Nu hoor ik een aantal mensen al hardop denken: "familie wat???" en dat kan ik me helemaal voorstellen. Maar om nou in het kort uit te leggen wat het is of hoe het werkt, dat zou een onmogelijke opgave zijn. Maar ik zal een kleine poging doen om een tipje van de sluier op te lichten.... En aan de experts alvast mijn excuses voor de ongetwijfeld niet <--> geheel correcte, versimpelde versie van mijn Jip en Janneke uitleg.
Iedereen groeit op in een systeem. In eerste instantie is dat het gezin waar je in geboren bent en hoe ouder je wordt, hoe meer systemen er op je pad gaan komen (school, vrienden, clubjes, baan, enz). In elk systeem heeft iedereen een bepaalde plaats (of rol) en heerst er een zekere (rang)orde. Zolang iedereen binnen het systeem zich maar aan deze plaats en orde houdt is er een soort van balans. Maar gaat er iets mis in het systeem (om welke reden dan ook), en neemt iemand (bewust of onbewust) de rol of plaats van iemand anders in, dan komt die balans in gevaar en gaat er van alles piepen en kraken. Vrijwel iedereen in het systeem heeft (of krijgt) daar vroeg of laat last van en met familie opstellingen kun je dus kijken of je erachter kunt komen, waardoor iets piept en kraakt.
Vaag??? Absoluut! Hoe het werkt??? Geen idee. Maar het werkt. Natuurlijk lost het de problemen niet op, dat moet je namelijk zelf doen, maar het kan je bewust maken van en inzicht geven in patronen. En als je je bewust bent van iets, pas dan kun je er ook iets mee/aan doen.
Maar goed, familieopstellingen dus... Ik had er niks mee! Ik vond het vaag, zweverig en één groot toneelspelletje. Tot dat ik een keer mee mocht doen met opstellingen waarbij gewerkt werd met een paard. En nadat ik een 'klein obstakel' overwonnen had (ik ben namelijk bang voor paarden), was ik eigenlijk verkocht. Ik schreef in een vorig leven hier al eens over die eerste ervaring.
Begrijp me niet verkeerd hoor: ik vind het nog steeds vaag en zweverig en ik snap er nog steeds niet zoveel van, maar een paard maakt dingen voor mij wel een stuk duidelijker. Ze zijn nogal 'direct' en letterlijk (net als ik :-) ) dus dat is fijn. Maar goed, sinds die tijd, doe ik dus graag mee.
Gisteren was het weer zover en mocht ik weer met een veilig, klein groepje mensen deelnemen aan een opstelling. En ik had er zin in.
Nu was het de afgelopen week/weken nogal spannend en druk in mijn leven. Nieuwe begeleider, straks een geheel nieuwe zorgaanbieder erbij, aanvraag voor de voedselbank goed gekeurd, twee Engelstalige lessen gegeven op de Universiteit, Sinterklaas die in het land was (en mijn jongste hoofdtelg gewoon vergeten is!!!! DRAMA!)... Kortom, mijn hoofd was nogal druk.
En als je me een beetje kent, dan weet je dat mijn hoofd altijd al druk is. Ik hoor altijd 24/7 nogal wat stemmen in mijn hoofd en daarnaast is er eigenlijk ook altijd wel een orkaan aan gedachten bezig. En na een week als deze, is dat vaak nog net iets heftiger. Maar vol goede moed, begaf ik me toch naar de manege.
In de 'kantine' maken we eerst altijd even kennis met elkaar en volgt er een korte uitleg over opstellingen (veel beter dan hierboven dus) en wat er die dag gaat gebeuren. Althans, wat er op het programma staat, je weet immers niet wat er gaat gebeuren.
Waar waren we... oh voorstel rondje. Iemand doet 'tafelopstellingen' en spontaan wordt iemand anders in mijn hoofd heel onrustig. Gelukkig stond ik al naast mijn kruk en valt het misschien net iets minder op dat ik toch even de hele ruimte af moet speuren. Waarop Rik (de jongste puber) snuift en zegt "nou dan is zij ook niet echt goed in d'r werk hè." Ik heb geen idee wat hij bedoelt en omdat ik inmiddels toch al afgeleid ben, vraag ik wat hij bedoelt. "Nou, die tafels hier zijn best een zootje." Ik snap het nog steeds niet en vraag weer door... "duhuh... voor iemand die tafelopstellingen doet, heeft ze er maar een zootje van gemaakt. Die tafels staan door mekaar!" En intern (en misschien ook wel een beetje hardop) moet ik lachen.
