Ik heb last van wat men ook wel genderdysforie noemt. Als ik dat heel simpel zou moeten omschrijven dan betekent dat (in mijn ogen) dat je je niet thuis voelt in je lijf en dat je je heel ongemakkelijk voelt bij het geslacht dat je bij je geboorte hebt toegewezen gekregen. Het klopt niet met hoe jij je voelt en dat zorgt voor een meer of minder 'rotgevoel'. Er zijn goede dagen, waarop ik nauwelijks een rotgevoel hierover heb, maar er zijn ook slechte dagen, waarbij het rotgevoel me niet verlaat en ik maar moeilijk kan functioneren.
In onze westerse maatschappij, worden mensen binair ingedeeld, dat wil zeggen: men is óf man, óf vrouw, maar ja.... Ik voel me absoluut geen vrouw (al zegt mijn lijf iets anders), maar ook niet helemaal een man. Ik voel me geen van beiden. En sinds een tijdje heb ik daar dan weer een nieuwe term voor gevonden: ik ben non-binair. En voorlopig voel ik me in dat hokje wel thuis.
Lange tijd had ik het gevoel dat ik moet kiezen wat ik wilde zijn: man of vrouw, maar dat vond ik heel moeilijk en bijna niet te doen. Het was verwarrend en het maakte dat ik me ontzettend ongelukkig voelde, ongeacht welke keuze ik maakte. Ik merkte aan mezelf dat ik doodongelukkig werd als iemand me mevrouw noemde, maar dat meneer daarentegen mijn hart sneller deed slaan. Daarom geef ik ook de voorkeur aan mannelijke voornaamwoorden, zoals hij en hem. Maar dat wil niet zeggen dat ik ook een man ben. Want als ik nadenk over in transitie gaan en man worden, dan zegt mijn onderbuikgevoel me nu al dat dat ook niet klopt. Kortom ik zit er echt ergens tussenin en allebei klopt niet.
Maar het is lastig, want onze maatschappij is gebaseerd op deze indeling en dat brengt best wat problemen met zich mee, in ieder geval ervaar ik het als problemen.
Op ieder formulier dat ik moet invullen, of ik nu een nieuw rijbewijs aanvraag of een abonnement op een tijdschrift wil hebben, moet ik een hokje aankruisen: man of vrouw. Op papieren formulieren laat ik dit nog wel eens open en met wat geluk accepteert men dit (meestal niet), maar online kom je al niet eens verder als je het openlaat. En wat maakt het voor de distributeur van het tijdschrift nou uit, wat ik ben??? Zolang ik maar koop, betaal en (al dan niet) lees!
Reizen (naar het buitenland) mag alleen als je de naam die op je paspoort staat gebruikt. Met andere woorden, ik kan wel door het leven gaan als Mick, maar op vakantie ben ik bij de tourorganisatie altijd bekend onder de naam in mijn paspoort. En aangezien die flink afwijkt van de naam Mick, zou ik eerst heel wat uit te leggen hebben en daar heb ik niet altijd zin in.
Verder ben ik altijd en overal 'mevrouw' terwijl ik daar tegen vecht, want van alles wat ik wél ben, ben ik in ieder geval géén mevrouw. En zo genoemd te worden, keer op keer (omdat dat nu eenmaal in mijn paspoort staat) daar word ik erg ongelukkig (en boos!) van. Er zijn dan mensen die tegen me zeggen: "ah joh, doe niet zo moeilijk, het is maar een woordje." En ja, voor de meeste mensen is het inderdaad 'maar een woordje', maar voor mij (en anderen met genderdysforie) is het veel meer dan dat. Het is de kern van het probleem. Misschien zelfs wel de kern van het zijn.
Afgelopen weekend zei iemand tegen me: "in de basis, op het diepste niveau, doet gender er niet toe"...
En daar heb ik veel over nagedacht. En ik kom tot de conclusie dat het onzin is en hoe goed bedoeld ook, het een uitdrukking is van iemand die niet worstelt of stil hoeft te staan bij zijn/haar gender.
Mijn visie: mensen zijn huizen.
Gender is de fundering van je huis. Als die niet goed is, niet duidelijk is, dan kun je daar wel op gaan proberen te bouwen, maar iedere bouwkundige kan je vertellen dat er vroeg of laat problemen gaan ontstaan met je huis. Het gaat scheuren vertonen, het gaat verzakken en met een beetje pech stort het uiteindelijk helemaal in en moet je opnieuw beginnen.
Als er een gezonde, stevige fundering is, dan kan je huis uiteraard nog steeds gebreken gaan vertonen, maar het hoeft doorgaans niet tot de basis terug afgebroken te worden om het terug in goede staat te krijgen.
Gender is mijns insziens de fundering. Als je eenmaal weet WAT je bent, pas dan kun je gaan bouwen aan WIE je bent (het huis).
 |
| foto: internet |
(Dit stuk is geschreven voor het radio programma Hautekiet over genderdiversiteit, naar aanleiding van de bijlage bij de Morgen die dit weekend verschijnt.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?