Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!
Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken.
**********
Goed... mijn traject bij de Genderpoli was dus gestopt en in mijn eigenwijsheid zou ik zelf wel gaan uitzoeken hoe ik me staande moest houden in een binaire wereld. Voor een deel was dat koppigheid/verongelijktheid: jullie 'willen' me niet helpen, nou dan zoek ik het wel weer alleen uit. Aan de andere kant had ik er ook echt geen vertrouwen in dat iemand me dat zou kunnen leren. Ik liep al zó lang in de wereld van psychologen en psychiaters rond en er was nog nooit iemand geweest die me omtrent dit onderwerp en deze worsteling een nuttig advies had kunnen geven (anders dan: 'trek het je niet zo persoonlijk aan'), dus vertrouwen hebben in een onbekend iemand die dat wel zou kunnen, was niet zo eenvoudig voor me.
En dus probeerde ik me maar door mijn leven heen te worstelen, zo goed en zo kwaad als dat ging. Ik vroeg aan mijn hulpverleners om specifiek 'hij en hem' te gebruiken als ze over me schreven of praatten, maar tegen de rest van de wereld was ik daar niet zo specifiek over. Ik ging er eigenlijk vanuit dat mensen in mijn omgeving dat toch niet zouden doen/proberen. Maar ja, als je het niet vraagt en je niet uitspreekt, dan weten ze het natuurlijk ook niet en geef je ze ook geen kans om het te proberen.
Ik kwam wél tot de conclusie dat de naam Mick niet echt bij me paste en dus ging ik terug naar mijn geboortenaam, die iedereen onmiddellijk aan 'vrouw' koppelt. De combinatie van mijn naam en hij en hem is dan ook tot op de dag van vandaag niet echt een succes geworden. Sommige mensen doen echt wel hun best en dat gaat soms ook goed, maar vaak/vaker gaat het ook niet goed en ik heb niet altijd de zin en energie om ze te verbeteren. En hoewel ik dat dus zélf niet doe, voel ik me er meestal wel heel erg kut door.
Ook dat van mijn naam communiceerde ik niet echt duidelijk naar mensen toe. Dat had ik met het in gebruik nemen van Mick ook niet gedaan, en eigenlijk maakte het me niet zoveel uit of mensen me Mick of met mijn andere naam aanspraken, tenslotte was ik het allebei een beetje. Ik wist alleen voor mijzelf, dat Mick nooit de naam zou worden die ik zou gaan kiezen voor het 'echtje'. Maar dat boeide ook niet, want voor mij was dat op dat moment ook niet aan de orde.
Misschien kon ik ook wel niet echt aan de naam Mick wennen, omdat ik voor mijn gevoel nooit op alle plekken Mick kon zijn. Tot dat punt wist bijvoorbeeld mijn familie (met name mijn ouders met wie ik niet echt een goede band heb, maar met wie er wel sporadisch contact is) nog helemaal niks over mijn gender zoektocht. Hoewel ik ervan overtuigd was (en nog steeds ben overigens) dat het voor hen echt niet uit de lucht zou moeten komen vallen, had ik het nog nooit tegen ze gezegd. Ik was bang voor hun reactie, voor hun afwijzing. En dus was ik part time Mick. Op sommige plekken wel, op andere plekken absoluut niet en op sommige plekken boeide het me niet zoveel. Daarmee maakte ik het mezelf en mijn omgeving ook niet echt makkelijker, besef ik nu.
En hoe meer ik over dingen nadacht, hoe helderder het voor me werd, hoe groot de invloed van de omgeving was op mijn keuzes, beslissingen en denken. Met name mijn angst om afgewezen te worden door die omgeving. En ook dit besef zou nog lang blijven sudderen.
Tijdens mijn behandeling op de genderpoli kwam ik voor iets compleet anders in het ziekenhuis terecht en werd ik geopereerd en opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg hele zware antibiotica en hoewel een verband tussen deze twee gebeurtenissen nooit aangetoond is, maar alleen in mijn hoofd met elkaar verbonden zijn, kreeg ik een week daarna mijn eerste 'doorbraakbloeding'. Ik werd dus ongesteld en ik werd daar acuut ook weer suïcidaal van.
Vanaf dat moment ging het in mijn lijf echt fout. Ik kreeg nog steeds de prikpil toegediend, maar ik kreeg steeds vaker bloedingen met de voor mij daarbij horende suïcidale gedachten. De prikpil verloor hiermee voor mij zijn functie en dus werd deze gestopt.
Uiteindelijk waren het geen doorbraakbloedingen meer, maar was er meer een soort van doorbraak als ik een paar dagen niet ongesteld was. Een jaar lang was ik bijna non-stop ongesteld en niet een beetje, of desnoods 'normaal', maar het was ook nog eens extreem heftig. En dus kreeg ik er ook nog eens behoorlijk bloedarmoede bij, die maar amper onder controle te krijgen was. Ik durfde inmiddels ook niet goed de deur meer uit omdat ik bang was dat ik 'door zou lekken' en iedereen aan me kon zien dat ik ongesteld was. En als je al die dingen bij elkaar optelde, dan was de conclusie dat ik het leven nu echt niet meer leuk vond en dat ik liever dood was. En dat gevoel werd steeds sterker: voor mij hoefde het niet meer, dit wilde ik zo niet.
Uiteindelijk werd ik verwezen naar een gynaecoloog voor deze heftige bloedingen en kreeg ik een aantal opties. Een paar kon ik er meteen wegstrepen, maar er bleven er twee over: het wegbranden van mijn baarmoederslijmvlies, of een hysterectomie.
Om dat laatste moest ik heel hard lachen. Bij de genderpoli had ik daar (in theorie) twee jaar lang over gesproken en hier werd het me op een presenteerblaadje aangereikt als reële overweging.
Uiteindelijk koos ik (na overleg met de huisarts en gynaecoloog) voor de 'lichtste' variant, onder het mom van: "we kunnen altijd nog opschalen, maar we kunnen dingen niet terugdraaien". En met de belofte op zak dat als ik bij dat kleine percentage mensen hoorde bij wie dat wegbranden geen succes opleverde, dat ik dan zonder gezeur alsnog de hysterectomie zou krijgen, ging ik akkoord.
Die behandeling (ook wel novasure genoemd) werd uitgevoerd en in eerste instantie leek het niet te werken. Dus toen ik na een aantal maanden op controle moest komen en aangaf dat het niet gewerkt had en dat ik toch zoals beloofd alsnog graag de hysterectomie wilde, kreeg ik te horen dat dat niet kon.
Op mijn vraag waarom niet, kreeg ik te horen dat dit dan via het genderteam van Amsterdam moest lopen (waar ik dus al ruim een jaar niet meer onder behandeling was), want mijn vraag om de hysterectomie was psychisch, want ik had genderdysforie. Dat mijn lichamelijke klachten nauwelijks waren afgenomen werd samen met de eerder gemaakte belofte (geen gezeur) van de kaart geveegd, omdat iemand in de verwijzing ineens gezien had dat ik (gediagnosticeerde) genderdysforie had. Ik was boos en verdrietig. Vond het oneerlijk, maar ik had niet meer de energie om ervoor te vechten. Het kon me allemaal gestolen worden, ik was klaar met dit leven....
Afgelopen week leerde ik van een artikel over een soortgelijke situatie van iemand die het voor de rechter had gebracht, dat dit een gevalletje 'discriminatie' was. Maar wat het ook was, ik verloor op dat moment mijn vechtlust en mijn hoop.
 |
| foto: pinterest/internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?