Sinds de zomervakantie brak er voor mij weer eens een ‘niet slaap periode’ aan. Die heb ik vaker en meestal kom ik daar na verloop van tijd wel weer uit. Ik heb hier namelijk inmiddels zoveel ervaring mee, dat ik onderhand wel weet wat wel en wat niet werkt. Maar dit keer lag dat net wat anders.
Het niet slapen is een bekend probleem, maar ik zit natuurlijk ook nog in een nogal spannend traject. Ik ben bezig met mijn transitie bij de Genderpoli en daar werd het ook steeds spannender. Zo moest ik een keuze maken in hoe ik mijn traject vorm wilde geven. Wilde ik eerst een operatie of juist hormonen? Allemaal keuzes die behoorlijk wat gedenk en gepieker met zich mee brachten. En dat leverde een extra dosis stress op. Stress die ik normaal gezien best wel op zou kunnen vangen, maar als je niet slaapt en er komt nog wat extra stress bij, dan kun je nog zoveel coping strategieën hebben, maar dan wordt het teveel.
En zo kwamen we ergens begin september tot de conclusie dat het misschien tijd werd voor mijn ‘time out’ regeling. Een soort van laatste redmiddel, een time out crisis plek in de psychiatrische instelling.
Maar ja... dat kan ik wel willen en mijn hulpverleners kunnen dat ook nodig vinden, maar dat betekent niet dat er dan ook bedden beschikbaar zijn. En dus werd ik op de wachtlijst voor een crisis opname geplaatst. Wat op zich eigenlijk al te gek voor woorden is, maar ja.
Tot dat bed er dus zou komen, zou mijn woonbegeleider het proberen op te vangen. Concreet betekende dat, dat hij weken lang, bijna elke dag contact (video of face to face) met me heeft gehad. Iets waarvoor ik hem (en zijn collega) overigens zeer dankbaar ben.
Ondertussen stonden de ontwikkelingen op de genderpoli ook niet stil. Ik had inmiddels een keuze gemaakt om mijn traject te starten met de hormoon behandeling en de operatie daarna te doen. En dus werden de gesprekken daar ook op gericht.
Dat verliep allemaal best soepel en ineens was er sprake van dat ik binnenkort in het multi disciplinair overleg (MDO) ingebracht zou worden, zodat ik zou kunnen gaan starten.
Maar ondertussen sliep ik nog steeds nauwelijks en ging het daardoor niet zo heel lekker met me en dat had ik ook eerlijk verteld. Zo’n hormoontraject is nogal een rollercoaster en het is dus wel handig als je een beetje stabiel bent op het moment dat je daarmee start... en eerlijk is eerlijk, dat was ik op dat moment niet.
Er werd geopperd om het dan nog maar even uit te stellen, maar mijn hulpverleners hier en ikzelf waren van mening, dat die onzekerheidsfactor (wanneer gaat het beginnen, mag ik nou wel of niet beginnen) juist bijdroeg aan het feit dat ik even niet zo stabiel was. En dus werd er een compromis gesloten: ik zou eind oktober nog even gebeld worden om te kijken hoe het met me ging en dan zou de definitieve beslissing vallen of ik wel of niet een week later in dat team overleg besproken zou worden (althans, zo heeft zich dat in mijn hoofd opgeslagen)....
Het gevolg was dat, hoewel ik inmiddels ietsje meer sliep (dankzij heel veel medicatie) de stress alleen maar toenam. Het MOEST namelijk goed gaan... tja en wat gebeurt er als je niet aan een witte olifant mag denken? Juist ja... dit was mijn witte olifant zullen we maar zeggen.
Uiteindelijk kreeg ik eind oktober dus te horen dat ik begin november (volgens planning) in het MDO besproken zou gaan worden. En ik stuiterde als een volleerd stuiterbal door de kamer! Zó blij, zo gelukkig!
Vijf minuten later belde mijn hulpverlener om te zeggen dat er NU (zes weken na aanvraag) een crisisplek beschikbaar was en ik landde even heel hard terug op aarde... wat moest ik nou doen? Aan de ene kant ging het al een stuk beter dan toen we de opname aanvroegen, maar de komende week zou nóg spannender worden dan de afgelopen week (en die was al erg spannend), want mijn leven lag letterlijk in de handen van dat MDO en ik vond de afgelopen weken al zo stressvol.
Uiteindelijk besloot ik (in overleg) dat het verstandig was om hier wel gebruik van te maken, omdat we allemaal wel konden voorspellen dat ik de komende week behoorlijk in de stress zou raken en het goed was als ik even extra in de gaten gehouden zou worden. En dus vertrok ik naar de kliniek. (Maar daar schrijf ik nog wel minstens één ander blogje over). Een week later zou ik dan gebeld worden na afloop van het MDO om me de uitslag te vertellen.
Die dag ging ik zo ongeveer dood van de spanning, maar om iets voor vijf uur kwam dan het verlossende telefoontje: ik mocht gaan starten met mijn hormoon behandeling en zou een afspraak krijgen bij de endocrinoloog (=hormoondokter).
Dit was het nieuws waar ik zó lang naartoe geleefd had, waar ik zó lang op had gewacht en waar ik zó vreselijk aan toe was. Maar ik voelde helemaal niks. Ik wist dat ik blij was, maar ik kon het niet voelen, het kwam niet binnen. En daar werd ik dan weer verdrietig van. En op dat moment was er niemand met wie ik dat (face to face) kon delen, omdat ik op een afdeling zat waar er amper personeel was dat de moeite nam om zich ook maar voor te stellen.
De volgende ochtend viel er een ‘u heeft een nieuwe afspraak’ mail in mijn digitale brievenbus, waarop stond dat ik begin december op een onmogelijk tijdstip in Amsterdam moest zijn, voor een afspraak met de endocrinoloog. Wow! Dat was een stuk sneller dan ze hadden gezegd!
En dat was het moment dat het binnenkwam: ik mocht eindelijk gaan beginnen en ik stuiterde helemaal happy het creatieve therapie lokaal uit..... (en een halve week later de kliniek... maar dat terzijde)
De achtbaanrit van de afgelopen maanden kwam langzaam tot een einde.
Maar in plaats van uit te stappen, bleef ik in mijn karretje zitten. Ik was nu voorbereid op wat er ging komen en had er zin in.
Langzaam begeeft mijn karretje zich schakel voor schakel met het bijbehorende geratel weer naar de top van die eerste achtbaanhelling om daar weer losgelaten te worden voor de volgende rit......
Laat maar komen, ik ben er helemaal klaar voor!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?