Een verdrietige mededeling van Max...

Maastricht,  12 Februari 2020

Lieve Allemaal,

Hier even een briefje van Max.
Zoals ik jullie al verteld had, stond mijn baasje op de voicemail met de mededeling dat hij me iets moest vertellen en dat hij best een beetje verdrietig klonk. Ik heb hem dan ook meteen terug gebeld. Toen ik hem aan de lijn kreeg, vertelde hij me dat hij heel naar nieuws had.

Vorig jaar ging ik voor het eerst op reis. Weten jullie het nog?

Mijn warme sjaal

in de maak...

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn eerste reis ging naar Weert, naar Vera en Jozé. Toen ik er aan kwam, was ik helemaal verkleumd en heeft Jozé direct een heerlijk warme sjaal voor mij gebreid, waar ik haar nog steeds heel dankbaar voor ben.

Het viel me destijds op dat er een bed in de kamer stond en dat Jozé veel sliep. Ik vond dat verder niet erg, want in de tijd dat Jozé sliep, deed ik leuke dingen met dochter Vera.

Al vrij snel begreep ik dat Jozé zo veel sliep, omdat ze hard aan het knokken was om beter te worden. Jozé was namelijk ziek en van dat proberen beter te worden en dat knokken, werd ze soms nog zieker en heel erg moe.

Toen ik een dagje mee mocht naar het ziekenhuis, waar ze behandeling kreeg, begreep ik pas dat het niet zo maar een griepje was en dat maakte me best een beetje verdrietig.

Mijn baasje vertelde me dat Jozé deze week is overleden en dat vinden zowel mijn baasje als ik heel erg!

Rust zacht lieve Jozé...

Mijn baasje kent Jozé al heel erg lang. Hij mocht haar ooit ondersteunen met het begeleiden van groepen, maar ook haar ondersteunen bij het schrijven van haar verhaal (met de titel ‘mijn kistje’).

Maar al gauw waren de rollen omgedraaid en leerde mijn baasje superveel van Jozé.
Mijn baasje is goed in plannen bedenken en op papier zetten, maar om het vervolgens uitgevoerd en geregeld te krijgen, daar bakt hij niet zo heel veel van. Jozé was daar juist een kei in. Wat ze bedacht, kreeg ze (linksom of rechtsom) ook (bijna?) allemaal uitgevoerd en daar had mijn baasje heel veel respect voor. Hij had daar heel veel van willen leren.

Jozé heeft heel veel voor zowel mij als mijn baasje gedaan. Maar ook voor de stemmen in het hoofd van mijn baasje was Jozé heel belangrijk.

Voor mij breide ze, zoals ik al zei, een lekker warme sjaal en ze zorgde voor heel veel adressen waar ik mocht gaan logeren. Zonder Jozé was mijn reis al heel snel afgelopen!

Voor de puberstemmen, Roy en Rik, was Jozé iemand die altijd (digitaal) naar ze luisterde. Ze hadden een tijdje een eigen Facebookpagina, waar ze op konden schrijven wat ze wilden. Filmpjes, plaatjes, maar ook als ze weer eens boos op elkaar of de wereld waren. En van één ding konden ze zeker zijn: als er iemand was die ze serieus nam, naar ze luisterde of hun berichtjes las en like-te, dan was het Jozé wel! Dat geldt trouwens ook voor de zin en onzin die mijn baasje schrijft en deelt. Jozé was steeds een trouwe vaste rots in de branding, hoe cryptisch, maf of pessimistisch de berichten ook waren, en voor iemand die regelmatig het gevoel heeft er niet toe te doen, waren haar duimpjes en opmerkingen een lichtpuntje in een soms heel donkere tijd.

Jozé zorgde ervoor dat mijn baasje les mocht geven op zijn oude school, om mensen zoveel mogelijk te leren over stemmenhoren, psychiatrie en menselijkheid. En zij zelf heeft heel veel studenten heel veel geleerd daar, dingen die niet in die boekjes voorkwamen maar die veel belangrijker waren!

Toen mijn baasje een boek schreef was Jozé zo ongeveer de hoofd ambassadeur voor de reclame, promotie en distributie ervan.

En nu, nu is Jozé niet meer hier. Niet meer aan de andere kant van het scherm, niet meer aanwezig om mee te praten, te lachen, te vloeken en soms ook een beetje te huilen. En dat maakt mijn baasje (en mij) heel verdrietig. Zoals mijn baasje zei: De wereld heeft méér Jozé’s nodig, niet minder!

Ik had zo graag nóg een keertje willen komen mee genieten van je prachtige gezin en meer avonturen willen beleven met jou, maar zeker ook met mijn eerste grote liefde: Vera!!!

Er wordt wel eens gezegd, dat mensen hun ‘vleugels moeten verdienen’…. Nou als dat zo is, dan weten wij zeker dat jij van top tot teen onder de vleugels verstopt zit en er nog een berg over hebt!

Mijn baasje en ik gaan je heel erg missen. Hou een oogje op de wereld van daar waar je nu bent en je mag best bij ons komen spoken als je zin hebt in een geintje!

Het was een eer om je te mogen kennen en van je te mogen leren.

Wij wensen Vera en de rest van het gezin, en Ellen en de rest van de familie en iedereen die door jouw spirit en enthousiasme geraakt en geïnspireerd mocht worden heel veel liefs en sterkte.

Rust zacht,

Dag lieve Jozé,

Liefs van Max, Mick, Rik en Roy

Ps: Mick zegt: die koala hug die hou je van hem tegoed… Tot Ooit!