Trauma sucks...

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het niet zo goed met me gaat momenteel.

Niks om je echt zorgen over te maken, maar toch.

Afgelopen maandag moest ik naar de tandarts voor een (vrijwillige) ingreep. Niks ernstigs, niks groots, gewoon iets waar ik zelf voordeel van dacht te hebben en zelf om gevraagd had.

Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was dat er door deze ingreep bloed mijn mond inliep en de assistente niet snel genoeg was met het afzuigapparaatslangdingetje, waardoor de smaak van bloed in mijn systeem doordrong....

Tja, en ik en de geur en smaak van bloed is geen goede combinatie. 

Laten we het erop houden dat dit een enorme trigger voor me is en ik daar dan ook onmiddellijk op reageer. Onmiddellijk ben ik weer zes jaar oud en ben ik terug in de situatie van destijds. En helaas voor de tandarts hield dat in eerste instantie in, dat ik haar met volle overgave onderkotste....

Vol schaamte over deze actie, na een miljoen excuses, stond ik vijf minuten later, tuffend als een lama,  gelukkig wel weer buiten met een afgeronde ingreep. 

Maar hier bleef het helaas niet bij, want helaas kwam door dit éne kleine triggertje, het hele circus weer om de hoek kijken. Spontaan kreeg ik last van stemmen, beelden en filmpjes (flashbacks). Op zich geen onbekende fenomenen voor mij, maar wel juist die stemmen en beelden waar ik het meest bang voor ben. (en ja dat is dus heel erg logisch, want als ik er geen problemen mee had, dan zou het niet tevoorschijn komen op momenten dat ik met mijn (grootste/naarste) herinneringen geconfronteerd wordt).

En daar baal ik van, want na al die jaren zou ik toch 'gewoon moeten kunnen doen' en zou ik toch niet meer zo heftig moeten reageren op iets dat zó lang geleden gebeurd is. Ik zou er inmiddels toch 'overheen' moeten zijn.

Maar ik kan het niet helpen... ineens staat m'n leven weer op z'n kop. Ik zie bloed van de muren omlaag stromen, er komt bloed uit de kranen. Het ruikt naar bloed, alles smaakt naar bloed. Ik ben missellijk, verdrietig, durf niet te koken (water!), douchen (water!), thee drinken (water!) en ik durf niet te slapen.

En hoewel ik heel goed weet dat ik me niet gek moet laten maken en dát juist niet zou moeten doen, verval ik in mijn angst en bevries. Net als vroeger.

Alsof ik niets heb bijgeleerd.

Posttraumatische stress sucks...

foto: internet