Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik een grote passie heb. Nee, ik heb het dit keer niet over borduren, maar over Australië.
In 2008 ging ik daar voor de eerste keer naartoe en in 2013 ging ik nog een keer terug. Er was immers nog genoeg land over om te bekijken, al had ik in 2008 al erg veel gezien (meer dan de meeste van mijn Aussie friends).
Het klinkt vast raar, maar ik mis Australië best wel. Ik weet het, ik was er maar twee keer redelijk kort en als toerist, maar zeker de tweede keer dat ik er was, voelde ik me er zo ontzettend rustig en relaxed, dat het er serieus als 'thuis' voelde. Meer dan dat zelfs, want thuis kan ik die rust juist niet vinden.
Om het gemis een beetje tegen te gaan, ben ik op Facebook lid van meerdere groepen over Australië. Ik geniet van de foto's en weetjes die langs komen, de flauwe grapjes en bij elke foto die ik zie van een plekje waar ik ook geweest ben, geniet ik extra en word acuut overspoeld met fijne herinneringen.
Vandaag was er iemand in zo'n groep die vroeg waar men het beste een koala kon knuffelen. Er waren al tientallen reacties geplaatst, variërend van waar dat zou kunnen, tot waarom dat niet zou moeten. En geloof me, er zijn hele goede redenen waarom dat niet zou moeten. Er zijn niet voor niks maar twee staten in Australië waar dit daadwerkelijk (in Zoo's uiteraard) is toegestaan. Koala's zijn kwetsbare dieren en als je ze te hard knuffelt, dan breken oftewel hun ribben, of hun rug (ik weet het niet meer precies), maar wat ze dan ook precies breken is niet zo belangrijk in mijn ogen... Het gaat er mij het liefst om dat ze überhaupt niks breken.
Op het moment dat ik zo'n vraag lees, komt er van alles in mij op en het vervelende is, dat ik soms in plaatjes denk. En dus liet ik mijn fantasie de vrije loop en reageerde:
"Stel je eens voor dat je zelf de hele dag geknuffeld en aangeraakt wordt door wildvreemden... gewoon omdat je schattig bent...."
Ik bedoelde er verder niets mee, maar serieus, stel je eens voor dat je gewoon over straat loopt of op je werk zit, je ding te doen, en van alle kanten komen er om de beurt wildvreemden op je af die je knuffelen, over je bol aaien, rare geluidjes maken, je hoofd proberen te draaien voor de perfecte foto enz. Dat zou toch best een beetje ongewenst of toch op zijn minst raar zijn toch???
Maar goed... Daar werd een persoon heel boos van en voelde zich persoonlijk aangevallen of zo, geen idee wat er precies gebeurde. Ze vertelde me dat dit SLECHTS een uurtje per dag gebeurde en dat het niet zo was dat die beesten lastig gevallen/mishandeld werden.
Dat vond ik best een rare reactie op mijn opmerking (die over een menselijke ervaring ging) dus ik schreef terug:
"Ik vraag me af of je hetzelfde zou reageren als het jezelf betrof, ook al is het SLECHTS voor een uurtje."
Tja en toen brak een beetje de pleuris uit en kreeg ik in mijn schoenen geschoven dat ik die dierentuinen beschuldigde van mishandeling, of ik zelf soms een koala was en wist wat een koala voelde, dat als ik niets wist van koala's ik me er eens in moest verdiepen en als ik nog nooit in Australië geweest was, ik mijn mond moest houden... (ik geef even een ongenuanceerde, doch vrij accurate samenvatting).
Maar weet je... Mij maakt het niks uit: als jij een koala wil knuffelen, dan moet je dat doen, als je maar voorzichtig doet en onthoudt dat het een wild dier is en blijft, ook al leeft hij in gevangenschap en dus niet moet zeuren als de koala in koala taal laat weten dat de knuffel niet wederzijds is! Maar als dat is wat je wil, be my guest!