Het rondje gaat verder en mijn hoofd doet vrolijk mee, op hun manier dan en ik merk al snel dat dit voor mij een lange dag gaat worden (maar pluspunt: er wordt dus wel geluisterd....)
Eenmaal in de 'bak' komt er af en toe een hond de bak in, die toch (al die 300 keer) weer even gedag gezegd moet worden ("dag hond"), er klinken koeien buiten ("is niet paard, is koe"), er vliegen vogeltjes voorbij ("vogel!") er rent een muis vlak voor een stal langs ("muisssssss!" lichtelijk hysterisch, die krengen kent ze van thuis). Enz. En dat is dan alleen nog maar Lesley.
Dan is er nog Rik die graag wat meer actie wil en wil bewegen en rennen en springen en mensen aan het lachen wil maken. Maar ik sta muurvast in mijn 'rol'. En ik beloof hem dat als we straks thuis zijn hij de hele avond mag gamen, mits hij zich de hele dag gedraagt. En al mopperend en zuchtend is ook dit aanstaande brandje weer geblust.
In de pauze probeer ik wat gesprekjes te voeren en komt zoals altijd de vraag 'wat doe je voor werk?' voorbij. Een vraag die ik lastig en pijnlijk vind, want wat zeg je daar op? Meestal zeg ik dat ik 'niks' doe. Hier probeer ik het te nuanceren en geef aan dat ik afgekeurd ben. Waarop er voor mij, kort (door de bocht) en bondig samengevat wordt: oh dus je werkt niet. Zucht...
Na de pauze komt er een ander paard de bak in... En dan breekt 'de pleuris' in mijn hoofd uit. De afgelopen weken was het Sinterklaas drama in mijn hoofd. Spannend, spannend, spannend, of de Sint ook wel bij Lesley langs zou komen. Maar ja, bij al die overdrachten die er sinds de vorige 5 december qua begeleiding hebben plaats gevonden, is de taak van Sinterklaas er even bij ingeschoten en dus is Sinterklaas dit jaar vergeten om ook bij Lesley (op de weg naar buiten) een mandarijn in de schoen te laten vallen, of een chocoladeletter in de brievenbus... En dat leverde dus hysterische huilbuien op, een heel verdrietige Lesley. Gelukkig ging de Goed Heilig Man met Ohzosnel 6 december fijn richting zuiderburen om vervolgens weer af te reizen naar Spanje.
Maar goed, een ander paard dus. En ik was niet helemaal op aan het letten, maar ineens hoor ik heel hard huilen en fluisteren "ohzosnel!" Ik schakel iets sneller dan vanochtend, kijk op en zie inderdaad een schimmel de bak in stappen, compleet met rood hoofdtuigje... Drie 'man' sterk proberen we nog te overtuigen dat het Ohzosnel niet is, dat die in Spanje is, maar het mocht niet baten. Het verdriet over het vergeten zijn door Sinterklaas is acuut terug en het huilen begint weer opnieuw. Eén voordeel, ik hoefde op dit moment even niet zelf de bak in, want mijn brein had dat even niet meer gekund.
Het brandje met Rik over "saa-haaai.... boooooooo-ring" was dus geblust. Totdat er iets met de penis van het paard (Ohzosnel) gebeurt en benoemd wordt. Dan breekt de hel los in mijn hoofd en komen de beide puber heren niet meer bij van het lachen! En omdat Lesley ook graag mee wil doen, gaat zij ook maar even heel hard lachen, ook al heeft ze geen idee wat een penis is, waarop Rik wel even zal helpen en tegen haar zegt: "Precies Lesley, Sinterklaas is een lul!" (reactie: "oh... mag niet")
Hi-la-risch.... Maar goed.
Zo verloopt voor mij, nog los van mijn eigen gedachten, gevoelens en hersenspinsels, een dag als deze. En heel eerlijk? Zo verloopt eigenlijk elke dag wel.
En terwijl ik om 19u met een hele boze Rik (want hij heeft nóg niet mogen gamen en dat had ik nu eenmaal beloofd) mijn bed in kruip om daar vrijwel meteen in slaap te vallen, komt er nog maar één gedachte langs: Wie zegt dat ik niet werk, nodig ik eens een maandje of wat in mijn hoofd uit, praten we dan verder....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?