Ik ben dol op 'tea topics'... De vragen op de labeltjes van pickwick thee*. Soms zijn het hele 'simpele' vragen waar je snel en makkelijk een antwoord op hebt, maar af en toe zitten er ook wel wat vragen tussen die me behoorlijk wat stof tot nadenken geven. En dit is er weer eens zo een. En dus is het weer tijd voor een blogje.
Een verlanglijstje... Hmmm, dat heb ik eigenlijk helemaal niet, maar ergens ook wel. Alleen staan er dingen op die niet echt heel realistisch zijn ben ik bang.
Als ik de vraag vertaal naar 'wat zou je het allerliefste nu willen?', dan zou mijn antwoord eigenlijk heel simpel en heel ingewikkeld tegelijk zijn. Mijn antwoord zou namelijk zijn: dat het leven wat simpeler zou zijn en de shit ophoudt.
En dan heb ik het niet eens over de 'wereldshit' zoals Corona, oorlog, honger of geweld, maar gewoon over mijn (relatief kleine) eigen shit.
Ik zou willen dat er duidelijkheid in mijn leven kwam. Dat ik duidelijkheid zou krijgen van de genderpoli over wanneer ik weer mag beginnen en nog specifieker over wanneer ik met mijn hormonen mag starten en wanneer die vreselijke borsten er eindelijk afgehakt worden. Het niet weten hiervan geeft me zó veel innerlijke onrust (en boosheid en woede enz), dat het fijn zou zijn als daar duidelijkheid in komt.
Ik zou ook graag willen dat er continuïteit komt, waarmee ik vooral doel op mijn hulpverlening/begeleidingssituatie. Mijn begeleiding wisselt bijna nog sneller dan dat het corona virus muteert en daar word ik (beiden trouwens) knettergek van. Dus een beetje continuïteit, dus weer eens een begeleider die langere tijd (ik bedoel jaren ipv weken/maanden) blijft zou ik wel heel tof vinden. Continuïteit geeft duidelijkheid en duidelijkheid geeft rust.
Ik zou willen dat er een eind kwam aan mijn CAK problemen, en dat dit eindelijk eens opgelost gaat zijn. Maar hierin ben ik afhankelijk van een ander(e organisatie) en heb ik alles wat in mijn macht lag gedaan.
Ik zou willen dat ik een oneindige geldboom had, zodat ik me niet meer continu druk hoef te maken over of en hoe ik deze maand weer door ga komen. En zodat er ook nog eens af en toe iets over is om een ander blij te maken of te helpen. Maar ja, ik denk dat als zo'n boom zou bestaan, heel wat problemen opgelost zouden zijn terwijl er tegelijkertijd een hoop nieuwe zouden ontstaan. Dus doe maar niet, maar een oplossing voor m'n uitzichtloze financiële gezeik zou wel een een wens zijn.
Ik zou willen dat ik weer eens op reis kon. En dan bedoel ik naar het buitenland, hoewel Nederland natuurlijk ook heel mooi is. Maar toen ik nog in het buitenland werkte, koppelde ik aan mijn werkzaamheden (waarvoor ik mijn reiskosten doorgaans vergoed kreeg), ook vaak vakantie dagen. En zo heb ik behoorlijk wat van de wereld mogen zien. En nu, zit dat er niet in, maar ik zou dolgraag weer een keer naar Londen willen. Gewoon om lekker rond te slenteren, af te spreken met een aantal vrienden en eindelijk het zoontje van mijn lieve vrienden te gaan bewonderen, die over niet al te lage tijd gewoon al één jaar wordt, terwijl ik hem gewoon nog niet eens ken!
Het allerliefste zou ik nóg een keer naar Australië willen, gewoon omdat ik verliefd ben op dat land. Omdat dát de plek was waar ik me gelukkig en rustig voelde. Maar ook dat zit er waarschijnlijk niet meer in en dat is ook niet erg, want ik prijs me gelukkig dat ik er al twee keer geweest ben en in die twee keer misschien wel meer van het land gezien heb, dan mijn vrienden die er wonen! Maar als ik ooit de loterij zou winnen (waar ik overigens niet aan mee doe), dan zou dit misschien toch wel op nummer één staan. Vliegen vanuit Londen (kan ik meteen mijn babyvriendje bewonderen) en dan weer even de innerlijke rust vinden en met even weer geheel gelukkig voelen.
Allemaal grote en grootse, veelal onhaalbare wensen. Maar als ik het kleiner hou, dan zou ik denk ik vooral wensen dat er weer minder verdeeldheid en meer rust in de maatschappij kwam. Dat er een manier gevonden wordt om Corona te 'bedwingen' en waar we niet meer zo hoeven te letten op en te wijzen naar anderen, maar gewoon weer zo saamhorig mogelijk met elkaar kunnen leven en omgaan.
Een samenleving waarin je weer gewoon een keer spontaan een knuffel van iemand kan krijgen (als je dat wil), waarin je iemand weer een hand mag geven zonder dat je aangestaard wordt alsof je zojuist een volle, dampende gifbeker hebt aangeboden.
Ik denk dat dat misschien wel mijn allergrootste wens is...
Maar of dat haalbaar is?? Ik heb op dit moment even echt geen idee!
* mocht je nog labeltjes hebben waar je vanaf wil, ze zijn hier altijd van harte welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?