Ik ben al een tijdje stil hier en dat is niet omdat er niets gebeurt in mijn leven, integendeel: er gebeurt heel veel, voornamelijk in mijn hoofd.
Maar om die dingen te delen vind ik nogal een dingetje. Ten eerste is het een onderwerp (genderdysforie/transitie) waar veel mensen al bij beginnen te zuchten zonder dat ze eigenlijk snappen waar het over gaat, ten tweede is het ontzettend persoonlijk en ten derde ben ik ook een beetje bang dat ik mijn eigen ruiten in gooi. En dat is wel het laatste wat ik wil.
Maar schrijven is mijn uitlaatklep en het zorgt ervoor dat m’n hoofd iets minder overvol raakt. En door de angst om mijn ruiten in te gooien merk ik dat door het niet van me afschrijven de ramen zo ongeveer uit hun sponningen springen van de stress en dat is ook niet zo gezond….
Dus…. Daar gaan we dan.
Mijn (huidige) gendertraject dus. Hoewel ik daar volgens mij nog niet echt specifiek iets over geschreven heb, loopt het alweer een tijdje.
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik bij de genderpoli binnen kwam (dit keer) met twee wensen. Namelijk: haal die (voor mij) nutteloze en afschuwelijke borsten eraf en de vraag om testosteron te gaan proberen in de hoop dat ik me dan wat meer ik zou kunnen gaan voelen.
In het eerste gesprek werd me al gevraagd welke van die twee er op nummer één stond. Daar kon en wilde ik niet echt een antwoord op geven, want ik wil het allebei en het liefst gisteren nog.
In het derde gesprek kwam de vraag terug. Ik moest een keuze gaan maken. Niet omdat het een het ander uitsluit, maar omdat het als het ware twee verschillende routes zijn.
Simpel en kort door de bocht uitgelegd: Als je voor de hormoonroute kiest, dan moet je eerst zes maanden aan de testosteron zijn voor de operatie route op kan gaan starten.
Start je met de operatie route, dan moet je lijf eerst voldoende hersteld zijn voor je aan de hormoonroute kunt beginnen.
Waarom dat is? Ik kan me het antwoord van de psychologen niet meer precies herinneren, maar in mijn hoofd komt het erop neer, dat wat je ook kiest, een enorme impact op je hoofd en lijf heeft en dat als je dat tegelijk zou doen, het gewoon teveel wordt.
Of dat de werkelijke reden is weet ik dus niet, maar het is een verklaring waar ik zelf vrede mee kan hebben.
Er was voor mij echter een ietwat klein, doch immens groot addertje onder het gras. Want waar mijn hart neigt naar de operatie route op nummer één (dat wil ik namelijk al vanaf mijn puberteit), zit daar een (maximale) BMI eis aan vast, waar ik op dit moment (en misschien wel nooit) aan kan voldoen.
Zou ik voor die route kiezen, dan zou ik (in mijn ogen) dus kiezen voor iets waarvan ik niet weet of en wanneer het zou gaan komen en in die tussentijd zou er niks veranderen en zou ik me net zo kut blijven voelen als ik me nu al voel. Misschien zelfs nog wel een tikkeltje erger, omdat die eis voor mij voelt als een uitzichtloze, niet overheen te komen horde.
En dus besloot ik dat ik voor de hormoonroute zou gaan. Daar is die eis er niet en als het team groen licht zou geven, dan had ik zeker nog (minstens) zes maanden de tijd om aan die fucking BMI eis te werken. En tegelijkertijd zou ik hopelijk wel al iets van veranderingen gaan merken en voelen van de testosteron. Ik hoop dat dat maakt dat het wachten op de operatie dan wat draaglijker wordt, omdat er in ieder geval IETS in mijn lijf gebeurt.
Dus dat werd mijn keuze, de hormoonroute zou mijn voorlopige behandelplan worden. En daar sta ik ook 100% achter, ik weet waarom ik dit kies.
Nu mijn keuze duidelijk is, kan mijn keuze in het team besproken gaan worden en bij ‘groen licht’ (wat er waarschijnlijk dan wel dus is, anders wordt het niet ingebracht), kan het behandelplan gaan starten.
Prima. Duidelijk. Ik houd van duidelijk.
In het vorige gesprek gingen we wat dieper in op de (bij)werkingen van de testosteron.
