En om heel eerlijk te zijn, is mijn brein daar niet zo goed in.
Ik was al behoorlijk overprikkeld, omdat ik maar niet/nauwelijks kon slapen door de immer terugkerende nachtmerries en flashbacks. En zonder slaap krijgt mijn overprikkelde brein toch al niet helemaal de kans om te herstellen.
Mijn 'eerste' seintje (nou ja.... voor mij duidelijke seintje dan) dat het mis aan het gaan was, de dag waarop ik op de snelweg in een scherpe bocht reed, er twee loeiende ambulances achter me reden en ik niet meer wist naar welke kant ik op moest schuiven om de loeiende krengen langs te laten: de vluchtstrook opduiken of op de linkerbaan blijven, zoals iedereen dat voor mij deed, zodat zij over de vluchtstrook langs konden. Ondertussen begonnen de geluiden en lampen zodanig op mijn hersenen in te beuken en te prikken dat het écht pijn deed en ik helemaal niet meer kon denken.
Zodra ik de bocht uit was, ben ik ook meteen (al huilend en in de war) de vluchtstrook op gereden. Heb de auto uitgezet en ben met mijn handen over mijn oren en mijn ogen dicht daar blijven staan. En blijkbaar was dat een soort van druppel want ik raakte 'weg' (verdwaald in mijn eigen hoofd/wereld ook wel dissociatie genoemd) en werd pas 'wakker' toen er twee agenten (anderhalf uur later) op mijn ruitje stonden te tikken.
Dit was de allereerste keer dat me dit overkwam en wat mij betreft ook de laatste, want ik schaamde me kapot! En eenmaal thuis besloot ik maatregelen te nemen, zodat ik weer zou kunnen slapen. Maar in die pogingen om de juiste pillen te krijgen, werd ik van kastje naar de muur gestuurd en dat leverde nog veel meer stress op.
Stress die mijn brein niet meer kon hanteren, energie die ik niet meer had, en dus raakte ik steeds grotere stukken tijd kwijd.
Later die dag kreeg ik te horen dat de moeder van een vriendin was overleden. En hoewel ik een jaar geleden in een soortgelijke staat van overprikkelheid (en eigenlijk een vorm van ontoerekeningsvatbaarheid) mezelf uit het app groepje van die vrienden had gegooid (en niks meer van (de meesten van) hen had vernomen), kwam dit bericht binnen als een mokerslag.
Op zich kende ik haar moeder amper. Ik zal haar een aantal keer gezien hebben, maar kennen is een groot woord. Het raakte me, omdat ik aan m'n vriendin moest denken, die het nu zonder moeder moest stellen. En hoewel ik zelf dan wel nauwelijks/geen relatie met mijn eigen ouders heb, weet/kan ik heus wel bedenken, dat als je dat wel hebt, zoiets nogal rauw op je dak moet vallen en je heel verdrietig kan maken.
Maar in plaats van verdriet te voelen, of in ieder geval te uiten, deed mijn brein waar het gedurende mijn hele leven heel erg goed in is geworden: het gaf kortsluiting en ik werd overgenomen door een (en soms meerdere) van mijn stemmen.
Op de crematie was mijn lijf aanwezig, mijn hoofd was nog altijd wazig, geen gevoel komt binnen. Maar ik wilde er zijn, voor vriendin, en ik was er, maar verdriet kon ik niet uiten. Niet omdat het er niet is overigens. Mijn hart breekt als ik mensen die me dierbaar zijn, zie huilen, maar mijn 'gedissocieerde toestand' maakt dat ik het niet kan uiten.
Hoe ik van deze crematie thuis gekomen ben, weet ik niet, want blijkbaar werd ik opnieuw overgenomen en veilig thuis bezorgd. En daar ging het leven en de bijbehorende opstapelende problemen en stresspunten gewoon door.
Een paar dagen later kwam er een bericht van een andere vriendin uit dezelfde groep, met de mededeling dat haar broer zou sterven. En ook hier geldt: ik had haar broer (voor zover ik weet) nog nooit ontmoet. Maar toch wilde ik er zijn voor haar. En ja, het bericht kreeg ik zelf te horen, want als de stemmen ergens niet van weten hoe ermee om te gaan, dan sta ik acuut zelf weer aan het stuur, al is het maar voor tien minuten.
