Vandaag was een aparte dag... Ik kan niet zeggen of het 'goed' apart was, of 'slecht' apart, daar ben ik nog niet helemaal over uit. En misschien raak ik daar ook niet over uit, wie weet. Sommige dingen zijn nu eenmaal heel dubbel.
Al een hele tijd heb ik het gevoel dat ik niet zo heel veel grip meer heb op mijn leven. Dat klinkt vast heel erg dramatisch en zo bedoel ik het niet, maar er waren/zijn veel dingen waar ik zelf niet zo veel meer aan kon doen. Alles wat ik kon doen had ik al gedaan, en voor de rest lag 'de oplossing' of de volgende stap, of hoe je het ook maar wil noemen, bij een ander(e partij).
Voorbeeld waar ik volgens mij al veelvuldig (of toch zeker in mijn hoofd) over geschreven heb: mijn problemen met het CAK. Al sinds maart probeer ik (inmiddels met hulp) een oplossing te vinden om een probleem (veroorzaakt door een fout van de gemeente) opgelost te krijgen. Dit is tot op de dag van vandaag nog steeds niet gelukt. Ik lever bewijs na bewijs aan, maar er werd maar niet naar gekeken en voor de oplossing ben ik daar wel van afhankelijk. Dus wat ik hierin ook deed, of niet deed, om het opgelost te krijgen ben ik afhankelijk van de medewerking van het CAK. Met wat geluk kunnen we op 6 januari dan eindelijk face to face gaan spreken met een persoon die het op kan lossen, maar daar moet ik dan wel even (op eigen kosten) het halve land voor door crossen.... Tot die tijd, probeer ik het maar zo goed en zo kwaad als het gaat te parkeren, maar daar is mijn brein erg slecht in.
Een ander puntje is mijn Gender traject. Ik heb een intake gehad, maar de vervolgstap ligt niet in mijn handen, maar in die van de Genderpoli en daar komt maar geen duidelijkheid over. Iets met wachtlijsten enzo en dat begrijp ik best, maar communicatie zou zó menselijk zijn en dingen iets minder pittig maken. Maar goed, work in progress, zullen we maar zeggen.
En zo speelden er o.a. nog een woonbegeleider issue (is opgelost inmiddels), een psychologen/hulpverlening issue, en een financieel probleem.
Mijn huidige psycholoog behandelt mij eigenlijk al een paar jaar als haar vrijwilligersproject. Ze krijgt geen geld voor me (ingewikkeld verhaal), maar ergens zal ik toch wel een beetje leuk zijn denk ik, want ze heeft me nog steeds niet aan mijn lot over gelaten. Met mijn beslissing om terug te gaan naar de Genderpoli en een aanstaande (gedeeltelijke) transitie (en misschien ook wel vanwege het mislopen van inkomsten, wie weet) kwam mijn psycholoog tot de conclusie, dat als mijn traject in Amsterdam straks weer gaat lopen, zij mij niet langer de hulp/ondersteuning kan bieden die ik dan nodig ga hebben. En dus werd er besloten dat ik aangemeld zou worden bij een plaatselijk ggz team, in de hoop dat zij mij de ondersteuning kunnen gaan bieden die ik nodig heb.
Daar heb ik het zelf best wel lastig mee. Ik ben eigenlijk al ruim 25 jaar aan het proberen om uit te klauwen van dit team te blijven (zij werkten me iets te veel met medicatie als oplossing voor alles en zagen vooral wandelende diagnoses in plaats van mensen) en nu ga ik dan toch alsnog daar terecht komen. Ik hoop dat er (net als in mijzelf) inmiddels een hoop veranderd is, maar helemaal gerust ben ik er niet op.
Hoe dan ook, ik was aangemeld, maar had er nog niks van gehoord en de bal lag bij hen. Vandaag werd hij echter ingekopt... Ik kreeg een telefoontje (wat ik eerst 5x niet opnam, want ik kende het nummer niet en dat vind ik dus doodeng) en later een smsje met de vraag om terug te bellen. Dus dat deed ik maar. En jawel, ik krijg een intake in januari...
Er is nu dus duidelijkheid: het gaat stoppen bij m'n huidige psycholoog, er is een datum voor een intake en ik weet waar ik terecht ga komen en ken de psychiater (of dat een voordeel is weet ik nog niet), maar het voelt ergens heel erg verdrietig. Het voelt als een soort falen.
En dan is er natuurlijk nog het financiële stuk. Ik hou aan het eind van mijn geld dus iedere keer een heel groot stuk maand over. En dat komt niet doordat ik hele vreemde dingen doe, maar puur omdat alle kosten stijgen, maar mijn inkomen gelijk blijft. En dat is kut.
Afgelopen maand was echt wel een dieptepunt waarin ik me zó gigantisch wanhopig voelde en écht niet meer wist hoe ik het moest doen. Ik heb het bijna 22 dagen met nog geen 10 euro gered, maar dat heeft me letterlijk heel veel bloed, zweet en tranen gekost en de stress die het oplevert, is niet iets waar ik heel goed mee om kan gaan.
Al een hele tijd is er gesproken over het aanvragen van de voedselbank, gewoon om wat stress ervan af te halen. Maar dat was best nogal een dingetje. Ik ben verdorie 45 jaar en ik kan niet eens mijn eigen broek ophouden, wat voor loser ben je dan??? En wederom voelt het als falen.
Toen ik dit hardop uitsprak naar mijn Woonbegeleider zei hij: tja Mick, als je je broek niet op kunt houden gebruik je een riem, zie dit maar even als een riem. Als je een riem draagt ben je niet ineens een loser, maar gewoon iemand met een riem...
Nou ja, om een heel lang verhaal ietsje minder lang(dradig) te maken: gisteren dienden Woonbegeleider en ik samen het aanvraagformulier in. We hadden zelf de rekenhulp ook al gebruikt en kwamen tot de conclusie dat ik toch echt nog steeds boven de norm zou zitten en dus waarschijnlijk niet in aanmerking zou komen, maar zoals Woonbegeleider zei: niet geschoten is altijd mis.
Ik voelde me er echt heel erg kut over. Ten eerste: hoe kan het dat ik boven die norm zit en toch keer op keer niet uitkom? Wat doe ik dan fout? Wanhopig word ik daarvan! En ten tweede: er zijn zoveel mensen die het harder nodig hebben dan ik, wie ben ik dan om dat 'weg te halen' bij anderen. En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen.
Met die aanvraag stortte ik gisteren eigenlijk best wel een beetje (helemaal) in. Het voelt alsof ik/mijn wereld uit elkaar valt, instort, of hoe je het dan ook maar wilt noemen. En dat is niet het meest opbeurende gevoel.
Vandaag kreeg ik een mail van de voedselbank waarin staat dat mijn aanvraag voor in ieder geval de komende zes maanden goedgekeurd is. Ik ga dus een voedselpakket krijgen. En eerlijk? Ik weet niet goed hoe ik me voel.
Aan de ene kant voelt het als falen, alsof ik uit elkaar val, terwijl dat uit elkaar vallen misschien wel nodig is om de boel weer bij elkaar te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?