Er was eens een zorginstelling voor mensen met psychische en/of sociale problemen. Zij boden allerlei soorten zorg aan, aan mensen die dat vaak wat langere tijd nodig hadden. Goed, tot zover de sprookjesstijl, dan gaan we nu weer over naar de realiteit.
Laat ik er niet omheen draaien: ik ben zo'n persoon die langere tijd zorg nodig heeft en dit verhaal gaat over de instelling waar ik in zorg ben.
Ik woon zelfstandig, maar krijg eens per week (en soms iets vaker als dat nodig mocht zijn) begeleiding van een persoon bij mij thuis. Die contacten zijn in mijn geval vooral gericht op het leeg/leger krijgen van mijn hoofd door middel van ventilerende gesprekken en hulp bieden bij de regelzaken die ik niet voor elkaar krijg.
Sinds ik hier in zorg ben (en dat is al best wat jaartjes) heb ik al 11 begeleiders versleten, waarvan vier alleen al dit jaar. Dat ligt overigens echt heus niet altijd aan mij (slechts 2 heb er ik zelf weggestuurd).
Nu krijg ik mijn hele leven al te horen dat ik 'moeilijk' of 'lastig' ben. En als je dat maar vaak genoeg hoort, word je daar, denk ik, vanzelf wel lastig van. En ik weet best dat ik niet de makkelijkste ben, want ik ben heel kritisch, maar volgens mij is dat niet automatisch gelijk aan moeilijk.
Ik snap dat mijn kritisch zijn lastig kan zijn voor de ander, maar ik weet van mezelf ook heel goed dat ik alleen maar mijn mond (kritisch) open trek als ik zeker weet dat ik ook een punt heb.
Vorig jaar op de laatste dag van het jaar kwam mijn Woonbegeleider A onverwacht op visite. Hij wist heel goed dat ik niet zo'n fan ben van onverwachte dingen, maar hij vond dat op dat moment wel nodig. Op de voor mij leukste en feestelijkste dag van het jaar, een dag waar ik me altijd erg op verheug, kwam hij me mededelen, dat hij niet veel langer meer mijn begeleider zou zijn, hij ging een ander deel van zijn functie full time doen en daar paste ik niet meer in.
Mijn wereld stortte op dat moment even in en een uur na zijn vertrek lag ik met een ietwat verhoogde (understatement) dosis pillen in mijn bed en heb ik de komst van het nieuwe jaar, waar ik altijd naar uitkijk, niet eens meegekregen.
Die laatste dag van het jaar viel op een vrijdag en op maandag zouden we een afspraak hebben, maar toch wilde hij niet het risico lopen dat ik dit nieuwtje in die dagen ertussen van iemand anders zou horen. Op zich heel lief bedoeld, behalve dan dat ik ook tijdens die dagen niemand zou zien die me dit nieuwtje had kunnen vertellen, want hé ik heb net als normaal ook dan nauwelijks contact met andere mensen. Niet zo'n handige manier/timing van communiceren, maar op zich had hij er wel over nagedacht.
Woonbegeleider A vertrok en ik werd voorgesteld aan Woonbegeleider B, die eigenlijk vanaf het eerste moment dat hij alleen met me was luid en duidelijk liet weten dat hij vrijwel alles aan en rondom mij onzin vond (met die letterlijke woorden, ik verzin ze niet). Tussen Begeleider B en mij klikte het niet echt heel goed. Ik snap wat je bedoelt als je tegen me zegt 'Ik ben nou eenmaal B en ik doe dingen op mijn manier', maar ikzelf ben nu eenmaal Mick en ik heb soms dingen op mijn manier nodig. En voor zover ik de relatie hulpverlener-cliënt ooit begrepen dacht te hebben, zou mijn (hulp)vraag centraal moeten staan en zou de begeleider de professionaliteit in huis moeten hebben om daar aan te kunnen werken op een manier die bij beiden past. Dat was niet helemaal het geval. En alles wat ik aangaf was onzin, en hij deed wat hij vooral nodig vond, zonder rekening te houden met wat ik aangaf of nodig vond. Lang verhaal een beetje korter: op een dag barstte de bom bij mij en kwamen we samen tot de conclusie dat hij niet de begeleider voor mij was.
