Dat er zoveel aandacht voor is tegenwoordig, heeft te maken met het feit dat er steeds meer incidenten zijn met deze 'verwarde mensen'.
En dat heeft dan weer te maken met de beslissing om met onmiddellijke ingang bedden in de klinieken af te bouwen en mensen dus naar huis te sturen, waarbij men even vergeten is om voor een alternatief voor die bedden te zorgen.
Mensen die dus zorg nodig hadden (en kregen) in de kliniek, zitten nu dus met diezelfde zorgbehoefte thuis, maar de middelen en mensen om eenzelfde soort zorg ook daadwerkelijk thuis te bieden, ontbreekt. Tja, en iedereen kan wel bedenken dat dát dus misgaat (behalve de overheid blijkbaar).
Ergens op Facebook las ik een opmerking van een dankbare meneer. Deze meneer was dankbaar voor de 12 jaar behandeling die hij van zijn psychiater had gekregen.
Daar reageerde dan weer een mevrouw op die (door mij kort door de bocht samengevat) vond dat als een psychiater 12 jaar nodig had om je beter te maken, dat je dan je vraagtekens mocht zetten bij de kunde/professionaliteit van de desbetreffende psychiater.
De meneer reageerde daar weer op door aan te geven dat er veel traumatische gebeurtenissen in zijn leven waren gebeurd, waardoor dingen niet zo eenvoudig waren.
Mevrouw gaf aan dat 12 jaar hoe dan ook veel te lang was en zij het al lang had opgegeven en een andere hulpverlener had gezocht (of zich van kant had gemaakt, dat ben ik even kwijt).
Meneer de psychiater deed ook nog een (belangrijke) duit in het zakje door te zeggen dat de denkwijze van mevrouw overeen kwam met de denkwijze van de overheid: mensen met ernstige trauma's moeten in een standaard aantal behandelingen binnen een bepaalde tijd, (zo kort mogelijk) beter zijn, zo niet: pech gehad. Maar zo werkt het volgens hem dus niet.
En ik volgde dit 'gesprek' met verwondering, maar kon me inhouden om niet van me af te bijten.
Feit is dat ikzelf ook 15 jaar door deze psychiater behandeld ben, en net als de meneer aangaf: met grote tevredenheid. Vóór ik bij deze psychiater terecht kwam, was ik al 5 jaar elders behandeld en na mijn vertrek bij deze psychiater word ik alweer 3 jaar door een ander behandeld. Ik ben 40 jaar en word al 25 jaar behandeld....
Zijn de hulpverleners dan niet kundig genoeg?
Ik denk niet dat dat het probleem is. Mijn probleem was, dat ik ruim 20 jaar lang te horen had gekregen dat ik nergens over mocht praten.
In eerste instantie om de familiegeheimen te bewaren, daarna omdat 'ik niet mocht liegen' en nog later omdat we 'vooral geen oude koeien uit de sloot mochten halen die mij zouden kunnen triggeren zodat ik weer zou ontsporen'.
Kortom, er is mij erg lang het zwijgen opgelegd. En omdat ik altijd al enigszins eigenwijs geweest ben (understatement of the century) en tóch af en toe probeerde mijn verhaal te doen, dan werd dat afgedaan als onzin, als leugens. En zo verloor ik ook het vertrouwen in de ander en mezelf.
Dus toen ik eenmaal een psychiater tegenkwam die me de vraag stelde: "wat is er eigenlijk met jou gebeurd in je leven?", moest ik even (heel lang) omschakelen.
Als je zó lang het zwijgen is opgelegd en je vindt eindelijk iemand die wél oprecht naar je wil luisteren, dan gaat dat niet zomaar vanzelf. Stukje bij beetje vertel je, stukje bij beetje komt er meer omhoog dat je wil vertellen, maar dat gaat alleen in een tempo dat jouw brein (en daardoor jijzelf) aan kan. Een brein heeft ook maar een beperkte capaciteit en als je dat overbelast, dan stopt het brein of slaat op tilt.
Verwachten dat een leven aan trauma in (ik zeg maar iets) 12 behandelingen of binnen twee jaar op te lossen is, lijkt mij dus een illusie, of om in de termen te blijven: een persistente waan.
Ik kon niet sneller, en nu ik 40 ben, ben ik nog niet 'beter'. Dat word ik ook niet, nooit denk ik, maar het gaat wel beter! Veel beter! (Ok, momenteel dan even niet, maar ok). Na al die jaren is er nu de rust en ruimte gekomen voor onderliggende problemen om eindelijk aangepakt te gaan worden. Want eerder waren we alleen maar bezig met het puinruimen van jarenlang opgelegd zwijgen.
En ik ben dankbaar voor iedereen die wegen en manieren heeft gezocht en nog zoekt, om mij in mijn eigen tempo, het zwijgen te laten doorbreken, mij mijn woorden te laten vinden, die het mogelijk maken om me te laten herstellen.
Het draait allang niet meer om de mensen, maar om het geld. Fijn dat er dan een psychiater is die er wel is voor de mensen en luistert. Al zou het 100 jaren duren. Fijne man lijkt mij.
BeantwoordenVerwijderen