Ik heb er zelf veel over opgezocht en gelezen. Ik weet wat er in theorie kan gaan gebeuren, maar ik weet ook dat je in de praktijk geen flauw idee hebt hoe het voor jou als individu gaat uitpakken. Ieder mens is nou eenmaal anders, reageert anders, heeft andere genen enz.
Dus waar de een bijvoorbeeld kaal wordt, is dat bij een ander geen issue. En zo kan het dus alle kanten op.
Ik ken het lijstje, ik heb het gelezen, ik heb dingen opgezocht, mijn gedachten erover laten gaan. En van sommige dingen word ik super blij (bijvoorbeeld een lagere stem) maar van andere dingen (zoals bijvoorbeeld dat kaal worden) daar ben ik (op dit moment) niet zo happig op. En weer andere dingen houden me gewoon niet zo bezig (bijvoorbeeld een dunner wordende en drogere vagina slijmwand)…, tja, het is wat het is.
En zo werden al die (bij)werkingen afgegaan en werd er steeds gevraagd wat ik ervan vond. Of ik er naar uitkeek of juist er tegenop zag. En ik merkte dat ik dat heel ingewikkelde vragen vond waar ik eigenlijk geen antwoorden op had.
Het is niet zo dat ik er niet over nagedacht heb, integendeel, ik heb de neiging om alles te overdenken.
Maar als niets met zekerheid te zeggen is, hoe moet ik dan weten wat ik daar over denk of voel? En hoe kan ik nu, op dit moment terwijl het nog geen realiteit is, en ik ook niet weet of het ooit een realiteit gaat worden, nou zeggen hoe ik me daarbij voel? Ik heb inmiddels wel geleerd dat je pas een (gefundeerde) mening over iets kan hebben als je écht (uit ervaring) weet waar je het over hebt.
Dus sorry, ik weet het even allemaal niet.
Het voelt op dit moment een beetje als glazen bol kijken. Ik weet het nu niet en ik zie het wel als het zover is.
Maar tegelijkertijd weet ik op de een of andere onverklaarbare manier wel héél zeker, dat al die wel of niet te gebeuren dingen me niet ongelukkiger kunnen maken dan ik nu op dit moment met mijn lijf ben.
Ik merk dat ik sinds dat laatste gesprek een beetje (veel) in de war ben. Ik sta achter mijn keuze, ik ben zeker van mijn zaak, maar doordat ik geen concrete antwoorden kon geven op die vragen (behalve wat ik hierboven net schreef) begin ik ineens te ‘twijfelen’.
Als ik die antwoorden allemaal niet weet, ben ik dan wel echt zeker van m’n zaak? Is dit dan echt wel wat ik wil? Of hou ik mezelf voor de gek?
En mijn hart weet dat dat niet zo is, ik hou mezelf niet voor de gek, maar mijn hoofd maakt me helemaal gek met die gedachten, onzekerheden, vragen en twijfels!
Ik weet inmiddels dat ik in november in het team besproken ga worden. En ik ben doodsbang dat als ik het bovenstaande hardop zou zeggen of zoals nu hier neer schrijf, dat er dan een kink in de kabel komt en ze zeggen: ‘oh wacht even, Mick is toch niet zo zeker van zijn/diens zaak, misschien moeten we het uitstellen’.
En zeker als ik er ook nog aan toe voeg dat ik van en door die twijfels, gedachten, gevoelens in combinatie met niet slapen en de Daily Shit as usual in mijn leven, (bijna) onderuit ga…
Vooral ook omdat ik mijn uitlaatklep (van me afschrijven) in deze mis.
De angst om me uit te spreken hierover en daarmee mijn ruiten in te gooien (in de vorm van vertraging omdat ik nu misschien even niet zo stabiel ben), zorgt voor nog meer stress en druk op de ketel. En dat maakt de cirkel rond.
En ik wil dat die cirkel niet nog verder naar beneden beweegt.
Ja, mijn hoofd weet even niet de antwoorden en daardoor word ik onzeker.
Ja, daardoor gaat het even niet zo lekker met me.
Maar nee, het verandert niks aan mijn keuze en hoe ik erin sta. Ik sta nog steeds 99,9% achter m’n keuze, die 0.1% is stress over het onbekende. Want onbekend is onduidelijk en onduidelijk en ik zijn geen vriendjes en gaan dat ook nooit worden.
Want weet je?
Je kunt zeker weten dat je iets héél graag wil en tegelijkertijd doodsbang zijn.
En daar is niks mis mee.