Probleempje, want gezien de dingen waarmee ik worstel, is het handig/noodzakelijk om een mannelijke begeleider te hebben, maar die hadden ze blijkbaar niet meer in het team voorradig.
Ze waren er overigens wel hoor (niet veel, maar toch), maar er werd gekozen om die niet aan mij toe te wijzen, omdat die mensen anders in hun caseload moesten gaan schuiven en dat was niet zo handig. In plaats daarvan, kreeg ik een tijdelijke (gloednieuwe) vrouwelijke Begeleidster C toegewezen "met heel veel ervaring" tot er organisatiebreed een oplossing voor het 'mannenprobleem' gevonden zou worden en als dat gevonden was en het zou klikken, dan zou Begeleidster C reserve begeleidster worden (vakantievervangingen en eventuele aanvullingen) en Nog te vinden Begeleider D de rol van eerste begeleider op zich nemen. Kunt u het nog volgen??? Ik neem het u niet kwalijk als dat niet zo is.
Dit werd afgesproken in een gesprek tussen mij, de Cliëntvertrouwenspersoon (die ik had ingeschakeld), Begeleider B en zijn (tijdelijke) Teamhoofd (al heet dat vast anders momenteel, dat wisselt nog wel eens, net als begeleiders blijkbaar). Het Teamhoofd zou mij op de hoogte houden van de zoektocht.
Begeleidster C deed haar intrede en ik kan tot op de dag van vandaag niet zeggen of er een klik was of niet. Er was eigenlijk gewoon niets. Ik vond het een beetje zonde van zowel haar als mijn tijd en kletste mijn verplicht te leveren zorguren vol met onzinnige dingen, omdat het anders nóg ongemakkelijker voelde.
Ondertussen zou er dus een zoektocht zijn, waar ik van op de hoogte zou worden gehouden, maar ik hoorde helemaal niks. Uiteindelijk stuurde ik na anderhalve maand maar eens een mailtje aan Teamhoofd met de vraag hoe het ervoor stond en kreeg ik een berichtje terug dat er een gesprek gepland stond en dat ze me daarna iets zou laten weten. De datum van dat gesprek verstreek en er kwam wederom geen bericht.
Na een maand besloot ik nogmaals te vragen hoe het zat. En wederom kreeg ik een bericht dat er een gesprek gepland stond en dat ze me op de hoogte zou houden... Maar goed, moet ik het eigenlijk nog typen??? Er gebeurde niks. Inmiddels had ik eigenlijk vanaf Maart al geen fatsoenlijke begeleiding meer gehad en het was al minstens September. Maar.... "Ik moest vooral vertrouwen hebben dat de organisatie het zou regelen...."
Mijn hoofd (jongste puber Rik) werd er ongeduldig van. Hij had moeten beloven dat hij het een kans zou geven, dat hij Begeleidster C een kans zou geven ondanks het feit dat zij een meisje was, dat hij zijn best zou doen en dan zou Teamhoofd haar best voor hem/ons doen. Rik deed zijn best, hij betrok Begeleidster C bij al zijn berichtjes die hij ook trouw naar Begeleider A en Vroegere Begeleider stuurde. Die laatste twee reageerden ook op hem, terwijl Begeleidster C dat nauwelijks deed (en de hoeveelheid berichtjes viel voor Rik's doen heel erg mee).
Ik kon niet meer aan Rik verkopen dat Teamhoofd haar best aan het doen was om een mannelijke begeleider te vinden, want heel eerlijk? Ik had geen idee of ze ook maar iets aan het doen was, ik hoorde immers helemaal niks. Het was dan ook een enorme puinhoop in mijn hoofd en leven (onduidelijkheid=puinhoop in mijn brein). En toen ik voor een ander probleem op het hoofdkantoor een afspraak had en daar instortte omdat het allemaal een puinhoop was en ik er niet meer uitkwam, werd er voor me besloten om opnieuw de Cliëntvertrouwenspersoon aan haar jasje te trekken, omdat dit niet langer kon en er duidelijkheid en rust moest komen. Op de trap naar beneden kwamen we haar toevallig tegen, en zo werd het inplannen van een gesprek met Teamhoofd prioriteit.
