Voor sommige mensen het hoogtepunt van het jaar, voor andere mensen het dieptepunt.
Voor mij: iets daar tussen in. (ha, wie zegt dat ik alleen in uitersten kan denken???)
Kerstmis was heel veel jaren een enorme stress bron voor mij. Niet zo zeer vanwege alle familiebezoekjes, het plannen van waar, wanneer en hoe laat, met wie aan tafel moeten, maar juist vanwege het gebrek daaraan.
Als je namelijk alleen bent en familie niet echt een optie is (of zo voelt), je vrienden allemaal bezig zijn met hun eigen kerstmis marathon, dan ben je dus écht alleen met de kerst. En heel veel jaren raakte ik daarvan in paniek.
Het gevolg was dat ik heel wat Kerstdagen (ofwel de aanloop er naar toe, ofwel de dagen erna) in de kliniek op de crisis afdeling heb doorgebracht. Eenzaamheid doet rare dingen met een mens, in ieder geval met dit mens.
Op een gegeven moment heb ik van de ene op de andere dag de knop omgedraaid en tegen mezelf gezegd: "vanaf nu is Kerstmis niks anders dan twee zondagen achter elkaar." Kleine kanttekening hierbij: dit was nog in de tijd dat de winkels nog dicht waren op zondag.
Er zou niks bijzonders zijn: gewoon twee normale dagen waarop ik niet naar de winkel zou kunnen om boodschappen te doen. Ik zou niks bijzonders meer doen, niks meer van mezelf verwachten. Als ik verdrietig was, dan mocht dat, als ik blij was mocht dat ook. Ik zou een tv gids kopen en alle zielige films aanstrepen die ik dan zou kijken vanaf mijn bank met warme chocomelk in mijn hand en een dekentje over me heen. En als kerstdiner zou ik dan pannenkoeken bakken of een pizza opwarmen: simpel: niet langer een big deal ervan maken. En vreemd genoeg: het hielp. Vanaf toen vond ik kerst zelfs best fijn.
En tot een paar weken geleden had ik er nog steeds zin in.
Maar ineens veranderde dat.
Een hulpverlener vroeg me wat ik ging doen deze kerst. En ik vertelde dat ik helemaal niks ging doen. Dat ik ging borduren, tv kijken, naar de film, Pokemons vangen, kortom: datgene doen waar ik op dat moment zin in zou hebben. Lekker rustig, niks speciaals.
De hulpverlener reageerde met: "oh dat lijkt me heerlijk: geen stress. Ik zou best met je willen ruilen! Ik ben daar best jaloers op eigenlijk." En hij was niet de eerste persoon die dit zei, en hij zal ongetwijfeld ook niet de laatste zijn die het zei....
Maar dit keer schoot het me toch echt in het verkeerde keelgat, al zei ik het allemaal niet hardop tegen hem.
Maar weet je eigenlijk wel wat je zegt? Denk je na over zo'n uitspraak????
Ik vraag het me af.
En natuurlijk snap ik best wat hij (en al die anderen die hem voorgingen) bedoelde: hij zou graag ook een rustige kerst hebben waarin hij niet van het een naar het ander zou hoeven rennen, om iedereen maar tevreden te houden, om na drie dagen, half dood op de bank te ploffen en tot de conclusie te komen dat je aan vakantie toe bent, om erachter te komen dat je op 1 januari weer hetzelfde lot te wachten staat.
Ik snap het, écht waar. Maar snap jij dan ook dat dit voor mij niet alleen met de Kerst zo is? Dat ik het hele jaar door alleen zit en niemand heb om naartoe te rennen? Niet als er iets leuks gebeurt, niet als er iets gigantisch kut gebeurt in je leven? Dat je met al die dingen alleen bent, omdat er simpelweg niemand is?? of niemand tijd heeft? of omdat je het om welke reden dan ook niet (meer) durft? Snap je dat???
Snap je dan ook dat als je zegt dat je met me wil ruilen, je niet alleen voor de Kerstdagen met me gaat ruilen, maar dat je het hele jaar (en het liefst een paar achter elkaar) met me ruilt? Want alleen die 'rust' met de Kerst, ja dat snap ik dat dat fijn kan zijn, maar ervaar de rest dan ook maar even....
Dus nogmaals: ik snap wat je zegt, ik snap waarom je het zegt, ik snap zelfs dat het eventueel goed bedoeld is.... Maar denk de volgende keer alsjeblieft even na over wat je zegt en prijs jezelf gelukkig dat je de keuze kunt maken om al dan niet aan die kerstmarathon te beginnen. Want jij hebt die keuze en veel eenzame mensen (ook niet ouderen) hebben die keuze niet!
Tot zover MIJN kerst stress!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?