Vaak als ik tegen mensen zeg dat ik stemmen hoor, krijg ik meestal een standaard reactie over hoe vreselijk dat wel niet voor me moet zijn. En hoewel het echt niet altijd leuk is en er ook tijden waren dat het mijn 'leven' tot een behoorlijke hel maakte, ben ik nu op een punt aangekomen in mijn leven dat ik een goede band heb met de meeste bewoners van mijn hoofd en ze in ieder geval geen van allen zou willen missen.
Ik heb een boel stemmen, maar ik denk dat de 'harde kern' momenteel toch wel bestaat uit de drie kids en twee volwassen mannen. En al deze stemmen (sommige mensen zouden het benoemen als 'delen', maar voor mij zijn het stemmen) kunnen het dus 'overnemen'. Dat betekent heel simpel eigenlijk dat je misschien wel denkt dat je mij voor je neus hebt, maar dat er van binnen even iemand anders aan het stuur van mijn lichaam zit. Ik ben dan dus even tijdelijk iemand anders.
Ik vind dat (meestal) zelf niet zo'n groot probleem meer, we hebben goede afspraken en regels (twee verschillende dingen!) en daar houdt iedereen zich meestal ook aan.
En ook de kinderen (6, 12 en 16 maar allemaal, net als ik, emotioneel een stuk(je) jonger) kunnen, tot grote schrik van mensen die dat horen, mij dus wel eens overnemen en hun eigen gang gaan.
Inmiddels weet ik dat mensen hier doorgaans van schrikken, omdat ze het een gevaarlijk idee vinden, dat minderjarigen voor mij zorgen, zonder dat er iemand mij in de gaten of veilig houdt (ik woon zelfstandig en in theorie dus alleen).
Wat deze mensen niet weten of vergeten, is dat dit interne systeem (want dat is het) mij al ruim 40 jaar in leven weet te houden, ook op de momenten dat ik daar zelf wel een beetje klaar mee was. Het zijn dus mijn beschermers en er niet op uit om me om zeep te helpen, integendeel.* En ook al zijn de kids 'aan de macht', dan nog kijken de twee volwassenen echt wel mee en grijpen in als dat nodig mocht zijn. Zelfs Woonbegeleider wordt geïnformeerd of ingeschakeld als dit wenselijk/noodzakelijk is.
Goed... Ik word ouder en met die relatieve ouderdom komen er ook allerlei kwaaltjes om de hoek kijken en mag ik redelijk vaak op bezoek komen bij zowel de huisarts, als specialisten in het ziekenhuis.
Omdat ik in dit soort situaties zelf altijd al een beetje gespannen ben, gewoon omdat ik de neiging heb om als ik dingen niet zo goed begrijp en de spanning al hoog is, 'ruzie' te gaan maken (zonder dat ik dat door heb overigens, zowel het niet begrijpen als het ruzie maken), zijn met name de jongste twee stemmen dan vaak ook een beetje van de leg.
De jongste gaat dan gewoon (heel lang, hysterisch) huilen en is ontroostbaar, en de jongste puber wordt opstandig.
Als er weer eens een bezoekje aan dokter of ziekenhuis gepland staat, dan kan Woonbegeleider eigenlijk ook standaard een berichtje verwachten van Rik (de jongste Puber) waarin hij in zijn heerlijke (in mijn ogen irritante) fonetische taal een berichtje schrijft 'dat hij moi nie meega nar het ziekerhuis. bekijk ut mar! houdoe van Rik'.
Het is een beetje een standaard dingetje, net zoals je soms van een ziekenhuis een dag van tevoren een herinnerings berichtje krijgt dat je een afspraak hebt.
Gisteren mocht ik op audiëntie bij de anesthesist, aangezien ik binnenkort een ingreep mag ondergaan waar (op mijn verzoek) in mijn geval voor anesthesie is gekozen. Om er zeker van te zijn dat ik alles goed begreep en geen ruzie zou gaan maken, kwam Woonbegeleider, net terug van vakantie, met me mee.
Ik vroeg hem op de heenweg of hij nog een berichtje van Rik gehad had. Hij moest lachen en zei: "nee, niet over het ziekenhuis, maar wel over dat hij blij was dat ik weer terug was, ik was ook al verbaasd". En we wandelden mijn afspraak in.
Er werd besloten dat ik binnenkort dus die ingreep krijg, met anesthesie en omdat ik alleen woon en ik toch even in de gaten gehouden moet worden 's nachts, ik 'gezellig' een nachtje in het ziekenhuis mag verblijven. Dit was geen nieuws voor me, dus daar was iedereen op zich wel op voorbereid in mijn hoofd. Of ik nog vragen had.... Uiteraard.... de meest belangrijke vraag aller tijden: Mag mijn knuffel (Gijs) mee naar de OK/behandelruimte. En jawel, dat mocht. Fijn, de rest boeit me allemaal niet zo.
Eenmaal thuis ging het licht uit, zo'n gesprekje/bezoekje kost me nogal wat energie en spanning.
Vanochtend vond ik een mailtje van Woonbegeleider in mijn mailbox met het onderwerp "haha" en als begeleidende tekst: ik geloof dat Rik het over een andere boeg gooit dit keer...
En tja... Ik kon het niet helpen maar moest toch stiekem ook wel een beetje lachen... Mijn eigen(wijze) interne SlimmeRik... :
* ik wil even heel duidelijk maken dat dit voor mij persoonlijk geldt. Iedere persoon is anders, dus er zullen ongetwijfeld mensen zijn, bij wie dit allemaal niet zo onschuldig is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?