Deze week stuitte ik op Facebook op een filmpje van Transgenderinfo Nederland over Claudius.
Zij volgden Claudius om erachter te komen hoe het is om 'non-binair te zijn'.
Zij zullen deze week elke dag een filmpje plaatsen met Claudius over dit onderwerp en verschillende thema's waar je als persoon met een non-binaire identiteit tegen aanloopt.
En omdat ik mezelf (voor nu) ook als 'non-binair' beschouw, word ik erg geraakt door deze filmpjes en merk ik dat ik herkenning vind, maar ook dat ik in een aantal dingen anders sta.
En daar wil ik jullie over vertellen.
"Ik voelde me altijd anders dan andere meisjes. Ik was niet zo bezig met uiterlijk. Ik voelde me tussen de jongens en meisjes in. Ik viel overal altijd wel een beetje buiten."
Hier herken ik me voor een deel in. Als kind was er voor mij geen twijfel mogelijk en wist ik zeker dat ik een jongen was. Ik had ook altijd meer jongensvrienden en vond meisjes maar stom. Pas in de brugklas, waar echt onderscheid gemaakt werd tussen jongens en meisjes werd ik me ervan bewust dat ik geen jongen was, maar zeker ook geen meisje, ik voelde me 'niets'. Ik voelde me heel anders dan de meisjes in mijn klas. Ze konden zich druk maken om dingen die ik écht niet begreep: een nagel breken bij gym, mode, make up, wat moet ik aan vandaag? Ik snapte daar helemaal niks van, maar hield wijselijk mijn mond. Ik trok aan wat ik leuk vond en dus liep ik vaak in mijn tuinbroek rond en toen ik ook nog eens kort stekeltjes haar had, werd ik dan ook al gauw gepest en uitgemaakt voor pot.
Dat brengt me bij het volgende punt waar Claudius over spreekt: seksualiteit. Maar om heel eerlijk te zijn, is dit een onderwerp waar ik nog niks mee kan. Claudius snapt de twijfel bij zichzelf omdat de genderidientiteit niet te plaatsen was.
Ik weet dat ik op mannen val, tenminste tot nu toe ben ik nog nooit verliefd geweest op een vrouw. En dat was in mijn hoofd nooit een punt om over na te denken. Ik schaarde mij onder de categorie 'hetero'. En toen kwam ik erachter dat ik me meer man voelde dan vrouw...
Tijdens dit proces kwam ik iemand tegen die ook als vrouw geboren is en zich ook in alles man voelt en ik werd tot over mijn oren verliefd op deze persoon, die ik als man beschouwde. En daar werd het 'op wat val je' ineens een 'probleem'. Want hoe zit dat nou eigenlijk?? Als ik mezelf meer man voel dan vrouw, en ik val op mannen, maakt dat mij dan homo? En als die andere dan ook nog eens hetzelfde in elkaar steekt als ik, ben ik dan homo of lesbisch? En niet dat dat wat uit zou maken, maar ik kan je verzekeren dat dat toch écht wel de nodige vraagtekens in mijn hoofd plaatste.
Veel mensen roepen altijd: het maakt niet uit: je valt op een persoon. Ja, dat klopt.... als het om een ander gaat.... maar geloof me dat het op het moment dat het jezelf betreft wél degelijk uitmaakt en dat je heel erg je best doet om je gevoelens (en jezelf) in hokjes te plaatsen.
Voor nu ga ik eerst maar eens zelf uitzoeken wie ik ben en waar ik pas en tegen de tijd dat ik (weer) verliefd word en ik ook daadwerkelijk ruimte heb voor een ander, ga ik me daar maar even druk om maken!
Nu eerst mezelf!
Over genderexpressie (hoe je je uit naar de buitenwereld) en genderidentiteit (hoe je je zelf ziet en voelt) zei Claudius dit:
"Voorheen heb ik altijd geleefd naar wat anderen van mij verwachtten. Ik heb me dan ook vrouwelijk gekleed, maar dat voelde nooit goed: ik voelde me een soort travestiet eigenlijk. Als ik in een jurk liep, voelde ik me niet mezelf."
Dit klinkt heel erg bekend. Zodra ik mezelf vroeger (en nog steeds) in een jurk moest hijsen dan werd ik doodongelukkig. Ik kan me nog goed herinneren dat er een lagere school gelegenheid was, waarbij de meiden persé in een rok of jurk moesten komen en de jongens in pak. Ik heb tranen met tuiten gehuild dat ik dat écht niet wilde, gesmekt of ik alsjeblieft ook in pak mocht komen: ik ging mooi niet in een jurk, dan ging ik nog liever niet! (en het was een leuk evenement, of dat had het toch moeten zijn.) School was onverbiddelijk en het gevolg was dat ik niet naar dat evenement gegaan ben.
