Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!
Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken.
**********
Ook mijn volwassen leven stond continu in het teken van de onmogelijke vraag 'wie ben ik', ik had geen idee. Mijn studiekeuze was een poging om erachter te komen 'wat er mis met me was', maar vier jaar later en een diploma rijker, had ik nog steeds geen antwoord gevonden op die vraag, laat staan op de vraag wie ik was.
En dus ging ik nóg maar een specifiekere studie doen, misschien ging ik daar het antwoord vinden, maar wederom drie jaar later, een hoop geld armer maar wel een masterdegree verder, had ik nog steeds geen antwoorden.
Wat wel heel duidelijk was, was dat ik steeds maar tegen 'mezelf' aan bleef lopen en al na de eerste opleiding erachter kwam dat ik daar hulp bij nodig had. Maar waar vraag je dan hulp voor, als je eigenlijk niet weet waar het over gaat en ook niet echt weet waar je tegenaan loopt? Ingewikkeld allemaal, maar ik kwam opnieuw in de psychiatrie terecht.
En in die hulpverleningswereld werd er wederom heel erg gefocust op 'wie ik was', op mijn persoonlijkheid en identiteit (of het gebrek daaraan), maar over gender of genderidentiteit werd eigenlijk nauwelijks gesproken.
Ik had crisis opname na crisis opname, ik beschadigde mezelf, ik haatte mezelf, mijn lijf en ik wilde er het liefst niet meer zijn. Ik was ongelukkig, kreeg steeds 'ruzie' met anderen en ik wist niet goed waarom. Ok... Ik had niet de leukste jeugd gehad (understatement), maar ik had een dak boven mijn hoofd, twee studies afgerond, ik had geld, kreeg iedere maand geld om van te leven (werken lukte steeds weer niet). Ik had alles, waarom was ik dan toch zo ongelukkig? En ja, ik had alles.... behalve 'mezelf'.
In al die jaren psychiatrie is mijn genderidentiteit maar één keer onderwerp van gesprek geweest. Ik schreef daar al eens een blogje over. Dat was één gesprek, misschien wel twee, waarin me de vraag werd gesteld 'wil je dan een man zijn?'. Maar ergens voelde dat ook niet kloppend en dus zei ik aarzelend, 'nee, dat denk ik ook weer niet' waarop het voor de desbetreffende hulpverlener blijkbaar een uitgemaakte zaak was. Overduidelijk, we waren eruit... Maar voor mij was dat verre van het geval. Waaruit? Wat is er dan nu zo duidelijk? Ik had geen idee, ik had geen antwoord op mijn twijfels, maar er verder naar vragen of er over praten, voelde een beetje zinloos.
En dus stopte ik alles maar weer van binnen weg. Ik sprak er niet meer over, maar dat betekende niet dat het me niet bezig hield. Maar een antwoord vond ik niet, maar dat kan natuurlijk ook niet echt, als je niet weet wat de vraag is...
En toen besloot ik in 2014 (denk ik) mee te gaan doen doen met een 'Be The Change' workshop. Een soort van Challenge Day/ Over de Streep voor volwassenen. Een Amerikaans concept waar gewerkt wordt met de zin: Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat....
Ik zie mezelf daar nog de zaal binnen komen, doodsbang, me afvragend waarom ik me in vredesnaam hiervoor aangemeld had. En net toen ik op het punt stond om er vandoor te gaan, werd ik 'onderschept' door een van de vrijwilligers en ben ik toch gebleven.
En daar sprak ik het voor het eerst uit:
"Als je me echt zou kennen.... tja, dan weet je al meer dan ik. Ik heb namelijk geen idee wie ik ben. Sterker nog, ik weet niet eens wát ik ben. Ik voel me geen vrouw, maar ook niet echt een man, ik voel me gewoon niks."
En terwijl ik ervan overtuigd was dat iedereen me nu een freak zou vinden en mijn gevoel weer van tafel geveegd zou worden met een simpel 'er zijn nu eenmaal alleen mannen of vrouwen, meer smaken zijn er niet. Je hebt een vrouwenlijf, dus dat lijkt me duidelijk', gebeurde dat niet. Maar was er voor het eerst iemand die me vertelde over 'the third gender'. En hoewel die uitleg allemaal niet zo binnenkwam, bleef dat woord wel hangen en ben ik daar later op gaan googelen.
Vanaf dat moment ging er een wereld voor me open en begonnen er puzzelstukjes op hun plek te vallen.
Al die tijd had ik gezocht naar antwoorden en ik had ze niet gevonden. Maar blijkbaar zocht ik op de verkeerde plekken.
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?