Niet zomaar een zondag, maar de zondag waarop hier in de stad het feest aanbreekt waar menig stadsgenoot al een heel jaar naar uit kijkt: Carnaval....
In veel steden begint het gedoe (sorry voor mijn minderwaardige benaming) al op vrijdagmiddag en gaat door tot dinsdag of zelfs woensdag... Hier niet. Hier begint Carnaval officieel op zondag.
Veel import Maastrichtenaren weten dat niet en die beginnen dus al vandaag en solidair als Sjengen kunnen zijn, doen een aantal daarvan alvast mee. Alvast indrinken, denk ik...
Hoe dan ook, vandaag is het dus vrijdag en dat betekent dat er vandaag op veel scholen schoolcarnaval gevierd werd, waarmee hier de vakantie ingeluid wordt, want de komende dagen, zit de stad hier aardig op slot (al wordt het wel steeds minder).
Tot een aantal jaar geleden was er tijdens carnaval geen winkel open, tegenwoordig moet je alleen zorgen dat je voor zondag eten in huis hebt en op de maandag en dinsdag kun je uitslapen voor je boodschappen wilt gaan doen..
Ik dwaal weer eens af..
School carnaval...
En dus stikt het hier in de buurt van de uitgelaten, rond rennende Elsa's, veel skeletjes en zombies en hier en daar een vampier.
Ik hou niet (meer) van carnaval, maar ik kan wel ontzettend genieten van deze verklede, onschuldige kinderen die de tijd van hun leven hebben.
Ik mocht een last minute bestelling van mijn boek op de bus gaan doen, en dus besloot ik maar meteen even een rondje Pokemon en Harry Potter te doen en dus sloeg ik aan de wandel.
Ergens bij een speelveldje/betonnen doos, staat een paal waar ik opdrachten kan uitvoeren in mijn spel en dus liep ik daar op weg naar huis naar toe.
Er waren een aantal skeletjes, en zombies aan het voetballen. Onder hun schmink was duidelijk te zien dat ze allemaal een verschillende huidskleur hadden. Ze waren heerlijk aan het voetballen toen er een zombie aan kwam en vroeg of hij mee mocht doen.
Dat mocht, maar na een paar minuten hoor ik een van de jochies tegen de zombie zeggen: "Jij kan écht niet voetballen zeg!" en ik dacht nog, nou zeg, dat is ook niet zo aardig, maar ik was te vroeg met mijn oordeel. Hij vervolgde zijn zin: "maar je kunt wel heel hard rennen zeg, ik kon je niet bijhouden en ik ben zelf best snel!"
En spontaan begint mijn hart te glimlachen... Goed zo, Skeletje, dat was superlief!
Ik ga op het bankje buiten de betonnen bak zitten om mijn opdrachten uit te voeren en luister en geniet van de gesprekken.
"Uit welk land kom jij?" hoor ik Skeletje vragen.
Zombie zegt: "uit Afghanistan."
Skeletje: "Is dat ver weg?"
Zombie: "Ja best wel, maar ook weer niet."
Skeletje: "huh, hoe kan dat nou? Iets is ver, of dichtbij, nooit allebei."
Zombie: "Jawel hoor. Afghanistan zelf is heel ver weg, maar het is dichtbij omdat het ook in mijn hartje zit."
Skeletje: "Oh, ok. Hoe was het daar? Was daar oorlog voor je hierheen kwam?"
Zombie: "Ja.... Maar het was er vooral heel warm. Gaan we nu weer voetballen?"
En ze draafden weer verder met z'n allen.
Ik woon in een zogenaamde 'achterstandsbuurt' of wat de politiek correcte naam daarvoor tegenwoordig ook is. Er gebeurt hier altijd wel wat, en meestal dingen die beter niet zouden kunnen gebeuren omdat ze doorgaans niet helemaal legaal zijn.
Maar weet je? Ik hou van mijn buurt. Het is er nooit saai, er is altijd wat te zien, wat te doen en wat te horen.
Lieve, lieve skeletjes, zombies, prinsessen, vampieren en Elsa's.
Blijf alsjeblieft voor altijd zo lief voor elkaar. Blijf nieuwsgierig naar elkaar en naar elkaars verhaal. Kijk naar elkaar zoals jullie dat nu doen: zie elkaars kwaliteiten en overeenkomsten, niet de verschillen. En blijf alsjeblieft voor altijd spelen!!!!
En met een grote glimlach in mijn hart vervolg ik mijn weg, al spelend, terug naar huis.
Mijn Carnaval kan niet meer stuk.
 |
| foto: gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?