Dat laatste moet ik misschien even uitleggen, want in gesprek gaan met de stemmen in je hoofd? Kan dat? En is dat wel verstandig? Mijn antwoord is: ja dat kan, en ja dat is héél verstandig en zelfs noodzakelijk voor je eigen rust en welzijn.
Ik hou al jaren een 'spreekuur' met mijn stemmen: een uurtje per dag, waarin ik vol aandacht MOET luisteren naar wat mijn stemmen te zeggen hebben. In deze tijd kunnen ze voor hen belangrijke zaken bespreken en kijken we of we samen tot een oplossing kunnen komen. Dit alles op een respectvolle manier naar elkaar toe.
Door in dit uur vol respect en vol aandacht naar ze te luisteren, kan ik de overige 23 uur per dag kiezen of ik wil 'horen' of wil 'luisteren'. Kortom het heeft mij mijn leven teruggegeven en veel meer inzicht gegeven in het hoe en waarom van mijn stemmen.
Terug naar het zware leven van mijn jongste telg. Dit is een meisje van 6 jaar, al roept iedereen dat ze emotioneel veel jonger is. Maar gelukkig weet ze zelf niet wat dat betekent dus ze is "echt wel heel erg 6 hoor!"
Haar naam is Lesley en ze babbelt er de hele dag (al dan niet) vrolijk op los. Hoe dat klinkt?
Neem een voor u bekende peuter in gedachten, die de hele dag zo ongeveer om de 10 seconden 'waarom?' roept, stel u voor dat u met deze peuter in een hele kleine ruimte zit en dat u niet weg kunt van deze peuter en deze peuter ook nooit gaat slapen. Nou zoiets! Dat is dus echt geen feest voor die peuter, om daar met u opgesloten te zitten terwijl u helemaal geen antwoord geeft op al die 'belangerijke' vragen! Echt heel naar voor die peuter!
Vannacht ging ik naar mijn bed en zoals gewoonlijk sprak ik mijn knuffelbeesten toe en schoof ze aan de kant zodat ik zelf ook wat ruimte in bed kreeg. En daar ging iets mis.... en Lesley moest heel hard huilen.
Heel gemeen van mij was dat ik heel erg moe was en dat ik dus niet echt de rust en energie had om goed naar haar te luisteren en er zo achter te komen wat het probleem was. Want ik ben ook niet makkelijk voor Lesley, ik begrijp namelijk helemaal niks!
En hoe vaker Lesley het uitlegt, en hoe meer ze haar best doet, hoe minder ik ervan snap en dan word ik ook nog eens boos op haar en zeg dat ze haar mond moet houden en moet gaan slapen.
Hoe gemeen van mij! Ik ben stom, en ze vindt mij nooit meer lief en ze wil bij PB (een andere stem) gaan wonen en dan komt ze nooooooooooit meer terug. Echt niet hoor! Stommerd.
Maar omdat Lesley nog steeds geen antwoord van mij had gekregen, ging haar gehuil vannacht en vandaag gewoon door. Want praten zoals grote mensen dat kunnen als je héél erg verdrietig bent, dat is echt wel heel moeilijk.
Na heel veel uur mijn best doen, kom ik erachter wat het probleem was/is. Ik had mijn grote nijlpaard vannacht van mijn kussen geschoven en gezegd: "aan de kant, dikzak!" En dat was niet lief van mij en het grote nijlpaard was daar ook héél erg verdrietig over.
En als Lesley dat dan tegen mij zegt en ik luister dan ook nog eens niet, tja, dan heb je het als zesjarige stem héél erg moeilijk.
Maar ook met Lesley probeer ik altijd naar een oplossing te zoeken. En dus hebben Lesley en het grote nijlpaard zojuist samen op de bank onder een dekentje naar de film 'Air Bud' gekeken. En moet ik dadelijk het grote Nijlpaard een kus op zijn grote neus geven als hij gaat slapen en sorry zeggen en zeggen dat ik het nooit meer zal doen omdat het niet lief van mij is....
Zucht, het leven van een stem gaat echt niet over rozen....
Wat heb ik het eigenlijk makkelijk!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?