In de afgelopen weken, was het weer eens zo ver: ik miste ruim anderhalve week in mijn geheugen. Hier en daar heel even een helder moment of herinnering, maar verder niks. Een soort van zwart gat, waarin alle (of in dit geval bijna alle) herinneringen verdwenen zijn en ik niet ik was.
Het klinkt voor veel mensen onbegrijpelijk, ongrijpbaar en zelfs eng. En eerlijk is eerlijk dat was het voor mij ook hele lange tijd, en ik probeerde er vooral toch erg luchtig over te doen, en het weg te ‘grappen’. Maar het is niet ‘luchtig’ maar zeker ook geen reden tot paniek. En ik zou willen dat mensen dat begrepen, dus ga ik het (nog maar een keertje) uitleggen, of in ieder geval een poging daartoe toen.
Goed. Ik hoor dus stemmen, een heleboel en altijd. 24/7. 365/366 dagen per jaar.
Voor veel mensen is die gedachte op zich al heel erg akelig, maar voor mij is het eigenlijk heel ‘gewoon’. Ik heb altijd stemmen gehoord, dus in die zin weet ik niet beter en het voelt op dit moment zelfs heel veilig. Dat is echt niet altijd zo geweest, daar ben ik in gegroeid, maar dat is een ander (deel van het) verhaal waar ik een boek over geschreven heb.
De stemmen voelen veilig, omdat ik weet, dat ze allemaal op hun eigen(zinnige) manier proberen om mij te beschermen en veilig te houden, sommigen al letterlijk mijn hele leven lang.
De stemmen vormen een soort van gezinssysteem, die voor elkaar en mij zorgen. Op momenten dat mijn brein het leven even niet meer aan kan, dan zijn de stemmen er om me daarin te ondersteunen en te helpen.
De afgelopen maanden slaap ik weer eens heel erg slecht/niet. Als ik al in slaap val, heb ik heel veel nachtmerries en flashbacks en na een tijdje durf ik ook niet goed meer te gaan slapen, om die ellende maar te voorkomen. En van niet slapen, wordt niemand een beter mens....
Ik heb daar (voor het niet slapen) eigenlijk noodmedicatie voor, die mijn gedachten rustiger maakt, me in slaap helpt, of zelfs in een soort van droomloze nepslaap brengt. Op die manier krijgt mijn brein normaal gesproken even een soort van time out om bij te komen, uit te rusten en soms zelfs te resetten, zodat het daarna weer goed/beter gaat.
Alleen heeft de apotheek nogal eens de gewoonte om steeds een ander merk van die medicatie mee te geven. En hoewel iedereen kan roepen dat het ‘hetzelfde is’, leert mijn ervaring dat het misschien wel hetzelfde is, maar absoluut niet hetzelfde werkt. En bij de laatste uitgifte van mijn noodmedicatie kreeg ik dus weer eens de goedkoopste versie mee. Inmiddels weet ik dat ik alle pillen van dat merk eigenlijk gewoon net zo goed meteen in de wc kan gooien, dan hebben ze net zoveel effect als wanneer ik ze inneem, maar een ander merk medicijnen krijgen, is niet meer zo makkelijk. Daar gaat een hoop ‘gepraat en ge-onderhandel’ aan vooraf. En tja.... als ik al een tijd niet meer geslapen heb, dan lukt me dat al helemaal niet meer.
Als er dan naast dat niet slapen ook nog eens een hele hoop gebeurt, waar ik slecht/niet mee om kan gaan. En het ene, het andere opvolgt en het gaat maar door en door, dan houdt het gewoon een keer op en is de emmer vol. Op zo’n moment ontstaat er een soort van kortsluiting in mijn hoofd, waarbij ik niet meer kan denken, niet meer kan functioneren en er niet meer kan en wil zijn. Dát zijn de momenten waarop mijn stemmen het overnemen.
In de afgelopen weken nam mijn oudste puber stem het over. Hij heet Roy, is (in theorie) 16 jaar oud (maar in de praktijk emotioneel wat jonger) en wil graag laten zien dat hij, net als de volwassen stemmen, ook voor ons kan zorgen. En dat kan hij ook.
Nu is dit echt niet de eerste keer dat zoiets gebeurt, dus zijn er heel wat afspraken gemaakt, tussen mij en de stemmen, over wat er op zo’n moment wel en niet mag. Zo mogen de kinderen o.a. geen telefoon opnemen, berichtjes verzenden aan mensen die ze niet kennen (en misschien nog wel belangrijker: mensen die HEN niet kennen), niet de deur open doen enz. En over het algemeen, houden ze zich daar prima aan. En zoals ik hierboven al schreef, het is een soort van gezinssysteem, dus ook al is de puber ‘aan de macht’, de volwassenen kijken echt wel mee en grijpen in en sturen bij als dat nodig is. Op die manier gebeuren er geen ‘enge’ of ‘gevaarlijke’ dingen, want zoals De Brutaalste (een van de volwassen stemmen) ooit eens zei: “ja hé hallo, wij hebben je niet al die tijd in leven gehouden om zo’n kuiken (een van de kids) je alsnog om zeep te laten helpen.” En daar heb ik persoonlijk dan ook alle vertrouwen in.
