Niet willen of niet kunnen???

Als je me echt een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik stiekem best een actief en ondernemend mens ben, of in ieder geval altijd was. Ik zit meestal vol plannen en ideeën van dingen die ik graag zou willen doen. Er zitten vaak te weinig uren in een dag om alles te doen wat ik in gedachten had.

De realiteit, zeker de laatste tijd, is dat ik tot weinig/niks kom. 

Niet omdat ik niet wil, de plannen en de ideeën zijn er nog steeds, en ook de wil om deze dingen uit te voeren is er echt wel. En toch.... en toch.... het lukt me niet.

En daar baal ik van, heel hard zelfs. 

Voor mij is een afspraak een belofte. Als ik iets afspreek, dan moet ik dat van mezelf ook nakomen, zelfs al moet ik er ver voor over mijn grenzen gaan. Als ik weet dat ik dat niet kan, maak ik de afspraak niet. Althans: dat was altijd zo. 

Maar steeds vaker kan ik afspraken niet nakomen. Mijn lijf en mijn brein werken niet meer mee. En dat maakt dat ik me een grote mislukkeling voel.

Het is vaak zó ontzettend druk in mijn hoofd (nog los van de stemmen) dat al mijn energie op gaat aan de processen die zich in mijn hoofd afspelen. Ik zou kunnen zeggen dat ik meer nadenk dan de gemiddelde mens, maar dat klinkt nogal arrogant. Maar toch denk ik dat het ook echt zo is. Ik denk sneller en meer dan anderen, alleen is mijn denken niet altijd (lees: meestal niet) zo constructief. 

Ik denk in cirkels, kom niet verder (ook wel piekeren genoemd), en waar sommige mensen beren op de weg kunnen zien, zie ik binnen drie seconden een complete dierentuin op de weg verschijnen en in de volgende drie seconden probeer ik een plan te bedenken hoe ik elk afzonderlijk dier kan vangen of tackelen. En geloof me: daar word ik ongelooflijk moe van! En verdrietig, maar dat terzijde.

Sommige (geleerde) mensen zeggen heel simpel: "stop daar dan gewoon mee", en geloof me: ik zou dolgraag willen, maar ik weet echt niet hoe. Dit gaat volkomen automatisch en ik heb er nog geen aan of uit knop voor gevonden.

Om een voorbeeldje te geven: Vorige week woensdag moest/mocht ik weer voor een gesprek naar het ziekenhuis in Amsterdam. Daar ben ik heen en terug, inclusief afspraak een hele dag mee kwijt. Bij thuiskomst sla ik direct af naar mijn slaapkamer en val ook vrijwel meteen in slaap. De donderdag heb ik vrijwel de hele dag geslapen en ook de vrijdag overdag ging het grootste deel van mijn tijd daar aan op: ik voelde me uitgeput. Op zaterdag stond er een concert gepland en daar heb ik lang naar uitgekeken, dus hoewel ik me nog uitgeput voelde van de woensdag ervoor, ben ik toch gegaan. En wederom de zondag, een groot deel van de maandag en een groot deel van vandaag gaan op aan bijslapen en energie verzamelen. Maar ik lijk de batterij van mijn telefoon wel: ik ben binnen no time van opgeladen naar totaal leeg....

Het gebeurt met regelmaat, dat ik na een lange, goede nacht slaap (minstens 8 uur), opsta, douche, ontbijt maak en verorber en dat ik dan eigenlijk wel weer door m'n energie heen ben en terug naar bed wil/kan/ga. Ik ben dan soms letterlijk niet meer in staat om van mijn bank af te komen en dat is kut. (Excusez le mot)

Ik moet dus steeds vaker afspraken afzeggen, en dat vind ik heel moeilijk. Ik vind het moeilijk om gewoon te zeggen: sorry, maar het lukt me vandaag niet. En dus verzin ik vaak maar een smoesje, omdat ik bang ben dat mijn échte reden niet begrepen/niet serieus genomen wordt. (Of ik maak geen afspraken meer, want dan kan ik ook niemand teleurstellen als ik toch niet op kan komen dagen.)

Maar als mijn lijf niet meer functioneert door gebrek aan energie, dan functioneert mijn brein ook niet meer zo goed en ben ik een gevaar op de weg. Dus eigenlijk zorg ik goed voor mezelf, maar óók voor anderen door de keuze te maken om niet te gaan. 

Maar eerlijk is eerlijk: zo voelt het niet... ik voel me er erg ongelukkig over en ik voel me keer op keer tekort schieten, een mislukkeling als ik weer eens niet op kom dagen of af moet zeggen. 

Dus beste mensen, ik ben niet zielig, daarom schrijf ik dit niet. Maar geloof me als ik zeg dat het geen onwil is, en dat je aan de buitenkant misschien niks aan me ziet, maar dat dat niet alles zegt en dat het soms écht niet gaat.

foto: internet