Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!
Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken.
**********
Als je hier al wat langer mee leest, dan weet je dat ik enorm worstel met mijn genderidentiteit. Ik ben geboren in een vrouwenlijf, maar heb me nog nooit vrouw gevoeld.
Het heeft waarschijnlijk ook niet echt geholpen, dat ik het grootste deel van de tijd als een jongetje werd opgevoed. Ik mocht niet met 'meisjesdingen' spelen, niet 'meisjesachtig' zijn en wilde ik dat wel, dan werd dat aan alle kanten op allerlei manieren afgekeurd.
Tenzij er familie op bezoek kwam... Op die momenten werd ik in een jurkje gehesen en moest ik een meisje zijn. Maar ja... Als je dat normaal gesproken ook niet mag zijn, dan zijn dit soort fratsen best verwarrend.
Totdat ik naar de middelbare school ging, was ik ervan overtuigd dat ik een jongen was. Mijn lijf zag er dan wel anders uit dan dat van mijn broer, maar we hadden ook een verschillende kleur ogen en een andere kleur haar, dus tja, het zou toch kunnen? En bovendien was hij een paar jaar ouder dan ik, dus wie weet zou die piemel er ook nog wel aangroeien.
Dat klinkt misschien heel naïef of misschien zelfs wel dom, maar dat was ik niet. Ik denk dat hoop een beetje deed leven en als ik niet aan die ideeën had vastgehouden, dan begreep ik waarschijnlijk nog minder van de wereld en mijn plek daarin.
Pas op de middelbare school kwam ik erachter dat de wereld anders was dan ik al die tijd gedacht had, of... dat ik anders was dan ik altijd gedacht had.
Op de middelbare school, kregen we namelijk voor het allereerst gescheiden gymlessen: jongens bij de jongens en meisjes bij de meisjes. En tot mijn grote schrik en afschuw, was ik ingedeeld bij die laatste groep. Ik dacht echt serieus dat er een foutje was gemaakt en stapte op de leraar af om dat duidelijk te maken, maar hij hoorde me aan, begon te lachen en zei dat ik in de goede groep zat en stuurde me zonder pardon terug naar de meisjesklas.
Dat lachen, was denk ik niet zo zeer een poging van hem om me uit te lachen of belachelijk te maken, maar ik gok dat het een kwestie van onwetendheid was. We spreken immers van ruim 30 jaar geleden. Een tijd waarin transgenders ongetwijfeld wel ergens in een donker verborgen hoekje bestonden, maar waar vooral heel weinig over bekend was, of in ieder geval heel weinig over gesproken werd.
Dat was het moment waarop ik 'mezelf verloor' en geen idee meer had wat ik dan was. Blijkbaar was ik geen jongen, maar ik was ook geen meisje, maar wat was ik dan wel? En als niet eens duidelijk was WAT ik was, hoe kon ik dan weten WIE ik was? Ik had geen idee en raakte in de war.
Als ik geen jongen was, maar een meisje, dan moest ik misschien iets speciaals gaan doen om me ook zo te gaan voelen. En dus liet ik mijn haar lang groeien, want dan zou ik misschien een meisje zijn (jurken en rokjes gingen me echt te ver). Maar ook lang haar veranderde niks aan mijn gevoel. En dus ging het er weer af. Dit proces zou zich in de komende jaren nog regelmatig herhalen, maar het hielp geen bal: ik voelde me geen meisje. Maar ook mijn 'jongensgevoel' was door die ene ervaring met de gymleraar niet meer hetzelfde. Maar het bleef wél fijner om als jongen gezien en aangesproken te worden.
Gelukkig was ik best laat met mijn lichamelijke ontwikkeling. Het duurde nog even voordat ik borsten kreeg of ongesteld werd en tot die tijd liet ik met regelmaat mensen in verwarring achter over mijn geslacht. En iedere keer als er iemand jongen, jongeman, meneer of hij tegen/over me zei, maakte mijn hart van binnen een huppeltje. Dat gevoel is nooit over gegaan.
Toen mijn lijf wél begon te veranderen, ontstond er een soort van paniek in mij: Dit ging absoluut de verkeerde kant op. Dit kon niet! Dit mocht niet! Want als die dingen eraan kwamen te zitten, dan zou iedereen kunnen zien dat ik schijnbaar tóch een meisje was. Dan zou er geen ontkennen (en ontkomen) meer aan zijn en dat voelde op de een of andere manier als een enorme vernedering. Het voelde ongemakkelijk (understatement) en voor mijn gevoel zou iedereen dan kunnen zien dat ik 'raar' was en dat er iets aan mij niet klopte. En dus probeerde ik me er (ik zou bijna zeggen) met man en macht tegen te verzetten.
Toen mijn moeder voorstelde om (alvast) een bh te gaan kopen brak zo'n beetje de derde wereldoorlog uit thuis. No way! Ik wilde dat niet, dat was niet nodig (was het ook echt nog niet) en ik wilde zo'n ding niet. Nu niet en nooit niet! Die hele klote borsten moesten daar gewoon niet komen, die hoorden daar niet, ik was geen meisje en zou dat ook nooit worden! Maar ja.... Moeder Natuur had andere plannen en ik zocht mijn heil lange tijd in duct tape! Duct tape was immers (volgens de advertentie) geschikt voor noodreparaties en dat was in mijn hoofd compleet van toepassing: dit was een noodsituatie! En zo tapete ik m'n borstkas af, plakte mijn opkomende borsten zo goed mogelijk weg. (mijn tip voor een nieuwe generatie Trans mannen: NOOIT doen, er zijn kledingstukken (binders) die dit veiliger en mens/huid vriendelijker doen!)
Mijn huid vond dit verre van leuk kan ik je vertellen en die borsten... tja, die trokken zich er ook niet zoveel van aan en bleven groeien. Die bh kwam er uiteindelijk toch en ik vond het vreselijk.
Toen ik voor het eerst ongesteld werd, durfde ik dit tegen niemand te zeggen. Ik schaamde me kapot. Ik wist wel wat het was en dat er een dag zou komen waarop ik ook de klos zou zijn, maar ik denk dat ik stiekem toch nog hoopte dat er iets grondig mis zou zijn en het mij zou overslaan. Maar helaas, was ook dat niet het geval.
Komend uit een gezin waar al dit soort dingen (en eigenlijk helemaal niks) niet bespreekbaar waren zonder drama, zei ik niks en heb ik me heel lang 'gered' met rollen wc papier die ik op school jatte... (en ook dat raad ik mensen af!)
Maar goed. Mijn overzichtelijke wereldje waarin ik gewoon een kind was en waar dat labeltje (kind) altijd voldoende was geweest, waar het niemand ook maar een snars interesseerde of je een jongen of een meisje was, aan die wereld kwam op de middelbare school abrupt een einde.
Vanaf de eerste week op die school stortte mijn wereld in, had ik geen idee meer wat ik was en daardoor ook niet meer wie ik was en ik raakte zó in de war, dat mijn leven een nóg grotere puinhoop werd dan het (tot dan toe) al was.
.jpg) |
| foto: gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?