in verandering heb. Maar ik merk dat ik moe ben.
Ik heb geen zin meer om te vechten voor verandering, om te vechten voor een plekje in deze wereld.
Ik ben namelijk al mijn hele leven aan het vechten voor dat plekje. Vechten om te overleven, om te mogen zijn, vechten voor bestaansrecht en ik merk dat de koek een beetje op is. Ik ben uitgevochten.
Geen zorgen overigens, uitgevochten zijn betekent voor mij niet dat ik het ook op geef.
 |
| foto: eigen creatie |
Wanneer ga je naar jezelf luisteren en niet naar al die andere mensen die dingen van je verwachten. Van mij mag je er zijn op welk manier dan ook.
BeantwoordenVerwijderenps. de uitslagen van de prikactie zijn binnen :)