Hoe ik thuisgekomen ben, weet ik niet meer. Ik ben eigenlijk niet zelf thuis gekomen, maar vanaf daar heeft Rik het van me overgenomen. Hij besloot om Begeleidster C niet meer binnen te laten (heeft dit zelfs vooraf al aangekondigd), niet te reageren op haar berichtjes of telefoontjes. Hij was er klaar mee!
Via mijn noodcontact probeerde Begeleidster C uiteindelijk om er achter te komen hoe het met me ging. En toen dat noodcontact wél gewoon contact met Rik kreeg, heeft Begeleidster C het eigenlijk ook gewoon opgegeven.
Ik kwam haar pas twee weken later weer tegen toen ik 'bij kwam' bij het geplande gesprek met Teamhoofd en Cliëntvertrouwenspersoon, waar zij ook even aanschoof. Ze moest eerder weg en op weg naar buiten deelde ze me mee: "Oh ja, ik heb volgende week vakantie." Ik mompelde haar nog een fijne vakantie toe en weg was ze.... Ik bleef verslagen achter....
Die vakantie stond al langer gepland, maar dat was weer eens niet gecommuniceerd. Ik had al weken geen begeleiding meer gehad (en ja, daar was ik dus zelf min of meer bij), maar mijn 'verdwijningstruc' (dissociatieve periode) liet volgens mij wel duidelijk zien, dat het verre van goed met me ging. En toch was dat de enige mededeling en liet ze me achter, zonder vervanging te hebben geregeld, zonder nieuwe afspraak of wat dan ook.
Die middag werd ik door Teamhoofd op de valreep via de mail op de hoogte gebracht dat nieuwe Begeleider D gevonden was, een oude bekende overigens, waar ik heel blij van werd. Van Begeleidster C heb ik na een 'mosterd na de maaltijd mededeling' dat Begeleider D gevonden was en dat hij contact op zou nemen (wat hij dus al gedaan had toen dit berichtje van haar binnen kwam), nooit meer iets vernomen. En dat terwijl er in dat gesprek best wat dingetjes zijn gezegd die nog even besproken hadden moeten/kunnen worden. Ze zou immers mijn reserve begeleiding worden. Maar nee...
Vandaag mocht ik op bezoek bij Psycholoog. Zij vertelde me dat ze een berichtje had gekregen van Begeleidster C. Ik was uiterst verbaasd, want al die maanden had ik Begeleidster C gezegd contact met Psycholoog te zoeken om kennis te maken en wat meer over (omgaan met) mij te vragen. Maar dat had ze dus nog nooit gedaan, en nu.... Nu had ze dus gemaild.
Ze heeft aan Psycholoog medegedeeld, dat ze niet langer mijn begeleidster is, maar dat Begeleider D dat heeft overgenomen (dat is al een maand!!!), en dat zij nu reservebegeleidster zou zijn, maar dat dat niet doorging omdat ze de organisatie ging verlaten en er naar een nieuwe reserve begeleider gezocht zou gaan worden....
Mijn oren flapperden zo hard, dat ik nu nog naar mijn weggewaaide kaak aan het zoeken ben, om die van de grond op te rapen, zo hard viel mijn mond hiervan open. Deze mail is ruim een week geleden al aan Psycholoog gestuurd. Maar ik, die haar cliënt ben en hiermee te maken krijgt (of juist dus eigenlijk niet meer) heeft ze nog niks laten weten....
Ik ben zelf niet heel goed in communiceren, dat geef ik best toe, maar dit???
Ik had al niet zo'n hele hoge pet meer van haar op, maar hier kan ik echt met mijn pet (maar ook met mijn verstand) niet bij.
 |
| foto: Gevonden op Internet |
ps: ik weet dat een sprookje altijd fictief is....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?