Gisteren was weer zo'n moment dat ik al weken aan het uitstellen was: ik moest een herhaalrecept hebben voor slaap- en kalmeringspillen. En dat vind ik dus heel gecompliceerd want met dit soort medicijnen is er iets ingewikkelds: er moet een code op staan en ik weet niet of dat automatisch gaat of niet en in het verleden ging dat wel eens mis, dus mijn vertrouwen in automatisme is niet zo groot.
Daar komt nog bij dat ik die medicatie lange tijd via de Riagg kreeg, maar sinds mijn voorschrijvend arts niet meer mijn arts is en ook nog eens niet meer bij de Riagg werkzaam is, de psycholoog geen recepten mag uitschrijven, gaat dat voortaan via de huisarts. En dat verloopt niet altijd even soepel....
Maar goed, de nood begon een beetje hoog te worden en dus besloot ik de herhaalreceptenlijn in te spreken (met een antwoordapparaat kun je immers niet zo makkelijk ruzie krijgen). Ik moest mijn naam, geboortedatum, adres, apotheek, naam van medicatie, hoeveelheid enz inspreken en als ik dat vóór 14u zou doen, dan zou het binnen 3 werkdagen (PARDON???) bij de apotheek zijn...
Daar word ik dan al een beetje kriegel van... drie werkdagen voor het het uitdraaien/faxen van een recept? Dat kan sneller denk ik, maar ok, wie ben ik?
Ik spreek braaf de gevraagde gegevens in, de gewenste 60 stuks van elk en vertel erbij dat ik niet zeker weet of de code er automatisch op staat, maar of ze erop willen letten dat hij erop staat.
Vandaag kreeg ik (nu al!!!) een sms dat ik mijn medicatie kon ophalen en dat ging ik dan ook braaf doen. Een volle nacht slaap lijkt mij een heerlijk (en inmiddels noodzakelijk) vooruitzicht!
Eenmaal bij de apotheek kreeg ik de vraag of de dosering veranderd was? 'uhm, nee, hoezo?' Ik kreeg van beide soorten dus de helft mee en dat vond de assistent-apotheker vreemd, omdat het anders in hun systeem vond. De moed zakte in mijn schoenen want haar antwoord was: "tja ik mag niks aan dit recept veranderen, dan moet u de dokter even bellen."
Dat 'even bellen' bij mij niet echt een optie is, weet zij niet, dus dat vergeef ik haar (zo ben ik dan ook wel weer).
Uiteindelijk raap ik thuis al mijn moed bij elkaar en bel de dokters assistente. En geloof me: dit is echt geen hobby van me, want met haar raak ik standaard in de clinch!
Ik noem mijn naam, vertel dat ik mijn medicijnen zojuist heb opgehaald en dat ik denk dat er ergens een fout is ingeslopen. Ik pauzeer, omdat ik denk dat ze mijn geboortedatum graag wil weten, maar ze zegt niks, dus ik besluit de situatie maar te gaan uitleggen.
Dan zegt ze geïrriteerd: "ja, vertel even je geboortedatum, want op deze manier wordt het niks."
Ik slik de eerste signalen van opkomende woede weg en noem braaf mijn geboortedatum.
"Dus wat was jouw probleem?" zegt ze... En ik slik braaf de volgende woedesignalen in terwijl mijn hoofd zich ermee begint te bemoeien en allerlei (niet zo nette) antwoorden begint te roepen. Ik probeer me op de dame te concentreren en leg het nog een keer uit.
"Dus je beweert dat je van allebei 2 stuks slikt?"
- 'dat beweer ik niet alleen dat is zo.' (ik bijt te laat op mijn tong)
"Ik vind dat jij wel heel veel medicatie slikt".....
Tja en dan gaat het dus fout, want nu word ik écht heel boos. Allerlei antwoorden schieten door mijn hoofd:
- je hebt niks te vinden trut!
- dan had je zelf dokter moeten worden ipv assistente.
- dat gaat je geen fuck aan!
- wat weet jij nou van mij en mijn medicijngebruik?
- misschien moet je even naar de datum van het vorige recept kijken?
Maar ik zeg niks van dit alles, want ik klap weer eens dicht en mompel: "dat kan dat u dat vindt, maar het is toch echt zo." En ik voel me een heel klein, stout schoolkind.
Ze zucht diep en zegt: "nou dat ga ik eerst met de dokter overleggen hoor en als het klopt, dan krijg je van die ene nog 30 stuks erbij."
Ik dacht even dat ik haar 'van die ene' hoorde zeggen, dus ik besluit te checken: 'ik krijg dus van allebei nog 30 stuks?'
Ze zucht heel diep en zegt: "U heeft er al 30 van de ene gehad en 30 van de andere. Dat zou volgens u 60 moeten zijn, 60-30 is 30 stuks."
Tja en dan barst er iets in me en kan ik niet langer op mijn tong bijten en blaf terug: "Mevrouw ik ben niet dom, ik verstond u gewoon niet."
Ze zegt nog wat dingen die ik door mijn boosheid al niet meer hoor, maar dan hoor ik dat ze me een prettig weekend wenst en ik pers er nog uit: 'u ook.' en hang op....
Mijn bloed kookt...
Ik snap dat ze haar werk moet doen. Al denk ik dat mij vertellen dat ik teveel medicatie gebruik (die is voorgeschreven door een arts) niet haar werk is.
Als je me een een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik voor mezelf anti medicijnen ben. Ik slik het nauwelijks en al helemaal niet dagelijks. Als je op het vorige recept gekeken zou hebben, dan zou je zien dat het recept van het ene middel van februari dateert en het recept van het andere middel van april.....
Volgens mij is het nu november.... Dus bedankt voor de interne hitte die u mij zojuist bezorgd heeft door mijn bloed te laten koken, maar hou voortaan gewoon uw mond!
Prettig weekend!??!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?