Ik vind het best een beetje een dingetje om toe te geven, maar al een hele tijd worstel ik nogal om de eindjes aan elkaar te knopen. Tot nu toe is het me wel nog steeds gelukt om uit de schulden te blijven, maar dat bracht nogal wat stress met zich mee. En stress is niet één van de dingen waar ik lekker op reageer.
Op zich is het best leerzaam. Je wordt er vrij creatief van en bedenkt allerlei manieren om van heel weinig/niets toch nog iets te maken.
Maar toen ik vorige maand op de tweede dag van de maand wederom een bedrag van onder de 2 euro op mijn bankrekening zag staan, brak er toch echt wel iets in me.
Ik ging maar weer eens opnieuw door mijn kosten heen en schrapte weer een paar dingen uit het lijstje, maar heel veel te schrappen viel daar niet meer, want het leven moet ook nog leefbaar blijven en daar heb ik sowieso al wat moeilijkheden mee. De rek was eruit, er kon even niet verder bezuinigd worden en dus kocht ik een kilo aardappels, een kilo winterpeen en een pak diepvrieshamburgers, waar ik de rest van de maand van gegeten heb. En ondertussen hield ik mijn vingers gekruist, hopend dat er niet nog ergens een verborgen rekening vandaan zou komen.
Je wordt er ook best een soort van 'sneaky' van, althans ik. Omdat ik zo erg niks wilde laten merken aan de mensen in mijn omgeving, deed ik mee met dingen die ik me eigenlijk niet kon veroorloven en daar moest ik dan thuis weer een compensatie voor zoeken (dingen verkopen, maaltijden skippen enz) En hoewel ik dat natuurlijk helemaal zelf deed en dat mijn 'keuze' was, voelde het verre van goed. maar de schaamte was gewoon te groot.
De stress die dit de hele tijd met zich meebrengt, is niet echt bevorderlijk voor mijn welzijn. En dus besloten Woonbegeleider en ik om maar een poging te doen om te kijken of ik voor de voedselbank in aanmerking zou komen. En dus gingen we aan de slag met de rekenhulp, maar die liet zien dat ik eigenlijk boven de norm zat.
De moed zonk me in de schoenen, want hoe kan het dat ik boven de norm zit en niet rond kan komen? Wat doe ik dan fout? Ik doe geen rare dingen, kan niks meer schrappen en toch lukt het niet. Ik werd er moedeloos van. En tegelijkertijd besefte ik me ook heel goed dat er heel veel mensen zijn die het nog véél slechter hebben dan ik.
We dienden de aanvraag (tegen beter weten) toch maar in en toen Woonbegeleider vertrok, kon ik niks anders meer dan huilen. Daar zat ik dan... 45 jaar oud en nog steeds niet in staat om voor mezelf te zorgen. Best wel confronterend.
De volgende dag kwam er al een antwoord en tot ons beider verbazing was het antwoord positief: mijn aanvraag werd voor de komende zes maanden toegekend.
Vorige week mocht ik dus voor het eerst naar de voedselbank om een voedselpakket op te halen. En ik kan je vertellen: ik vond het nogal een dingetje. En ik kan je ook vertellen dat dat best een understatement is.
Aanschuiven in een rij om eten te krijgen. Ik kreeg er heel nare associaties bij.
De vrijwilligers waren super lief en deden echt heel erg hun best om je welkom te doen voelen en je op je gemak te stellen, maar mijn hoofd liet zich maar moeilijk kalmeren. Het voelt toch weer opnieuw, voor de zoveelste keer, als falen.
Eenmaal thuis, met de tassen met voedsel uitgepakt, zat ik op de grond tussen al die spullen in en moest ik huilen. Het was zó veel.... En even kwam er een heel ander soort paniek boven drijven: Wat moet ik in vredesnaam eten.... Alleen dit keer niet omdat er niks was, maar juist omdat ik even niet kon kiezen.
De volgende ochtend had ik mijn rust weer een beetje gevonden en zat ik met een kop thee en een broodje (uit mijn pakket) op de bank. Er kwam een soort rust over me heen. En dat was voor het eerst in hele lange tijd.
Het is fijn om te merken dat er hierdoor een hoop denkwerk en gestress wegvalt, waardoor er weer iets meer ruimte is voor andere dingen. Maar het blijft ook knagen.
Het is hartstikke goed dat er zoiets als een Voedselbank is, maar eigenlijk is het van de zotte, dat we dit in een welvarend land als het onze nodig hebben.
Ik ben eens op zoek proberen te gaan naar cijfers over armoede in Nederland, niet teveel en niet te lang, want dan verzuip ik in de informatie en daar word ik zelf niet beter van. Maar ik belandde op de website van het Armoedefonds en de Voedselbanken Nederland, waar ik (bij de laatste) het onderstaande plaatje vond met cijfers.
En ik schrok daar best wel van. Dit zijn alleen nog maar de cijfers van mensen waarvan het bekend is dat er armoede is. Terwijl ik ervan overtuigd ben, dat de werkelijke cijfers nog vele malen hoger liggen.
Ik denk namelijk dat ik lang niet de enige ben, die het reuze moeilijk vond om toe te geven dat ik niet meer wist hoe ik de eindjes aan elkaar moest knopen. Ik denk dat er heel veel mensen zijn, die hier structureel mee kampen, maar hun trots (nog) niet opzij kunnen zetten.
Dus tja.... Mocht u nou met uw broek op standje vreethaak, na een zeer overvloedig kerstdiner (wat u van harte gegund is overigens) op de bank liggen uit te buiken en bij uzelf denken: dit moet ik echt niet meer doen, dit moet anders...
Misschien kunt u dan de daad bij het woord voegen en vóór u inkopen gaat doen een deel van uw kerstdiner budget overmaken naar de Voedselbank..... (of voedsel doneren bij uw lokale voedselbank). Dan kunnen er nóg meer mensen genieten met en van uw kerstspirit! Want het is echt broodnodig!
Overigens niet alleen met Kerst of andere feestdagen... Het hele jaar door, want armoede heeft schijt aan een jaarkalender!
 |
| bron: www.voedselbankennederland.nl |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?