Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!
Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken.
**********
Inmiddels had ik zoveel puzzelstukjes verzameld, dat het tijd werd om de puzzel eens te gaan leggen en te kijken wat er uit zou komen. Maar dat kon ik niet alleen, daar had ik wat specifieke hulp bij nodig. En dus nam ik de eerste stap: naar de huisarts!
Op 24 December 2015 stapte ik de praktijk van de huisarts binnen voor misschien wel de spannendste stap van mijn leven. Ik was mijn lijf inmiddels zo gigantisch beu en werd zo gek van het verdriet dat ik van bepaalde onderdelen en functies had, dat ik besloten had om me te laten verwijzen naar de Genderpoli in Amsterdam.
Ik kan me die datum nog zo goed herinneren (het jaar niet precies trouwens), omdat het een dag voor Kerstmis was en ik van de huisarts een (in mijn ogen) heel groot cadeau kreeg.
Ik wist het 100% zeker: Mijn borsten moesten eraf, de 'hele zooi' moest eruit en ik hoefde geen hormonen!
Ik kreeg van de huisarts dus inderdaad mijn verwijsbrief, maar ook een recept voor de prikpil die ook meteen die dag nog voor het eerst gezet werd.
Als ik één ding ontdekt had in die tussen gelegen tijd, dan was het wel dat mijn menstruatie, naast mijn borsten, de grootste dysforie opleverde. Achteraf snap ik niet dat ik dat niet eerder door had, maar uiteraard is het achteraf altijd makkelijk kletsen.
Al jaren (eigenlijk vanaf het moment dat ik ongesteld werd) was ik met regelmaat suïcidaal. Het was eigenlijk constant wel sluimerend aanwezig (hoewel ik er niks mee deed), maar met regelmaat werd het net een tikkeltje erger. Maar het patroon wat hierin zat, had ik nooit door, totdat één van mijn Woonbegeleiders op een dag aan me vroeg of het aan hem (nou ja, niet aan hem natuurlijk, maar hij had het idee dat dit zo was) lag, of dat ik steeds suïcidaler werd op het moment dat ik ongesteld was. Ergens best grappig dat een man dat opmerkt, maar goed. Vanaf dat moment zijn we daar eens op gaan letten en hij had gelijk!
Als ik dat tegen andere mensen in mijn omgeving zei, dan kreeg ik vaak te horen dat dat heel normaal was en dat dat een vorm van PMS was. Maar toen ik daar wat meer over ging lezen, herkende ik dat totaal niet. De omschreven klachten kwamen absoluut niet niet overeen en het was bij mij ook niet de periode vlak voor het ongesteld worden, maar echt vanaf het moment dat ik ongesteld was. Zodra het weer eens zover was, wilde ik acuut dood en als het weer klaar was, ebde dat gevoel weer weg. Tijdens die menstruatie baalde ik nog harder van mijn lijf dan normaal, wilde ik dat kapot maken en wilde ik er gewoon niet meer zijn.
We kwamen samen tot de conclusie dat het écht het ongesteld zijn zelf was, dat me steeds de das om deed.
Nu weet ik dat dat dus een onderdeel voor mij was van wat men genderdysforie noemt, maar dat had ik daarvoor dus nooit zo goed door.
Hoe dan ook... Op die 24e december werd de prikpil gezet en hoewel het ergens heel erg fout voelde om hormonen binnen te krijgen die er voor mijn gevoel überhaupt niet zouden moeten zijn, ben ik wel heel blij dat ik me daar overheen heb kunnen zetten.
Vanaf dat moment werd ik niet meer ongesteld en dat was echt een verademing! Mijn 'suïcidaliteit' nam hierdoor af en ik kwam tot de conclusie dat ik niet zozeer suïcidaal was, maar meer levensmoe. Ik vond het leven niet echt leuk en zou het niet erg vinden als het morgen klaar zou zijn, maar ik zou het lot niet een handje gaan helpen. Ook dat was een belangrijk inzicht.
De verwijzing was verstuurd, de prikpil zat erin, ik wist precies wat ik wilde! De reis kon beginnen!
Maar ja, ik kon dat wel willen, maar helaas was er ook nog zoiets als een wachtlijst en dus zou het nog bijna een jaar duren voordat ik ook daadwerkelijk een afspraak had bij de Genderpoli.
Gelukkig was die wachttijd met één prik per 3 maanden redelijk uit te houden!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?