Genderdysforie deel 6: Op avontuur bij de Genderpoli...

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Toen ik voor het eerst bij de Genderpoli binnenkwam, wist ik helemaal zeker wat ik wilde: de hele zooi moest eruit (hysterectomie) en de boel moest eraf (mastectomie) en ik wilde geen hormonen. Toen ik dat daar tegen de psycholoog vertelde zei ze: “dat kan, maar daar gaan we dan eerst eens goed over praten. 

En dat is dus ook wat er gebeurde. Twee jaar lang hadden we gesprekken waarin ik vaak de woorden herhaalde ‘het plaatje klopt niet’. 

Inmiddels was door het uitblijven van m’n menstruatie door de prikpil mijn wens voor de hysterectomie wat naar de achtergrond verdwenen. Ik heb op zich geen dysforie op die innerlijke onderdelen, maar mijn dysforie zat echt op de gevolgen van die onderdelen, namelijk het ongesteld worden. Dat was op dat moment niet meer aan de orde dus daar kon ik prima mee leven.

De wens om mijn borsten te verwijderen bleef echter aanwezig en daar hadden we het dus veelvuldig over. 

Ook mijn opmerking dat ik geen hormonen wilde bleef ongewijzigd. Dus toen dat in een gesprek weer aan de orde kwam, herhaalde ik dat nog maar eens. In datzelfde gesprek zei de psycholoog: “misschien moeten we je toch eens een kleine dosis hormonen geven, misschien dat het dan wat rustiger wordt in je hoofd.” 

En op dat moment werd ik heel boos: begreep ze me nou echt niet? Had ze wel geluisterd wat ik zei? En daarmee stopte het gesprek die dag, want ik was zó boos, dat ik daar niet meer uit kon komen op dat moment. 

Op een dag in een ander gesprek vroeg ze me: “stel dat je borsten er straks af zijn, zou je dan wél zonder shirt op het strand of in het zwembad durven lopen?” Ik had immers gezegd dat dat me heerlijk zou lijken. Mijn antwoord kwam vrij snel: “nee” en ze vroeg me dan ook waarom dan niet? Het antwoord dat ik gaf herinner ik me nog heel goed: “omdat de buitenwereld dan ziet dat het plaatje niet klopt”.

Ze was even stil en vroeg aan me: “Mick, wanneer klopt het plaatje voor jou dan wel?” Ik mompelde “ik weet het niet” en moest heel hard huilen, al wist ik op dat moment niet goed waarom. Maar die vraag bleef door mijn hoofd spoken.

Ik kwam tot de conclusie dat ik niet klaar was voor lichamelijke veranderingen  of dit in ieder geval blijkbaar niet wilde en gaf aan dat mijn vraag veranderd was. Niet ik moest van alles aan mijn lijf veranderen, de maatschappij moest hun visie op man en vrouw veranderen en stoppen met namen, uiterlijk en dergelijke meteen te koppelen aan geslacht, maar ik wist ook wel dat dat niet helemaal reëel was om te verwachten en dus werd mijn vraag: leer mij om me als non binair persoon te wapenen zodat ik overeind kan blijven in een binaire wereld. 

Tja, en daarmee hield mijn traject bij de Genderpoli dus op, want als ik geen lichamelijke veranderingen wilde, dan konden zij niks voor me doen. Dat moest ik dan maar uitzoeken met een ‘lokale’ deskundige. Ik kreeg een verwijzing/adres mee van zo’n lokale expert. Maar ook die zat ruim een uur bij me vandaan en ik besloot dat ik het wel alleen ging uitzoeken.

Maar de vraag over wanneer het plaatje dan wel klopte en waarom ik van die vraag zo hard moest huilen, zou me de komende jaren nog dagelijks bezig blijven houden.

foto: internet