En ook hier stond ik op tijd bij het crematorium, als mezelf, maar nog altijd vooral lijfelijk, want mijn hoofd was nog steeds zo wazig als de pest. En toch kwam deze crematie op de een of andere manier binnen, want ik voelde water uit mijn ogen lopen en dat terwijl ik (emotioneel) niks voelde. Natuurlijk breekt mijn hart als ik vriendin en haar familie breekbaar en tegelijkertijd oh zo krachtig hoor vertellen, maar dit ging dieper, al kan ik nog steeds niet uitleggen hoe of wat.
Na de crematie, ging de vriendengroep meteen uit elkaar en daar stond ik dan met m'n verdriet (want dat is blijkbaar wat tranen zijn). Ik ben maar in mijn auto gaan zitten en heb daar maar zitten huilen. Hoe lang weet ik weer niet, en hoe ik thuis gekomen ben ook niet.
De dag erna, bereikte het bericht me dat een collega en in mijn ogen een vriendin was overleden. En die kwam helemaal binnen, uren heb ik zitten janken, terwijl ik me reteschuldig voelde.
Schuldig? Ja... Want wat geeft mij nou helemaal het recht om verdrietig te zijn?
Familie, hechte vrienden, die mogen verdrietig zijn, maar ik??
Wanneer is iets vriendschap en iemand een vriend?
Hoe vaak moet je elkaar zien? Hoe vaak moet je elkaar spreken?
Deze persoon was ziek, heel ziek en dat wist ik.
Ik ben geen prater, geen beller, ik ga niet onuitgenodigd langs.
In het begin probeerde ik elke week een (speciaal voor haar aangeschaft) kaartje te sturen.
Maar omdat het leven aan deze kant ook gewoon doorging, vergat ik dat steeds vaker.
De shit hier stapelde zich ook steeds verder op.
Ik vroeg haar in het begin geregeld hoe het ging, maar toen de chemo vervangen werd door immunotherapie werd ik bang voor het antwoord. En dus stelde ik de vraag, die zo op het puntje van mijn tong brandde (hoe gaat het nu?), niet. Uit egoïsme, want ik was bang voor het antwoord.
IK was er niet aan toe om te horen dat het niet goed ging en dat ze misschien niet al te lang meer had, dat ze dood zou gaan. En nu, nu voel ik me daar schuldig om. Het is nog veel sterker: ik haat mezelf erom.
En iedereen om me heen kan me vertellen dat dat niet nodig is en dat dat onzin is. Maar mijn gevoel is wat het is en zegt wat het zegt.
Ik heb haar meer dan een jaar (en misschien wel twee of meer) niet lijfelijk gezien.
Wel zaten we best vaak met elkaar achter de chat en voor mij was ze een vriendin. Iemand op wie ik kon rekenen, met wie ik kon lachen, kon huilen en lekker mopperen op de wereld. Zij was mijn vriendin, maar lekkere vriend ben ik als ik niet eens de belangrijke vragen durf te stellen.
En dat is nu weg. En mijn brein kan daar niet aan wennen.
Mijn brein denkt nog steeds dat als hij haar een berichtje via de chat zou sturen, dat ze wel zal antwoorden. Misschien niet meteen, maar misschien morgen, overmorgen, ooit...
En iedere keer als ik daar aan denk, dan biggelen de tranen over mijn wangen.
En tja... waar slaat dat op? Daar heb ik toch geen recht toe?
Dan zijn er nog de andere twee vriendinnen, aan wie ik heel af en toe (per app) de vraag stel hoe het nu met hen gaat, want hé, hoe pak je je leven weer op als er zo'n nabij dierbaar iemand van je overlijdt?
Ik weet het niet, ik heb er geen verstand van, want tja, mijn brein schakelt in dat soort situaties uit.
Maar nu dus even niet.
Ik merk dat ik ook hen de vraag niet meer durf te stellen, omdat ze ook weten van het overlijden van mijn collega, en dat ik daar mee zit... Maar ik mag er niet mee zitten van mezelf. zeker niet naar hen toe. Dus omdat ik bang ben voor de vraag 'hoe gaat het nu met jou dan?', vaag ik maar niks, of zeg ik 'prima', terwijl ik door de tranen nauwelijks de letters van mijn berichtje kan zien.
Wat geeft mij nou helemaal het recht om verdrietig te zijn?
Waar ben ik nou eigenlijk helemaal verdrietig om???
Ik weet het niet.
Maar ik ben het wel, zo erg zelfs, dat ik er niet wil zijn en domme dingen doe, die ik dan weer niet durf te delen. Gewoon omdat ik me schaam en ook omdat ik het gevoel heb dat er toch niemand is die het wat kan schelen.
Waar is mijn dissociatie brein als ik het hebben wil/nodig heb?
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?