Ik was er helemaal klaar voor. Ik had me goed ingelezen, ik had alles gelezen wat ik maar kon vinden, video’s met ervaringen van anderen bekeken, hele gesprekken gevoerd met de psychologen van de genderpoli. Ik wist precies wat ik wilde en hoe ik dat wilde.... Kortom: ik was er meer dan klaar voor!
Mijn eerste stop was bij de doktersassistente. Zij mocht deze stuiterbal onder een meetlat en op de weegschaal zetten, een meting doen waarbij je lichaams samenstelling gemeten werd (spieren, vet en bot....) en een bloeddruk en pols meten... dat laatste was best een dingetje want als ik stuiter, stuitert dat natuurlijk ook mee, maar na een paar minuten braaf stil op en stoel zitten, bleek dat ik noch een torenhoge bloeddruk had, noch aan tachycardie leed.
Ze vertelde me dat als ik straks bij de dokter was geweest, dat ik dan mijn recept op kon halen in de apotheek en als ik dat zou willen, ik me bij de balie kon melden en dan zou zij de spuit zetten! Nou..... en of ik dat wilde!
Vervolgens mocht ik door naar deel 2 van de afspraak: de endocrinoloog....
Daar verliep het een beetje anders dan ik verwacht had. Hoewel ik in de gesprekken met de psychologen besproken had dat injecties voor mij (en mijn dissociatieve brein) beter waren dan elke dag gel te moeten smeren (en mijn behandelaren hier thuis dat ook beiden bevestigd hadden) bleek ik dat toch zelf hier uit te moeten gaan leggen.
Maar toen ontstond er een probleem. Ik heb namelijk een pinda allergie en in de kortwerkende (3 weken) injectie zit pinda olie, dus dat was voor mij geen optie. En omdat ik niet al te lang geleden op een vaccinatie een (door de GGD benoemde) anafylactische reactie had gehad, durfde hij me ook niet zomaar de langwerkende (12 weken) injectie voor te schrijven. Dat wilde hij toch eerst met de allergoloog overleggen, want als een spuit er eenmaal in zit, zit hij er voor 12 weken in en hij wilde niet dat ik 12 weken lang elke dag een epipen moest gaan zetten.
En hoewel ik dat verstandelijk allemaal best begreep en ik ook wel wist dat dat veilig en verstandig was, stortte op dat moment mijn wereld toch even in.
Ineens drong het tot me door dat testosteron injecties voor mij misschien wel eens nooit weggelegd konden zijn.... dat was een Grote Teleurstelling, met hoofdletters.
Overigens was dat niet helemaal het einde van de wereld, want ik kreeg wel degelijk testosteron mee, maar in de smeerbare gel vorm. Kortom: ik ging toch echt beginnen met de testosteron, alleen niet op de manier zoals ik het me had voorgesteld.
Een beetje uit het veld geslagen, liep ik naar het volgende deel van de afspraak: de verpleegkundige. Wat het doel van deze afspraak was, was me niet helemaal duidelijk en op dat moment kon me dat ook niet meer zoveel schelen. Mijn hoofd was vol en klaar met deze dag (iets met overprikkeld door teleurstelling omdat het anders liep dan de bedoeling was geweest). De man was overigens best aardig hoor, en dat is maar goed ook, aangezien hij blijkbaar voor de rest van het traject mijn vaste verpleegkundige wordt.... maar toch....
De volgende stop was bij de vampiers, waar ik na een mislukte zuigpoging links, toch rechts nog even 7 buisjes bloed afgetapt kreeg en ik mocht weer door.....
Laatste stop: de apotheek, even receptje oppikken, broodje eten en kopje thee drinken en dan weer aan mijn wereldreis terug naar huis beginnen....
Maar dat was iets te simpel gedacht, want ik heb daar dus drie kwartier gezeten! Best irritant dat de endocrinoloog net al je gegevens heeft ingevoerd, waaronder een hele medicatielijst en je al die gegevens nu weer opnieuw met de (overigens heel aardige en grappige) apotheek mevrouw moet door gaan nemen. En als je dan eindelijk je buit overhandigd krijgt, je nóg een keer naar een praatje moet luisteren wat je net boven en eerder met de psycholoog ook al hebt gehad. Dat kan efficiënter en goedkoper lijkt me toch?
Mijn eerste afspraak die ochtend was om 9u, inmiddels was het al half een....
Nog een broodje gegeten, mijn tweede paar oren bedankt en een knuffel gegeven en op naar de trein die (gelukkig) vertraagd was, waardoor ik hem nog haalde.
Eenmaal thuis, meteen onder de douche gesprongen en daarna mijn eerste dosis testosteron opgesmeerd.... ik ben benieuwd....
En liggend op de bank, terugkijkend op die dag, kwam ik tot de conclusie dat de wereld niet ingestort was en dat dit eigenlijk gewoon een fucking heuglijke dag was!
Wat zeg ik: dit was misschien wel de beste dag van mijn leven tot nu toe, zonder overdrijving, al lijkt mijn omgeving maar weinig tot niets van de ‘grootsheid’ van deze stap te begrijpen.
Nou ja, misschien kan dat ook wel niet.
Maar één ding weet ik zeker: Mijn leven gaat nooit meer hetzelfde zijn.
 |
| foto en kunstwerk: eigen creatie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?