En vandaag is zo'n dag.
Soms werkt mijn hoofd niet helemaal mee. Dan ga ik me allerlei rare dingen in mijn hoofd halen en legt mijn hoofd verbanden die niet altijd noodzakelijkerwijs hoeven te kloppen, al is mijn brein er heilig van overtuigd dat het wel degelijk klopt.
De hele week heb ik eigenlijk al nergens zin in. Ik wil geen mensen zien, ik wil mijn huis niet uit, niet naar de film, geen Pokemons gaan vangen, niet fietsen, niet wandelen, zelfs eigenlijk liever niet borduren. Gewoon niks.
En dus zei ik de afspraak met mijn woonbegeleider af (en ben ik erg geneigd om dat gewoon maar tot na zijn vakantie te doen, maar dat heb ik nog niet gedaan), ben ik nauwelijks mijn huis uit geweest, heb ik me suf gekeken aan Netflix series.
Normaal gesproken houden dit soort dagen wel op na een dag of drie vier, maar nu dus niet. Het lijkt erger te worden en dat is verder niet zo'n ramp, want ik weet dat het vanzelf weer terug om slaat, maar lastig is het wel.
Ik heb een hoop hobby's, dus vervelen doe ik me vrijwel nooit en voor één van die hobby's moet ik me regelmatig op de straat begeven, doe ik dat namelijk niet, dan houdt de hobby na een tijdje gewoon op. Ik doe namelijk aan Postcrossing en om dat gaande te houden, moet ik met regelmaat een tripje naar de brievenbus op het winkelcentrum slenteren, om mijn kaarten te posten.
En dus trok ik net met tegenzin mijn schoenen aan en slenterde richting winkelcentrum.
Onderweg draaide ik mijn blik in de richting van de supermarkt en prompt valt er een oudere mevrouw pardoes op haar snufferd. Een aantal mensen hesen haar weer omhoog en bekommerden zich om haar, maar in mijn hoofd begon onrust te ontstaan.
Ik liep verder en mijn gedachten werden opgeschrikt door heel luid getoeter. En terwijl ik mijn hoofd draai om te kijken waar dat lawaai vandaan kwam, botst een uitdraaiende auto, op een achterop komende auto. Het was maar een zacht tikje, maar ook van hele zachte tikjes kunnen mensen heel hard tegen elkaar gaan schreeuwen. En de onrust in mijn hoofd wordt nog groter.
Bij de brievenbus gooi ik braaf mijn kaarten in de bus, wens mijn afgehandelde boekbestelling succes op zijn reis naar een nieuwe eigenaar alvorens ik hem in de (verkeerde) gleuf laat vallen, en draai me om, om terug naar huis te slenteren.
En na een paar meter komt voor mij de druppel. Mijn oog valt op een mevrouw met een brommer die haar helm opzet en vervolgens flink gas geeft om weg te rijden. maar in plaats van dat ze wegrijdt, wordt ze van haar brommer gelanceerd en landt hard op de tegels. Gelukkig stond ze wel weer snel zelf op en zette haar helm af, maar toch, de onrust in mijn hoofd stijgt tot bijna onhanteerbare hoogte.
En ja, ik zag dat ze vergeten was haar kettingslot in haar voorwiel los te maken, waardoor deze lancering plaats vond, maar toch.
Mijn hoofd is er weer eens van overtuigd dat ik ongeluk veroorzaak en dat overal waar ik ga of kijk, mensen gewond raken of anderszins leed veroorzaakt wordt.
En dan kan ik ergens van binnen wel weten dat ik die macht niet heb, dat het niet kan, maar wat ik binnen 10 minuten allemaal zie gebeuren is genoeg bewijs om niet meer op dat weten te kunnen vertrouwen.
Dus tja... Er zijn van die dagen, dat ik liever met mijn kop onder mijn dekbed duik en daar blijf liggen tot de dag over is.
En dat is dan ook exact wat ik ga doen....
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?