Nu weet IK wel hoe het werkt, mijn begeleider en psycholoog ook wel, maar veel mensen in mijn omgeving schrikken nogal als het gebeurt. Als ik ergens niet kom opdagen, (meerdere) afspraken niet nakom, of andere dingen doe of laat die echt niets voor mij zijn, dan probeert men soms heel bezorgd contact met mij te krijgen. En dat is dus een beetje een groot dilemma, want wat dan?
Als er geen reactie van mijn kant komt, maken mensen zich zorgen, maar als een van de kinderen (maar ook de volwassenen) namens mij reageert (wat ze dus eigenlijk niet mogen, maar wat soms niet anders kan), dan raken mensen ook bezorgd, soms nog wel meer! En die zorgen, zijn dus echt niet nodig! Die stemmen houden me met z’n allen al 44 jaar in leven. De kans dat het mis gaat en ik mezelf iets (ergs) aandoe is vele malen groter als ik in deze situatie Mick zou blijven, dan wanneer de stemmen het overnemen, want hun taak en doel is: mij/ons beschermen.
Afgelopen week, bevond ‘ik’ me dus weer in zo’n situatie. In dit geval was ik ergens maar liefst drie keer niet op een afspraak verschenen en bij het tweede berichtje dat van die kant kwam, besloot Roy, de regels te overtreden en terug te schrijven dat Mick er even niet was, maar hij wel en dat die persoon mijn woonbegeleider kon bellen als zij meer wilde weten, omdat hij (Roy) eigenlijk niet met mensen mocht praten. Hij deed dit, omdat hij bang was, dat mijn niet verschijnen zonder afmelding, misschien nare consequenties voor mij zou hebben. (Wat ik persoonlijk een verstandige en wijze keuze van hem vond).
Deze week was ik zelf ‘weer terug’ en heb een mooi en open gesprek gevoerd met de ontvanger van Roy’s berichtje. Ook bij deze persoon was er enigszins sprake van bezorgdheid (en ook het professionele geweten knaagde, wat ik begrijp). Zij vroeg zich o.a. af of er op zo’n moment, dat ik dus langere tijd niet ‘mezelf’ ben en er dus eigenlijk een kind aan het stuur staat, of er dan niet iemand is, die regelmatig checkt hoe het met me gaat. En dat antwoord is ja en nee.
Als dit gebeurt, dan kun je er vanuit gaan, dat iig mijn woonbegeleider, keurig via een app of mail op de hoogte wordt gebracht door een (of soms meer) van de stemmen. Hij kent ze, dus hij weet wie er schrijft en weet inmiddels ook, dat het geen situatie is om onmiddellijk in actie te schieten. Het is mijn beschermingssysteem, en hij heeft er inmiddels ook op leren vertrouwen dat het doet wat het moet doen. Dus hoewel hij weet van de situatie, raakt hij niet meer in paniek en schiet niet meer in het handelen.
Roy heeft hem de afgelopen week heel veel appjes gestuurd. Om te laten weten wat hij allemaal gedaan heeft (huishouden, boodschappen, koken) maar ook als er iets was, waar hij even geen raad mee wist (een moeilijke brief, het rotgedrag van de andere puber, of je kakelkippen in de bios op hun bek mag slaan enz). En hulde en respect voor woonbegeleider, hij beantwoordt zijn appjes en vragen heel snel en met veel geduld. Dus hoewel hij niet lijfelijk langs is gekomen in deze periode (en ook dat is niet waar, want zijn bezoek was één van de momenten waarop ik er zelf heel even was en we samen het medicijnprobleem hebben getackeld), houdt hij wel degelijk een vinger aan de pols en zal ingrijpen (overleg met psycholoog of langskomen) als hij dat nodig acht, of als de stem 'die aan het stuur staat' daarom vraagt.
Waarom vind ik het nou zo belangrijk dat mensen begrijpen hoe dit (voor mij) werkt?
Dissociëren, wat dit feitelijk gewoon is, is een beschermingsmechanisme. En het zal niet voor iedereen zo zijn, maar bij mij, zorgt het er juist voor dat er geen gekke/onveilige dingen gebeuren.
Er zijn momenten geweest waarop mijn omgeving in paniek schoot en daarop ging handelen. Maar als de afspraak met de stemmen is om niet te reageren, of vreemde mensen binnen te laten, dan krijg je situaties waardoor ik in mijn hoofd in veel grotere problemen kom.
Mensen gingen de huisarts inschakelen, die langs kwam, niet binnen kwam, geen contact kreeg en vervolgens staat na verloop van tijd de politie voor de deur en dat zijn ook vreemden, dus daar werd (destijds) ook geen uitzondering voor gemaakt. Maar de politie heeft niet altijd boodschap aan gesloten deuren. En als ze dan ineens dwars door de deur heen in mijn woning staan, dan mag ik wel accuut weer zelf aan het stuur staan, maar dan raakt mijn systeem en ikzelf ook in paniek en paniek zorgt voor (nog meer) problemen.
Dus tja... als ik vertrouwen heb in mijn systeem en de mensen om me heen die mij en het systeem kennen dat ook hebben, is het dan heel veel gevraagd van anderen om dat ook te proberen?
Ik ben er tot nu toe al 44 mee geworden...
Dank je wel!
 |
| foto: gemaakt via internetsite |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?