Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!
Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken.
**********
Vanaf dat moment, na die 'Be the change' begon ik steeds meer puzzelstukjes te verzamelen. Ik had nu een woord waar ik me op kon richten met mijn zoektocht: transgender.
Ik kende dat woord overigens wel, maar het werd altijd uitgelegd als 'geboren in het verkeerde lichaam' en dat vond ik maar een vreemd iets: hoe kon dat nou? Want als je in een ander lichaam geboren zou zijn, dan was ik toch niet meer ik, maar iemand anders? Dus daar kon ik dus nooit zo veel mee.
In dat jaar kwam ook voor het eerst het programma 'hij is een zij' op de tv. En hoewel ik daar op zich wel veel bekende dingen in hoorde, was het voor mij niet zo dat het helemaal herkenning gaf. Al die deelnemers waren immers allemaal op weg naar 'het andere geslacht' en dat was nou net niet helemaal wat ik voelde. Maar toch slurpte ik alle informatie die ik over 'transgender' kon vinden in me op.
Op een dag vond ik een 'lotgenoten groep' die face to face gespreksbijeenkomsten hadden. Die bijeenkomsten vonden plaats in Amsterdam en dat was wel heel ver weg natuurlijk! Daarnaast vond ik het doodeng om te gaan, maar ik voelde me ook heel erg eenzaam in mijn zoektocht en dus trok ik de stoute schoenen aan en besloot me aan te melden om te gaan. Helaas kwam ik op die bewuste dag nooit in Amsterdam aan, maar de keer daarna probeerde ik het opnieuw.
Ik vond het doodeng. Ik ben niet zo'n 'mensenmens' en voel me in groepen vaak een vreemde eend in de bijt en voel me dan verlegen (of verdrietig). En ook nu was ik erg bang dat ik er niet tussen zou passen.
Maar toen ik daar één voet over de drempel had gezet en de andere personen in die ruimte zag, kon ik wel huilen van geluk. Ik zat hier echt op mijn plek! Gedurende de bijeenkomst werd het heel duidelijk dat ik niet de enige was die met dit onderwerp worstelde en het was echt heerlijk om anderen jouw hersenspinsels te horen uitspreken en dat anderen jouw zinnen af konden maken, en andersom. Kortom: ik vond het er echt heel erg fijn. En het was heel fijn om te ontdekken dat ik niet de enige 'freak' was (want eerlijk is eerlijk, zo voelde ik me nog steeds wel) en dat er mensen waren die me écht begrepen!
Vanaf dat moment omschreef ik me als trans man, ook al weet ik nu dat dat niet klopte, maar ook ik ben geboren in een binaire wereld (waar slechts twee opties zijn: man of vrouw) en de term non binair was nog niet geland.
Hoewel ik de herkenning bij die groep heel fijn vond, ben ik toch niet heel vaak geweest. De reis ernaartoe kostte me gewoon te veel energie en voor mij was het genoeg geweest om te zien en te horen dat ik niet de enige was, daar kon ik mee vooruit. Daarnaast kwam er tijdens de bezoekjes aan die groep nog een heel ander 'probleem' om de hoek kijken, maar wellicht schrijf ik daar later nog wel eens iets meer over.
In plaats van deze gespreksgroep zocht ik op Facebook dan ook aar transgender groepen, maar daar was ik al snel mee klaar. Ik werd moe van de negativiteit en het heel hoge 'gemene boze buitenwereld' gehalte. En dat wil best wat zeggen, want ik ben zelf nou ook niet het meest optmistische zonnetje in huis. Maar ik werd er verdrietig van en besloot die groepen snel weer te verlaten.
Ik bleef informatie verzamelen, boeken lezen, docu's en films kijken en ik probeerde mijn weg te vinden in een nieuw vraagstuk: wat wil ik met deze nieuwe informatie? Wil ik veranderingen en zo ja welke?
Ook had ik ontdekt dat er kledingstukken bestonden die je hielpen om je borst platter te maken, een binder! Ik had er meteen eentje besteld en hoewel het nogal een worsteling was om hem aan te krijgen (om over uit nog maar te zwijgen!) moest ik gewoon huilen van geluk toen ik in de spiegel keek! WOW!!!!! Dit was absoluut stukken beter (niet perfect, maar wel heel gaaf!), zo moest het zijn!
Ik denk dat die binder, naast de 'ze zei meneer tegen me' momentjes mijn allergrootste gendereuforie moment was ooit! En er viel wederom een puzzelstukje uit de lucht: zo moest het zijn!
Ik had inmiddels een boel puzzelstukjes verzameld. Nu werd het tijd om te kijken welke stukjes daadwerkelijk in mijn puzzel thuis hoorden en om deze langzaam op hun plek te gaan leggen.
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?