Je moet er maar van houden. En laat ik nou net iemand zijn die daar niet zo van houdt...
Dus wat doe je dan? In plaats van me in mijn huis op te sluiten, zoals ik dat normaal doe tijdens carnaval, heb ik besloten om naar het Oscar weekend in de bioscoop te gaan.
Drie Oscar waardige films achter elkaar. En ik moet zeggen: het is geen straf, maar wel heel erg lang!
De tweede film vandaag heette 'Hidden Figures' en stond sowieso al op mijn 'must see' lijstje. En ik weet nu ook weer waarom: wat een juweeltje!
Voor wie niet weet waar deze film over gaat, zal ik proberen om het, voor mijn doen heel kort, uit te leggen.
Het gaat over een groep gekleurde vrouwen die voor de NASA werken. Zij doen de berekeningen voor de raketten die gelanceerd (gaan) worden. Deze film speelt in de jaren 60 in Amerika uiteraard, in een tijd waar rassensegregatie nog volop actueel is. En dat speelt in deze film dus ook een belangrijke rol.
Meer zal ik er niet over zeggen, ga vooral zelf kijken!
Ik kan niet anders zeggen: wat een mooie, ontroerende en ergens ook wel spannende film. Ik vind het een prachtige eyeopener, of reminder, het is maar hoe je het bekijkt.
Natuurlijk heb ik ooit op school wel iets geleerd over de rassensegregatie in Amerika, maar ik geloof niet dat ik er ooit zo bij stil heb gestaan wat dat dan betekend moet hebben, of hoe dat er dan in de praktijk uit moet hebben gezien. Maar laten we eerlijk zijn: ik als blanke man (laat ik mezelf even zo zien vandaag) ben zo bevoorrecht in deze wereld, dat ik ook niet echt over dit soort dingen 'hoef' na te denken, want het is een ver van mijn bed show.
En dat vind ik heel triest. Natuurlijk ben ik blij dat ik bevoorrecht ben en dat ik niet over dit soort dingen na hoef te denken, simpelweg omdat ik er zelf niet mee geconfronteerd wordt. Maar het feit dat ik bevoorrecht ben, maakt me dus blijkbaar ook blind.
Verhalen blijven denk ik verhalen, totdat je er zelf mee te maken hebt. Je kunt de verhalen horen over Rosa Parks en haar dappere daad: ze besloot op een dag niet op te staan van haar plek voor in de bus, om achterin te gaan zitten op de plaats waar (in die tijd) kleurlingen hoorden te zitten. Ze kwam in opstand.
En hoewel ik dat altijd als een heroïsche daad gezien heb, is de volle impact ervan nooit tot me doorgedrongen. Ik ken haar heroïsche daad, maar weet eigenlijk niks van de impact van de dingen die tot deze heroïsche actie hebben geleid....
En was het heroïsch? Ik noem het zo, omdat ik weet dat het veel moed vraagt om op te staan tegen de gangbare systemen, regels en wetten, maar eigenlijk vocht ze voor iets dat normaal zou moeten zijn....
Pff...ik vind het heftig om daar over na te denken en te ervaren dat ik blind ben voor de ervaringen van anderen en me eigenlijk niet kan verplaatsen in een ander, al denk ik meestal van wel.
En Rosa Parks heeft overigens niks met deze film te maken, en toch ook weer wel, maar de beelden die in deze film zitten, de voorbeelden van hoe ver segregatie gaat en wat dat met mensen doet, wel.
Ik ben blij met en dankbaar voor films als deze, die me weer even met mijn neus op de feiten drukken en laten nadenken over hoe goed ik het eigenlijk in mijn leven heb....
Ps: ik hoor zojuist dat carnaval morgen pas officieel begint.... maar ach....
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?