Sterker nog, in 2008 was ik in Queensland, één van die twee staten waar je dus een koala mag vasthouden en knuffelen. Alleen was ik echter destijds zo bang van alles wat bewoog en ook van wat niet bewoog en was ik tegen die tijd (van het niet slapen) zó achterdochtig en in de war, dat zelfs de allerschattigste koala of wombat in mijn ogen in de duivel veranderde. Ik was doodsbang van die beesten en heb mijn foto momenten dan ook laten schieten....
In 2013 was ik een stuk beter voorbereid op mijn reis. Ik was namelijk vooral heel bang voor al die enge, levensgevaarlijke en vooral ook dodelijke dieren die daar rond slopen op zoek naar onschuldige toeristen om toe te slaan! En dus maakte ik in de tijd voorafgaand aan mijn reis een 'gevaarlijk dieren boek', waar precies in stond wat ik waar tegen zou kunnen komen, wat er dan kon gebeuren en hoe je dan moest handelen. En dat klinkt ongetwijfeld overdreven en stom, maar tja, mijn brein is nu eenmaal graag (heel, heel, heel erg) goed voorbereid en het hielp me om een stuk kalmer te zijn, te kunnen relativeren en meer te kunnen genieten! Ook vond ik een liedje dat me daar heel erg bij hielp... Helaas reisde ik toen door gebieden waar dit koala knuffelen niet toegestaan was, dus zelfs als ik gewild zou hebben (en dat wilde ik stiekem toch best wel), had ik geen koala meer kunnen knuffelen.
Maar goed.... Ik dwaal zoals gewoonlijk weer eens af.
Waar komt zo'n gedachte 'stel je voor dat...' nou vandaan, vraag ik me altijd af...
En eigenlijk kom ik tot de conclusie dat iets soortgelijks me al vaker is overkomen. Ooit was ik (onder de achttien en) in Parijs, met een aantal andere jongeren en ik was niet zo heel erg groot (nog steeds niet) maar blijkbaar wel heel erg schattig of zo, want het overkwam me meerdere keren dat ik door (voornamelijk Aziatische, sorry) toeristen vastgepakt werd, geknuffeld werd, over mijn bol geaaid werd en in een foto gesleurd werd. Ik begreep toen niet waarom, nog steeds niet trouwens, maar leuk vond ik het zeker niet! Ik ben niet zo'n knuffel type, toen al helemaal niet!
Het gebeurde overigens niet alleen bij mij, maar ook een blond (wit haar) vriendinnetje werd regelmatig vastgegrepen en aan haar haar betast en moest dan mee op de foto. En het toppunt vond ik zelfs dat ze een baby (ongevraagd!!!!) uit een buggy haalden en die mee op de foto moest. Misschien is het een cultuur dingetje, maar in mijn hoofd doe je dat (laatste zeker) niet!
Een aantal jaar later ging ik op vakantie naar Tunesië en zodra ik zelf een beetje rood en vellerig (en heel misschien ooit een beetje bruin) word van de zon, worden de littekens op mijn armen van mijn zelfbeschadiging veel duidelijker zichtbaar (want hé die blijven wit!) en valt het dus veel meer op. En als het ruim 30 graden is, loop ik echt niet met lange mouwen!
Daar kwamen wildvreemde mensen op me af, die over mijn armen en littekens gingen aaien, me meesleurden, hun vrienden erbij riepen, die ook weer gingen aaien enz... En ik kan je vertellen dat dat héél akelig en bedreigend overkwam. Zodanig dat ik uiteindelijk het hotel niet meer uit durfde.
Ik weet hoe IK me toen in die situaties voelde. En ik weet wel niet hoe een koala zich voelt en of die überhaupt nadenkt met z'n van eucalyptus benevelde hoofd, maar ik weet wel dat ik dát in ieder geval NOOIT meer wil meemaken.
Mijn lijf is van mij, daar moet iedereen die ik geen toestemming geef van af blijven...
Waarom zou dat voor dieren anders zijn!?!
 |
| foto: internet, bewerkt door mij. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?