Ik voelde me zó ongelukkig in rok of jurk,dat ik me het liefst verstopte (en dat ook deed). Ik voelde me voor joker staan! Dacht dat iedereen me zag, naar me keek en me belachelijk maakte en uitlachte en daar werd ik vooral heel verdrietig van.
Maar het gaat nog veel verder dan dat. Toen ik zelf nog steeds niet zo doorhad hoe het met mij zat en ik met een groep vriendinnen naar een feest moest, verzamelden we om ons 'op te tutten'. Dit gegeven op zich begreep ik al niet en daar had ik niks mee, maar mijn vriendinnen vonden dat ik toch ook opgemaakt op het feest moest verschijnen. Ik heb nog nooit van mijn leven make up gedragen, en dat mag wat mij betreft ook echt zo blijven! Ik heb er niks mee, voor mij voelt het alsof ik in een clown verander, alsof het carnaval is en ik voor lul loop. Bij anderen is het prachtig, maar voor mij: nee bedankt.
Maar groepsdruk is een raar iets en mijn vriendinnen bleven aandringen en ik weet dat ik ook een aantal keer nee gezegd heb, maar dat ik het 'gevecht' niet won. Ik eindigde in een soort van 'compromis' (om van het gezeur af te zijn) waarbij ik lipgloss op kreeg en ik me dood ongelukkig voelde. Sterker nog: ik voelde me verkracht. En ik weet dat dat een hele sterke uitspraak is, maar zo voelde het echt!
Ik weet ook heel goed dat mijn vriendinnen dat destijds nooit zo bedoeld hebben en dat ik ze daarin niets kan kwalijk nemen. Ik kon immers ook niet goed uitleggen waarom het voor mij een echte NEE was.
Maar aan iedereen die ooit denkt dat iets voor een ander leuk is, of vindt dat iemand niet zo flauw moet doen als hij/zij nee zegt tegen iets, zou ik nu willen zeggen: respecteer de nee, ook al weet je niet waarom, ook al begrijp je het niet: iemand heeft vast hele goede redenen voor zijn/haar nee!
Tot slot vertelt Claudius dit over het gevoel van genderdysforie (=onbehagen):
"Toen ik erachter kwam dat non-binaire identiteit echt bestond, gaf me dat zo'n bevrijdend gevoel! Dit is wie ik ben. Ik hoef geen trajecten in.
Ik ervaar sociale dysforie. Als ik aangesproken word met zij en mevrouw, dan klopt dat niet, dat is gewoon echt heel irritant..... maar ook als mensen me aanspreken met hij, dat klopt ook niet. ....
Ik voel dus wel sociale dysforie, maar lichamelijk niet, omdat ik mijn lichaam prima vind zoals het is."
En ook hier weer herkenning. Het idee dat er zoiets is als non-binair en dat ik niet hoef te kiezen, geeft me een goed gevoel. Ik kan elke dag opnieuw kiezen. En ik probeer uit wat ik wel en niet fijn vind. En het kan zomaar zijn, dat ik over een tijd mijn keuzes die ik nu gemaakt heb, terug draai.
Ik voel me ellendig en diep verdrietig als iemand me aanspreekt met mevrouw en als er continu over 'zij/haar' gesproken wordt als het over mij gaat, maar in tegenstelling tot wat Claudius zegt, maakt mijn hart van binnen een sprongetje als ik met mijnheer en hij/hem aangesproken word. Ik kan het niet uitleggen, maar dat is wel wat er van binnen gebeurt.
In het verleden werd ik regelmatig opgenomen en werd ik (uit beleefdheid) steeds Mevrouw genoemd. Ik werd dan onmiddellijk kwaad en opstandig en riep steeds "Mevrouw, dat is mijn moeder, ga vooral zo door als je me kwaad wil hebben." Ook het naamplaatje naast mijn kamer veranderde ik continu en persistent in mijn voornaam ipv mevrouw.
Destijds dacht ik echt serieus dat het aan mijn (niet zo'n fantastische) relatie met mijn moeder lag, maar nu denk ik dat dat allemaal bullshit was en dat het wel degelijk aan mijn genderdysforie lag.
Over transitie: ik weet dat ik nooit geheel in transitie zal gaan, want ik heb het gevoel dat dat ook niet klopt. Maar er zijn een paar dingen die ik wel heel graag denk te willen. En dat ben ik nu druk met hulp van het vumc aan het uitzoeken.
Zo, en nu heb ik even genoeg verteld. De volgende filmpjes gaan over 'coming out' en over 'werk'. Over beiden weet ik niet zo heel veel te zeggen, dus of er een deel 3 komt??? geen idee.
Bedankt voor het lezen van mijn relaas.
https://www.youtube.com/watch?v=T-gevz4x0R0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?